Τι σας ενέπνευσε να γράψετε το βιβλίο «Αστέρια στην Άμμο»;
Είναι παράξενος, είναι μαγικός ο τρόπος με τον οποίο το ένα μυθιστόρημα με οδηγεί σε κάποιο άλλο. Τα «Δίδυμα Φεγγάρια», είναι ένας σταθμός στη συγγραφική μου καριέρα. Από την πρώτη στιγμή που κυκλοφόρησε μέχρι και σήμερα, οι αναγνώστες φίλοι μου με εμπιστεύονται, μου ανοίγουν διάπλατα την καρδιά τους. Μου γράφουν την ιστορία της ζωής τους. Χαρές και λύπες, δοκιμασίες και συμφορές, ψέματα κι αλήθειες πονεμένες, όλα όσα γεύτηκαν.
Με την παράκληση να γίνουν μυθιστόρημα.
Με συγκινούν απίστευτα. Όμως είναι πολύ δύσκολο να επωμιστώ το βάρος μιας τέτοιας ευθύνης. Πίστευα πως δεν θα τολμούσα να γράψω ξανά μια αληθινή ιστορία, μέχρι που βρέθηκα για εκδήλωση βιβλίου σε μια από τις αγαπημένες μου πόλεις κάπου στην ηπειρωτική Ελλάδα, μέχρι που μίλησα με έναν ηλικιωμένο άντρα. Θα πρέπει να πλησίαζε τα ογδόντα του χρόνια, ίσως και να τα ξεπερνούσε. Κι όμως εξέπεμπε λάμψη, γοητεία και μια απίστευτη ηρεμία. Κάτι που μόνο οι πραγματικά ευτυχισμένοι άνθρωποι εκπέμπουν. Μου έδωσε το χέρι του, μου συστήθηκε. Και με μάγεψε με όσα μου διηγήθηκε.
Μιλήσαμε αρκετές ώρες. Που πέρασαν χωρίς να το καταλάβω. Κι όταν τον αποχαιρέτησα τον ευχαρίστησα μονάχα. Χωρίς να του υποσχεθώ τίποτα. Λατρεύω την αλήθεια. Δεν άντεχα να του χαρίσω ψεύτικες ελπίδες.
Σιγά σιγά, με τα αλλεπάλληλα ταξίδια μου στην Ελλάδα, τον έβγαλα από το μυαλό μου. Έτσι νόμισα. Γιατί είχε ήδη ρίξει τον σπόρο του μέσα μου. Η πραγματική ιστορία της ζωής του, κλωθογύριζε στο μυαλό μου, γινόταν σιγά σιγά κομμάτι μου. Ακολουθούσα τα δικά του ψίχουλα ζωής, αυτά που είχε ρίξει στο διάβα μου, σαν να ήταν ο δικός μου ο Κοντορεβιθούλης. Κι έτσι βούτηξα στ’ «Αστέρια στην άμμο». Ο στόχος τους, με ξετρέλαινε: τα λάθη που κάνουν οι γονείς μας, τα λάθη που τα φορτώνουν στους ώμους μας και μας κυνηγούν για μια ζωή.
Για ποιο λόγο δώσατε στο βιβλίο σας τον τίτλο «Αστέρια στην άμμο»;
Γιατί ο «Κοντορεβιθούλης» μου, μου μίλησε για τα αστέρια, για το πόσο ξεχωριστοί και μοναδικοί είμαστε όλοι, όπως κι εκείνα… Λαχταρούσα να ονομάσω το βιβλίο «Η γυναίκα που αγαπήθηκε πολύ». Μια από τις ηρωίδες μου η Αλεξία, μένει ορφανή. Και ξέρω και από προσωπικά βιώματα, αλλά και ως παιδαγωγός, πως ο Θεός δεν μας αφήνει έτσι. Στέλνει στο δρόμο της ζωής μας, ανθρώπους μέντορες, που μας χαρίζουν την αγάπη και την ασφάλεια που τόσο έχουμε ανάγκη. Και στο δρόμο της Αλεξίας εμφανίζονται τρία αγόρια. Τη βοηθούν να αγαπήσει τον εαυτό της. Και η ζωή της μπλέκεται και με τους τρεις. Με έναν τρόπο συγκλονιστικό… Καθώς έγραφα όμως, καθώς ταξίδευα στη μαγευτική Ινδία, έπεσα πάνω στον τίτλο του βιβλίου μου. Έπεσα πάνω στ’ «Αστέρια στην άμμο».
… Το σκοτάδι ήταν βαθύ, βελουδένιο. Κι εκεί που ήμουν αναστατωμένη, ξαφνικά τα ξέχασα όλα. Γιατί μου κόπηκε στ’ αλήθεια η ανάσα. Αντίκρισα ένα θαύμα. Ανατρίχιασα ολόκληρη. Έτριψα τα μάτια μου.
