Ονειρο Απατηλό, Αητός χωρίς φτερά, αυτοί και είναι κάποιοι τίτλοι από τα τραγούδια της Ευτυχίας Παπαγιανοπούλου, αλλά ποια είναι αυτή η γυναίκα και πως κατάφερε να μπει τόσο δυναμικά στο χώρο της μουσικής;
Η Ευτυχία Χατζηγεωργίου-Οικονόμου, αργότερα Νικολαΐδου και τελικά Παπαγιανοπούλου, ήταν Ελληνίδα στιχουργός, μία από τις σημαντικότερες του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού.
Γεννήθηκε στο Αϊδίνι της Μικράς Ασίας, αναγκάστηκε όμως να έλθει στην Ελλάδα μετά την Μικρασιατική Καταστροφή.
Ζώντας μια έντονη και περιπετειώδη ζωή, στην Ελλάδα αρχικά σταδιοδρόμησε ως ηθοποιός, δασκάλα και ποιήτρια, ενώ αργότερα αναδείχθηκε σε σημαντική λαϊκή στιχουργό.
Ξεκίνησε να γράφει στίχους το 1948 και να τα πουλά για ποσά από 200 έως 300 δραχμές, με σκοπό την επένδυσή τους στη χαρτοπαιξία. Όταν έγραφε τους στίχους, έπειτα αποποιούνταν τα πνευματικά της δικαιώματα.
Πάρα πολλά τραγούδια της έγιναν επιτυχίες. Στίχοι της υπάρχουν σε πολλές λαϊκές επιτυχίες:
Ηλιοβασιλέματα, Περασμένες μου αγάπες σε μουσική Μανώλη Χιώτη,
Δυο πόρτες έχει η ζωή, Φεύγω με πίκρα στα ξένα που τραγούδησε ο Καζαντζίδης,
Πετραδάκι, πετραδάκι, Θα βρω μουρμούρη μπαγλαμά, Όνειρο απατηλό σε μουσική Απόστολου Καλδάρα,
Η διπρόσωπη (Σβήσε με κυρά μου), σε μουσική και εκτέλεση Αντώνη Ρεπάνη
Συρματοπλέγματα βαριά σε μουσική Μπάμπη Μπακάλη,
Είμαι αϊτός χωρίς φτερά σε μουσική Μάνου Χατζιδάκι,
Του ντερβίση το πιοτό και Τι να σου κάνει μια καρδιά σε μουσική που έγραψε ο Αντώνης Κατινάρης και άλλα πολλά.
Με τον Βασίλη Τσιτσάνη έκανε συνολικά τρία τραγούδια «Το Ντιβάνι», που γραμμοφωνήθηκε το 1954 με την Αννα Χρυσάφη και τον ίδιο τον Βασίλη Τσιτσάνη, «Τα αντράκια» που γραμμοφωνήθηκε το 1957 με τον Στέλιο Καζαντζίδη και «Ο φλώρος», πάλι το 1957, με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και την Γιώτα Λύδια.
Μερικά τραγούδια της είναι : «Ηλιοβασιλέματα», «Περασμένες μου αγάπες», «Δυο πόρτες έχει η ζωή», «Φεύγω με πίκρα στα ξένα», «Γυάλινος κόσμος», «Θα βρω μουρμούρη μπαγλαμά», «Όνειρο απατηλό», «Στο τραπέζι που τα πίνω», «Στου Αποστόλη το κουτούκι», «Ρίξτε στο γυαλί φαρμάκι», «Μου σπάσανε το μπαγλαμά», «Ανεμώνα», «Αργά, είναι πια αργά», «Λίγο-λίγο, θα με συνηθίσεις», «Πήρα απ’ τη νιότη χρώματα», «Αν είναι η αγάπη έγκλημα», «Η διπρόσωπη», «Ένας αϊτός γκρεμίστηκε», «Συρματοπλέγματα βαριά», «Είμαι αετός χωρίς φτερά», «Τι έχει και κλαίει το παιδί», «Η Μαλάμω», «Πετραδάκι, πετραδάκι», «Του ντερβίση το πιοτό», «Τι να σου κάνει μια καρδιά».
Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου είχε δύο κόρες, τη Μαίρη και την Καίτη. Μετά τον θάνατο της κόρης της Μαίρης το 1960, βρήκε καταφύγιο στη χαρτοπαιξία. Απεβίωσε σε ηλικία 79 ετών, στις 7 Ιανουαρίου 1972, έχοντας στο πλευρό της την εγγονή της, Ρέα, που τη φρόντισε ως τα γεράματά της.
Η ζωή της μεταφέρθηκε σε μορφή βιβλίου γραμμένο από την εγγονή της, Ρέα Μανέλη, με τίτλο Η Γιαγιά Μου η Ευτυχία. Αυτή η βιογραφία ενέπνευσε τον θεατρικό μονόλογο που εκτελεί η Νένα Μεντή στην παράσταση με το ονοματεπώνυμό της ως τίτλο.
Το 2019 η ζωή της έγινε ταινία με το όνομά της ως τίτλο και με πρωταγωνίστριες στον ρόλο της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου, τις Κάτια Γκουλιώνη (νεαρή ηλικία) και Καρυοφυλλιά Καραμπέτη (μεγαλύτερη ηλικία)
Παρακάτω σας παραθέτω ένα τρέιλερ από την ταινία :
