Με  την μοναδική έκθεση του Πέτρου Ζουμπουλάκη που φέτος συμπληρώνει πενήντα χρόνια στο ελληνικό καλλιτεχνικό γίγνεσθαι,άνοιξε τις πύλες του το 2020 ο χώρος τέχνης «ΣΤΟart ΚΟΡΑΗ» . Το θέμα της είναι  η πόλη της  Αθήνας  και διαρκεί  από τις  9 Ιανουαρίου έως τις 6 Φεβρουαρίου 2020 . Οι φιλότεχνοι  επισκέπτες του χώρου  έχουν την ευκαιρία να ανακαλύψουν ξανά σε βάθος, ως ιδέα, ιστορία, καθημερινότητα και εμπειρία, τη σύνθετη κι αντιφατική Αθήνα.Ο δημιουργός επισημαίνει  : «Με την Αθήνα συνδέομαι με σχέση αγάπης και μίσους. Στην Αθήνα γεννήθηκα, στην Αθήνα μεγάλωσα, την γνώρισα σε όλες τις μεταλλάξεις της, η Αθήνα με πονάει καθημερινά».

Η ιστορικός τέχνης  Βένια Παστάκα, σημειώνει: «ο Π. Ζουμπουλάκης μέσα από τη βιωματική σχέση που έχει με την πόλη του, παρουσιάζει μια έκθεση που απαρτίζεται τόσο από έργα που δημιούργησε κατά τη διάρκεια της ζωγραφικής του πορείας όσο και από οπτικοακουστικό υλικό, αλλά και αντικείμενα που αποσκοπούν στο να δημιουργήσουν γνώριμες «γωνιές» της πρωτεύουσας. Με τον τρόπο αυτό δημιουργεί πέρα από μια ιδιαίτερη αισθητική εμπειρία, μια εικαστική μικρογραφία της καθημερινής πραγματικότητας των κατοίκων της Αθήνας». Και υπογραμμίζει: «Από την άλλη πλευρά, η έκθεση αναδεικνύει για άλλη μια φορά τη μεγάλη ζωγραφική του Πέτρου Ζουμπουλάκη· σχεδιαστική άνεση, αρμονία χρώματος και σύνθεσης. Ένας μοντέρνος κλασικός και ταυτόχρονα ένας κλασικός μοντέρνος».                                                                                                                Στις καταθέσεις  που παρακολουθούμε  με  σκεπτικιστικά σύμβολα, διαθέσεις μοντέρνου εκλεκτικισμού και σημεία  πολύπλοκου σχεδιασμού  περιλαμβάνονται νεότερες συλλήψεις ,συλλογικές , λειτουργικές   εργασίες  που συγκροτούν  με υπευθυνότητα  επιτεύγματα   ευρύτατου φάσματος ύφους, τεχνοτροπιών και τάσεων.                                                    Πρόκειται  για  χαρακτηριστικά παραδείγματα  με στοιχεία εσωτερικού αρχιτεκτονικού  δείγματος  που πραγματοποιούν  καινοτομίες  ένταξης σε ένα συνολικό περίγυρο και  οικοδομούν δράσεις .Προβάλλοντας  την ομορφιά , επιβάλλεται   με σαφήνεια το  προσδόκιμο της δημιουργίας. Οι  τεχνικές  του καλλιτέχνη  έχοντας εναλλασσόμενο  τρόπο προσέγγισης  των  υλικών ,  οικοδομούν  πρώτιστα συμβάντα και   ίχνη  με  συναρτήσεις, εγγραφές, αναγωγές και  χειρονομίες  που συγκλίνουν στην αποτύπωση  εικόνων  και γεγονότων .Τα  ζητήματα  συγκυριών  και ταλαντεύσεων  μέσα από την προοπτική  της διαχείρισης   καταδείκνυαν την ανασυγκρότηση και την  διευθέτηση  κάθε  απόδοσης και  εντρύφησης  .                                                                                                Συνενώνουν ιδιωματικούς συμβολισμούς με  ευκρινή περιήγηση που σηματοδοτούν  χαρακτηριστικές εμφάσεις σε καίριους  ειρμούς.                                                                Διευρύνουν   την  ανανέωση και την ανέλιξη του ενεργού παράγοντα  που  προσδίδει κύρος στην φορμαρισμένη διάταξη.                                                                                            Με στόχο  την διαπαιδαγώγηση του κοινού   οι αναδύσεις  αποπνέουν   φαντασία , πνευματική και ψυχική ευφορία, δύναμη ουσιώδους αναβάθμισης, ερμηνευτικές ματιές , ευρύτερες καθοριστικές τάσεις και ισορροπίες αναθεώρησης με ευρηματική συνομιλία .        