Νόμιζα πως ονειρευόμουν…
Τα νερά και η άμμος έλαμπαν λες και κι όλα τ’ αστέρια του ουρανού είχαν πέσει στη γη. Το σκοτάδι τα βοηθούσε να λάμπουν ακόμα περισσότερο. Έκανα ένα δειλό βήμα, ύστερα κι άλλο ένα, πάτησα στην άμμο.
Οι πατούσες μου άγγιξαν τ’ αστέρια.
«Είναι ένα θαύμα! Είναι αστέρια στην άμμο!» ψιθύρισα με δέος.
Copyright EKΔΟΣΕΙΣ ΨΥΧΟΓΙΟΣ
Ναι, η ηρωίδα μου γίνεται ένα με τ’ αστέρια στην άμμο, με αυτό το φαινόμενο που συμβαίνει σε πολλές παραλίες της γης όταν δεν έχει φεγγάρι και ονομάζεται φωταύγεια.
Πώς θα μπορούσα να διαλέξω άλλον τίτλο;
Πείτε μας με λίγα λόγια την ιστορία που πραγματεύεται το βιβλίο σας;
Η ιστορία ανασαίνει στην Ύδρα, τη δεκαετία του ’70, με τη δεκάχρονη Αλεξία να προσπαθεί να ξεχάσει τα τραγικά γεγονότα που σημάδεψαν την οικογένειά της. Μια μέρα, σε μια παραλία, θα συναντήσει τρία συνομήλικά της αγόρια, τον Μάξιμο, τον Ίωνα και τον Ανδρέα. Τα τέσσερα παιδιά θα γίνουν αχώριστα, μέχρι και την ενηλικίωσή τους. Η αγάπη που νιώθει ο ένας για τον άλλο, θα τους στιγματίσει για πάντα. Ιδιαίτερα την Αλεξία που θα τη βοηθήσει να ξεχάσει το πληγωμένο της παρελθόν, αλλά και μια αναπάντεχη δολοφονία. Κοντά στα αγόρια της «ανθίζει», μετατρέπεται σε μια γοητευτική γυναίκα κι αρχίζει να βιώνει την ευτυχία δίπλα σε εκείνον που αγαπάει. Κάποια στιγμή όμως η ίδια η ζωή θα την αναγκάσει να ρισκάρει τα πάντα.
Στο Νημποριό της Εύβοιας, ένα άλλο κοριτσάκι, η Αγαθονίκη, μεγαλώνει σε ένα φτωχικό, απομονωμένο χωριό με τη γιαγιά της και τη μητέρα της, που σταλάζει μίσος στην ψυχή της για τον άγνωστο πατέρα της. Η Αγαθονίκη, θέλοντας και μη, γίνεται ένα με την ανέχεια, τη στέρηση και την κοινωνική κατακραυγή. Και μαθαίνει, από τα πρώτα της κιόλας βήματα, να μισεί όχι μόνο τον πατέρα της, αλλά και όλους τους άντρες και, κυρίως, τους παντρεμένους. Θα μπορέσει άραγε να αποτινάξει από τους ώμους της τα απωθημένα της μητέρας της, να αγαπήσει τον εαυτό της και να βρει το δρόμο της στη ζωή;
Κι άλλοι πολλοί ήρωες μπλέκονται στο δρόμο των δύο κοριτσιών κι όλοι μαζί αγωνίζονται να καταλάβουν την αγάπη. Κάνουν λάθη, πληγώνονται, ματώνουν, χαίρονται, συμπονούν. Μέχρι να σμίξουν και να γίνουν ένα. Μέχρι να καταλάβουν και να νιώσουν πως… όλα τ’ αστέρια του ουρανού είναι για όλους μας.
Περιγράψτε με λίγα λόγια τους βασικούς ήρωες του βιβλίου.
Βασικοί ήρωές μου, τρεις άντρες και μια γυναίκα. Ο γοητευτικός Μάξιμος, ο ευαίσθητος Ίωνας, ο δυναμικός Ανδρέας κι ανάμεσά τους, η Αλεξία. Η γυναίκα που αγάπησαν πολύ, που διαμόρφωσαν την ίδια τους τη ζωή για χάρη της. Ποιος θα την κάνει δική του για πάντα;
Η Αλεξία μεγαλώνει στην Ύδρα, με τη γιαγιά της. Ο πατέρας της την εγκατέλειψε, η μητέρα της αυτοκτόνησε. Μικρούλα ακόμα γνωρίζει αυτά τα τρία αγόρια που παίζουν απίστευτο ρόλο στη ζωή της. Την ερωτεύονται και οι τρεις. Κι ο καθένας τους έχει να της προσφέρει κάτι πολύτιμο, που θα καθορίσει την πορεία της ζωής της.
