Σοβαρά και ευτράπελα του Βαγγέλη Μπάκα

 

Κάτι επετείους για γέλια που ανακαλύπτουν οι δημοσιογράφοι. Προφανώς δεν έχουν να πουν κάτι άλλο. Όπως:

26-7-61 Σαν σήμερα γεννήθηκε ο ποδοσφαιριστής Δημήτρης Σαραβάκος.

Δεν θα με ενοχλούσε, εάν η επέτειος αυτή δεν ήταν κοντά στην τραγικότερη όλων των εποχών. Στις 6-8-45, όταν βομβαρδίστηκε η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι με πάνω από διακόσιες χιλιάδες νεκρούς και μαζί το θάνατο δύο πόλεων.

Και για να μην παρεξηγηθώ, σε καμία περίπτωση δεν το κάνω για να απαξιώσω τον ποδοσφαιριστή συγκρίνοντάς τον με την τραγωδία. Υπήρξε άριστος ποδοσφαιριστής και χαρακτήρας. Όμως, εάν τα κανάλια μνημονεύανε και τις ημερομηνίες γέννησης όλων των καλών ποδοσφαιριστών της χώρας μας, και όχι μόνο, νομίζω πως θα αναλογούσαν καμια δεκαριά την ημέρα…

Να τι άλλο άκουσα κάποια μέρα από ένα γελοίο εκφωνητή ποδοσφαιρικού αγώνα και κουφάθηκα:

«Πριν από 224 μέρες, ακριβώς, γιόρταζε τα γενέθλια ο ποδοσφαιριστής Μαζουάκου!»  Ακριβώς!… Τι θυμητικό είναι αυτό πάλι! Άραγε θυμάται τα δικά του γενέθλια!…»

Μένει να μάθουμε και πότε γεννήθηκε η Λουκά, με τον Λουλοβίκο τον Κατέλη, τον Βας Βας, τη Ραχήλ Μακρή κλπ.

Θα μου πείτε ποιος τα λέει αυτά! Και πως δεν έχουν καμιά σημασία… Σημασία έχει που τα ακούμε όλοι! Ακούστε και την παρομοίωση η οποία είναι χάρμα αυτιών:

«Του πήρε τη μπάλα, σαν να του πήρε το πορτοφόλι από τη τσέπη». Αυτό είναι! Πώς το σκέφτηκε ο άνθρωπος! Βεβαίως και το πορτοφόλι μοιάζει καταπληκτικά με την μπάλα. Και η τσέπη με το γήπεδο… Αυτά κι αν είναι τα ευτράπελα.

 

Τα σοβαρά όμως των ημερών μόνο τρόμο θυμίζουν. Ξεχάσανε ένα φορτίο νιτρικής αμμωνίας στο λιμάνι της Βηρυτού και καταστράφηκε η μισή  πόλη. Κι όμως, ο κορονοϊός δεν έπαθε τίποτα. Και οι επιδημιολόγοι ψάχνουν και ψάχνουν στη Βιλαρίμπα… να βρουν το εμβόλιο.

Ο πυρηνικός ανταγωνισμός δεν έχει τέλος. Σκεφτήκατε τι θα γίνει εάν η πυρηνική βόμβα πέσει στα χέρια των τζιχαντιστών! Θα την ρίξουν με την ίδια ευκολία που ρίχνουν μια μολότοφ. Εμείς δεν θα ξαναπάμε πλατεία, ενώ αυτοί θα πάνε όλοι παράδεισο… Πιλάφι είναι αυτό!

Πρόσφατα κάποιο παιδάκι έφαγε ένα δηλητηριώδες μανιτάρι και έχασε τη ζωή του. Εάν τρώγανε δυο παιδάκια, από αντίστοιχα μανιτάρια, πόσα παιδιά θα πεθαίνανε; «Είναι απλή μέθοδος των τριών» θα πει ένα παιδάκι του δημοτικού σχολείου.

Δεν ισχύει όμως πάντα. Εάν τα μανιτάρια αυτά είναι σαν της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, τότε τα παιδάκια είναι δεκάδες χιλιάδες. Να γιατί σας προτείνω τα Γρεβενιώτικα.

 

Οι αμερικανοί γνώριζαν τα καταστροφικά αποτελέσματα της ατομικής βόμβας. Ο Αινστάιν ακόμα πιο καλά. Να τι είχε προτείνει. Να ρίξουν τη βόμβα σε ένα ξερονήσι, παρουσία κάποιας αντιπροσωπείας γιαπωνέζων. Οπότε θα παραδινότανε άνευ όρων.  Και, αυτό κυρίως, άνευ της βιβλικής καταστροφής που θα ακολουθούσε.

 

Ο κόσμος καίγεται κι εμείς καιγόμαστε για τα αναδρομικά! Όταν κάποιος παίρνει το μισό μισθό από κάποιο συνταξιούχο, και έχουν περάσει οκτώ χρόνια χωρίς να του τα επιστρέψει, θα ζει άραγε! Πέρασαν οκτώ χρόνια από την παράνομη παρακράτηση. Μια παράταση κι ένα κουτσούρεμα ακόμα και δε θα φτάνουν τα επιστρεφόμενα για να πληρώσουν οι κληρονόμοι τα έξοδα κηδείας με τον τάφο και τα μνημόσυνα. Εκτός κι αν μας σώσουν και πάλι οι γερμανοί. Μας δώσουν μεταχειρισμένους αποτεφρωτήρες made in Άουσβιτς!

Το αστείο της υπόθεσης είναι που αυτή τη φορά αγωνιά κι ο Τσίπρας για την καθυστέρηση καιτο κουτσούρεμα. Γιατί δεν τα έδινες αφού τα είχες; Λες και τα είχε φέρει από Πεθαμάνιο…

 

Δεν ακούστηκε κατά την επέτειο του ολοκαυτώματος, αυτής της καταστροφής, το γνωστό αντιπολεμικό ποίημα του τούρκου Ναζίμ Χικμέτ. Γιατί; Διαβάστε το τότε:

 

Το μικρό κορίτσι

 

Εγώ είμαι, εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας
Εδώ ή αλλού, χτυπάω όλες τις πόρτες
Ω, μην τρομάζετε καθόλου πού είμαι αθώρητη
Κανένας μια μικρή νεκρή δεν μπορεί να ιδεί

Εδώ και δέκα χρόνια, εδώ καθόμουνα
Στη Χιροσίμα ο θάνατος με βρήκε
Κ’ είμαι παιδί, τα εφτά δεν τα καλόκλεισα
Μα τα νεκρά παιδιά δε μεγαλώνουν.

Πήραν πρώτα φωτιά οι μακριές πλεξούδες μου
Μου καήκανε τα χέρια και τα μάτια
Όλη-Όλη μια φουχτίτσα στάχτη απόμεινα
Την πήρε ο άνεμος κι’ αυτή σ’ ένα ουρανό συγνεφιασμένο.

Ω, μη θαρρείτε πως ζητάω για μένα τίποτα,
Κανείς εμένα δε μπορεί να με γλυκάνει
Τι το παιδί που σαν εφημερίδα κάηκε
Δεν μπορεί πια τις καραμέλες σας να φάει.

Εγώ είμαι που χτυπάω την πόρτα σας, ακούστε με,
Φιλέψτε με μονάχα την υπογραφή σας
Έτσι που τα παιδάκια πια να μη σκοτώνονται
Και να μπορούν να τρώνε καραμέλες.

Υ. Γ. Τα μάτια μου βούρκωσαν από μια αβάσταχτη υγροποιημένη θλίψη. Εσείς;