Λειψὸ καὶ στὸ δρόμο
τὸ φῶς
Ἀδιόρατο νεφέλωμα καμωμένο
ἀπὸ ἐρημιὰ
Γύρω κυττῶ
σκόρπια σύννεφα
χιμαιρικὰ παλάτια
τόσο ὁμαλὰ
ἀνύποπτα κυλοῦν
Ἄκου
τίποτε ἄλλο παρὰ μοναξιὰ
κρύα σιωπὴ
ἐγκατάλειψη
Μιὰ τάβλα
καθίσματα γύρω
κασόνια παραπέρα
ρήγματα στὴ ψυχὴ στὸ νοῦ
στὸ σῶμα
Ἀσάλευτα κυττῶ
ἐλάχιστα περιμαζέματα
περίτρομες σκιὲς
λέξεις πού δὲ ζοῦν
παρὰ μὲ τὸν ψίθυρο
συμπόνια πουθενὰ
τί μάταιες τί ἀκαθόριστες στιγμὲς
σκελετοὶ ὀνείρων σὲ ναυάγια ἀγκαλιὲς
ρημάζουν
κόντρα στὰ κάγκελα
μὲ δεξιοτεχνία ἀντάξια δεινοῦ ἀκροβάτη
λάθος ἑρμηνεύω συνεχῶς
τὰ συμβαίνοντα γύρω
ξέρω
μὲ βεβαιότητα ξέρω
χαμογελώντας
θὰ χαθῶ
στὸ χῶρο τῶν ὑποχρεωτικῶν
καθηκόντων
εὖγε
ζήτω
Ιωάννης Μασμανίδης