Ηρωίδα μου και η Αγαθονίκη. Μεγαλώνει με σκοπό να εκδικηθεί τον πατέρα της. Είναι ο άνθρωπος που μισεί αβάσταχτα, αυτός που κατέστρεψε τη ζωή της μητέρας της. Γιατί είμαστε όσα μας έχουν συμβεί. Γιατί δύσκολα ξεφεύγουμε από τα λάθη που έκαναν οι γονείς μας. Κι όταν έτσι στα ξαφνικά, ένας παράξενος άντρας, ο Κάρολος, βρεθεί στον δρόμο της με σκοπό να τη βοηθήσει να επιτύχει τον σκοπό της, όλα ανατρέπονται.
Για ποιο λόγο επιλέξατε την Ύδρα για την εξέλιξη της ιστορίας σας;
Όταν γράφω, «ταξιδεύω» τους ήρωες και τις ηρωίδες μου. Για να έχει αέρα καθαρό η γραφή μου, για να χαρίζω στους αναγνώστες μου την ομορφιά της ζωής, έστω και μέσα από τα ταξίδια.
Πιότερο περπατάω στην Ελλάδα.
Γιατί είναι μαγεία κάθε πόλη της, κάθε νησί της. Μυρίζω το κάθε μέρος, παρατηρώ τα χρώματά του, αφουγκράζομαι τους ήχους και τις ιδιαιτερότητές του. Βρίσκω μαγευτικά στοιχεία παντού.
Τα «Αστέρια στην άμμο» ταξιδεύουν σε πολλά μέρη της Ελλάδας. Στην Ύδρα, στην Πάτρα, στην Εύβοια, στην Αθήνα, στον Πειραιά… Τα ταξίδια είναι το πάθος μου. Ακόμα και τα συγγραφικά. Με συναρπάζει η ιστορία, η ομορφιά, το παρόν και το παρελθόν σε κάθε χωριό, πόλη, νησί της Ελλάδας. Προσπαθώ να μεταδώσω την ομορφιά γύρω μου. Να βοηθήσω τον αναγνώστη μου να χαμογελάει με το κάθε τι. Ακόμα και με τις ηλιαχτίδες, το κελάηδημα ενός πουλιού, τα χρώματα ενός λουλουδιού. Ναι, σίγουρα η ζωή δεν είναι παράδεισος. Μπορεί όμως να μοιάσει με ένα τεράστιο λούνα παρκ συναισθημάτων, με ένα αέναο ταξίδι ομορφιάς. Αρκεί να το θέλουμε…
Αυτή τη φορά διάλεξα να γεννηθεί η Αλεξία, μια από τις ηρωίδες μου, στην Ύδρα. Εκεί όπου παντρεύεται η πέτρα και ο ουρανός. Για να χρωματίζω πιο εύκολα τις λέξεις μου, να λούζομαι στο φως, να παίζω με το θαλασσινό αεράκι, να βουτάω στο απέραντο γαλάζιο, παρέα με τους ήρωές μου και τους αναγνώστες μου. Διάλεξα να μεγαλώσει σε ένα νησί μαγικό, πλούσιο σε ιστορία και παραδόσεις.
Πιστεύω πως οι τόποι που γεννηθήκαμε, μεγαλώσαμε, ή απλά ζούμε, γίνονται σιγά σιγά κομμάτια του ίδιου μας του εαυτού, διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας, πλουτίζουν τη ζωή μας. Κι είναι συναρπαστικό για έναν συγγραφέα να προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τους ήρωές του, μέσα από τον ίδιο τους τον τόπο.
Ποια η προσωπική σας άποψη για την αγάπη; Υπάρχει η ιδανική αγάπη και κατά πόσο είναι εύκολο να τη βρει κανείς;
Η αγάπη έχει τον πρώτο λόγο στη ζωή μου.
Η αγάπη έχει τον πρώτο λόγο στο συγγραφικό μου έργο.
Γιατί είναι ο μοναδικός μας δρόμος. Για να αγαπήσουμε και να μας αγαπήσουν ερχόμαστε σε αυτή τη ζωή. Η αγάπη είναι που μας κάνει ευτυχισμένους, που μας εξυψώνει, που μας καθοδηγεί…
Ναι, πιστεύω πως υπάρχει ιδανική αγάπη. Γιατί μέσα σε αυτό το συναίσθημα το πιο πολύτιμο, το πιο ιερό της ζωής μας, «χανόμαστε». Ακολουθώντας τι είπε ο λατρεμένος, Νίκος Καζαντζάκης, στην αγάπη, σε οποιαδήποτε μορφή αγάπης, σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα. Δεν ξεχωρίζουν. Το εγώ και το εσύ αφανίζονται.