Οι  μηχανισμοί  τους συγκροτούνται μέσα στο  πλαίσιο μιας αναδρομής που συνιστά  την ένταξη  σε επισημάνσεις που συνδέονται  αμετάκλητα  .Με συντεταγμένους ρυθμούς ανάπλασης και ανασυγκρότησης στη πλοκή  καταλήγουν εύληπτα   στην λύτρωση και  στη κάθαρση  με διαγώνιες  και διεξόδους  που προφυλάσσουν  τη  διάσταση της ύπαρξης από την παρεμβολή .Ο γυρισμός και η επιστροφή   με επέκταση   του Παύλου Ζουμπουλάκη σε αυτή την  θεματολογία, αξιώνει την πλήρη αισθητοποίηση και διευρύνει  προκαθορισμούς που νοούνται σαν ουσιώδης ισορροπία διαύγειας πολυκύμαντα, πολυδιάστατα και μακρόπνοα .Η συνολική  κατάθεση  του σήμερα συνοπτικά άγγιζε την ιδιάζουσα ανασύνδεση μέσα από την ιδεογραφική επανασύνδεση. Επιφυλάσσει εκπλήξεις  ερμηνεύοντας  διακριτικά ότι συσσώρευε η σύλληψη της ακόλουθης αλληλουχίας  που  είναι  συνέχεια μιας  εμμονής που διακομίζει  οικείους τόνους , γνώμονες , καίριες, σταθερές, διαχρονικές και αναγνωρισμένες θεάσεις  ζωτικής  ανάτασης.                                                                    Πρόκειται για μια πανδαισία   με οπτασιακές εκλάμψεις,  παθιασμένη σχέση  διαίσθησης, διάχυση  της φύσης  και του χρόνου  με  απόλυτα κατασταλαγμένη  την αντίληψη της διακομιζόμενης εμπειρίας και  της ελεγειακής ακεραιότητας.                                                Ο θεατής   που παρατηρεί αντιλαμβάνεται  γρήγορα   την κατανυκτική  θέση  της ουσίας των πραγμάτων, την υπαρξιακή αγωνία , την γεφύρωση του ανθρώπινου με το ιδανικό ενδεχόμενο. Ανακαλύπτει ξανά  την δοξαστική εξιδανίκευση και την εκλογικευμένη αισιοδοξία .Σε αυτόν  τον  συγκεκριμένο  παράδεισο της έμπνευσης η ανόρθωση  του αληθινού   στηρίζεται   διεξοδικά στην αυτοπεποίθηση της οξυδέρκειας.                             Μέσα από ετερόκλητες αναφορές  τονίζεται  ένας προσανατολισμένος  συγκερασμός   που  αφορά  γιατί ακριβώς  επαναπροσδιορίζει  πολυχρωματικές  αποκλίσεις   και  επαναφέρει  ερωτήματα και ερωτηματικά  για σημάνσεις ,σχέσεις  και  πράξεις .                                    Μέσα από  την μνημειακή διάσταση και  την έννοια  των αντικειμένων οι εικονίσεις εκπέμπουν αλήθειες  εμμένοντας σε  χωρονομικές  λεπτομέρειες που ανατέμνουν  έναν  διαισθητικό κύκλο  αντιθέσεων, συνυπάρξεων  και  συναρμογών. Μετατρέπουν  την  σχεδιαστική οντότητα τοποθετώντας  την  σε  ισοδύναμα και  εννοιολογικά πρότυπα  που εισέρχονται στην περιοχή των  δεδομένων  διαπραγμάτευσης  με προσηνή  και  ποικίλη εκχώρηση  .

Βιογραφικό: Ο Πέτρος Ζουμπουλάκης γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Kαλών Τεχνών με δάσκαλο τον Γιάννη Μόραλη (1956-1961). Παρουσίασε  πενήντα πέντε ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, ενώ έλαβε μέρος σε πολλές σημαντικές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Από το 1961, παράλληλα με τη ζωγραφική εργάστηκε για το θέατρο και τον κινηματογράφο, φιλοτεχνώντας σκηνικά και κοστούμια. Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στην Πινακοθήκη της Bουλής, σε Πινακοθήκες πολλών δήμων της χώρας, στις συλλογές των Υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού, στα Μουσεία Πιερίδη και Βορρέ και σε πλήθος ιδιωτικών και δημόσιων συλλογών στην Ελλάδα και το εξωτερικό.                                                                          Το 2011 βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών για το σύνολο της καλλιτεχνικής του δημιουργίας.

Ο Λεόντιος Πετμεζάς είναι ιστορικός τέχνης