Αν δεν είναι ιδανικό αυτό, τότε τι είναι;
Στο βιβλίο σας γράφετε πως «είμαστε όσα μας έχουν συμβεί». Πιστεύετε ότι ισχύει πραγματικά αυτό;
Πιστεύω πως οι εμπειρίες της παιδικής μας ηλικίας διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας, την προσωπικότητά μας, μας ακολουθούν σε όλη την ενήλικη ζωή μας, καθορίζουν ακόμα και τις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Η καθημερινή μας ζωή είναι πλημμυρισμένη αμέτρητα συναισθήματα. Αγάπη, τρυφερότητα, καλοσύνη, οργή, μίσος, ζήλια, κακία… Με ποια συναισθήματα ακριβώς θα είναι γεμάτη η σελίδα κάθε ανθρώπου, εξαρτάται από την παιδική του ηλικία. Εξαρτάται από την οικογένειά του. Η αγάπη και η ασφάλεια που εισπράξαμε στην παιδική μας ηλικία παίζουν τεράστιο ρόλο στη μετέπειτα ζωή μας. Είμαστε όσα μας έχουν συμβεί. Δύσκολα μπορούμε να αγνοήσουμε όλα όσα μας στοιχειώνουν, να ξεφύγουμε από τα λάθη που έκαναν οι γονείς μας. Τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μας αλλάζουν τόσο εύκολα. Ο εσωτερικός μας όμως κόσμος, όχι. Τα παιδικά μας χρόνια, οι εμπειρίες μας, όσα μας διαμόρφωσαν, βάρη ασήκωτα είναι και τα κουβαλάμε μαζί μας.
Πολλές φορές οι γονείς χρησιμοποιούν τα παιδιά τους για να λυτρωθούν. Είναι απάνθρωπο, είναι έγκλημα να μαυρίζεις την καθάρια ψυχή ενός παιδιού, να σκοτεινιάζεις την αθωότητά του. Να φορτώνεις στους ώμους του το δικό σου μίσος, τα δικά σου όνειρα που έγιναν θρύψαλα, ακόμα και τις δικές σου αυταπάτες. Οι συναισθηματικοί δεσμοί μιας οικογένειας καταστρέφονται εύκολα. Και είναι τα παιδιά που πληρώνουν τα λάθη μας, τα παιδιά που πρέπει να παλέψουν για να οικοδομήσουν και πάλι τις αξίες τους. Τα στιγματίζει το παρελθόν, οι πληγωμένες θύμησες. Τα αλλάζει. Τρέμουν το αύριο, παίρνουν βιαστικές, λανθασμένες αποφάσεις, φυλακίζουν τα συναισθήματά τους.
Για ποιο λόγο θα παρακινούσατε έναν αναγνώστη να διαβάσει το βιβλίο σας; Τι το διαφορετικό περιέχει;
Τ’ «Αστέρια στην άμμο», είναι ένα βιβλίο που βουτάει στις ανθρώπινες σχέσεις και ιδιαίτερα στις σχέσεις ανάμεσα στα παιδιά και στους γονείς τους. Σχέσεις ζωής, πλημμυρισμένες συγκρούσεις, λάθη, πληγές, σ’ έναν συνεχή αγώνα δρόμου που οδηγεί στην ενηλικίωση και την ωρίμανση. Αυτό το μυθιστόρημα παλεύει να πιάσει σφιχτά από το χέρι τους αναγνώστες, τους παρακινεί να ταξιδέψουν στον μικρόκοσμο των παιδιών, στον μεγαλόκοσμο των ενηλίκων.
Και τελικά στον ίδιο τους τον εαυτό.
Τους ταξιδεύει σε παθιασμένους έρωτες, δολοφονίες, λάθη και πάθη, ψέματα κι αλήθειες. Φαντάζει παραμύθι, γιατί η αληθινή ζωή κεντάει στ’ αλήθεια μοναδικά παραμύθια και τα γεμίζει δράκους και μάγισσες. Απώτερος σκοπός της; Να μας εγκλωβίσει σε έναν δαιδαλώδη λαβύρινθο, να μας αναγκάσει να βρούμε το νήμα. Που είναι ένα και μοναδικό. Ονομάζεται αγάπη.
Στάθηκα τυχερή, τόσο τυχερή, γιατί είχα στα χέρια μου μια δυνατή αληθινή ιστορία, που μου χάρισε μια μοναδική ευκαιρία: Να συλλαβίσω, το ρήμα ΑΓΑΠΩ, από το Α έως το Ω.
