Παρουσιάζοντας το βιβλίο της Μεσσήνιας ποιήτριας Παναγιώτας Αντωνακοπούλου είμαι αποφασισμένη να σας ταρακουνήσω από κάθε αδράνεια.
Είμαι αποφασισμένη να ταρακουνήσω και τον εαυτό μου μαζί από την ίδια αυτή αδράνεια.
Το ταρακούνημα αυτό συνιστά το σπίρτο με το οποίο σας καλώ να εισχωρήσουμε στα άδυτα μιας πονεμένης ψυχής που έχει συγγράψει το συγκεκριμένο βιβλίο.
Τα Πονέματα Ψυχής είναι η πρώτη ποιητική συλλογή της Αντωνακοπούλου, η πρώτη ποιητική συλλογή που έχει ποτίσει η ψυχής της, που έχει μεθύσει η αγάπη της με την οποία αναπτύσσει το κάθε δημιούργημά της.
Όταν μου ζητήθηκε από την ίδια την ποιήτρια να μιλήσω για το έργο της, για το πρωτόλειό της δημιούργημα, τα Πονέματα, μου δημιούργησε μια ηθική δέσμευση απέναντί της.
Έπρεπε να ασχοληθώ επισταμένως με αυτό, να αναλύσω λέξη λέξη τους στίχους της, να εισβάλλω στην ψυχή της και να την μελετήσω βαθύτερα.
Να την προσεγγίσω με σεβασμό.
Γνωρίζοντας το έργο της συνάντησα ένα αγέρι ζωτικότητας, ένα μεθύσι ψυχής, μια όαση ξεδιψαστική στην λογοτεχνική έρημο που ίσως συναντάμε στις μέρες μας.
Λαμπερός και διάφανος λόγος κατακλύζει το έργο της.
«Δεν είναι χαρτί.
Ούτε μελάνι. Ούτε Ποίηση.
Η ψυχή μου ολόκληρη είναι!
Για να την διαβάσεις, πρέπει πρώτα να την νοιώσεις!
Αλλιώς, αντί για καλημέρα/ καλησπέρα … κράτα ένα σπίρτο.
Μου αρκεί…»
Η Παναγιώτα Αντωνακοπούλου γεννήθηκε στο Σύρριζο Μεσσηνίας, όπου και έζησε τα παιδικά της χρόνια. Αποφοίτησε από το «Κρυφό Σχολειό της Γιαννούς», όπως ονομάζει τον καφενέ της γιαγιάς της, στο πρώτο ποίημα της συλλογής αυτής.
Εκεί, όπως λέει η ίδια, συνάντησε δυσκολίες στο να κατανοήσει τα μαθήματα, μα ξύπναγαν τον νου της… Απέξω έμαθε όλες τις αράδες τους. Και συνεχίζει λέγοντας:
«Χαίρομαι που αποφοίτησα από εκεί. Από το καφενείο. Τα βρήκα όλα στη ζωή. Κι ας μου κρούουν τα κουδούνια… Κι ας έχω απουσίες…»
Εκείνο που έμεινε βαθιά χαραγμένο στο μυαλό και στην ψυχή της είναι το εξής:
«Μονάχα να ‘ναι καθαρά, ψηλά τα ‘ανάστημά σου….
Θα βρεις πολλές μαγαρισιές σε τούτο βάδισμά σου…»
Άνθρωπος αυθόρμητος, δοτικός, δυναμικός, ορμητικός θα έλεγα, γνωρίζεται, γίνεται φίλη, αγαπιέται αμέσως.
Λάτρης του Καρυωτάκη από την παιδική της ηλικία, του χρωστά μεγάλο μέρος της αγάπης της στην ποίηση.
ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΟΙΗΤΙΚΗΣ ΣΥΛΛΟΓΗΣ
Με τα Πονέματα, η Αντωνακοπούλου έχει κάνει μια αξιόλογη προσπάθεια, ένα πολύ θετικό πρώτο βήμα. Η γραφή της έχει αμεσότητα, είναι πηγαία, πρωτότυπη, ορμητικός κι αβίαστος ο λόγος της. Θα έλεγα… χειμαρρώδης!!
Φόντο της είναι η ζωή της, η σκληρή ζωή του ορεινού χωριού της, στα παιδικά της χρόνια.
Τα ποιήματά της είναι κραυγές ενός δυναμικού παιδιού που πνίγεται σ ένα δύσκολο περιβάλλον και με τις αναμνήσεις της σου μεταδίδει μια υπαρξιακή αγωνία.
Το βιβλίο έχει πολλά λαογραφικά στοιχεία.
«Αν … ζωγράφιζα τα ποιήματά της, θα σχημάτιζα μια ταξιανθία από τις νεκρές φύσεις, όπως στα έργα των Φλαμανδών ζωγράφων…..
Αν τα σμίλευα, θα έπλαθα ψυχές των γλυπτών του Τζιακομέτι…
Κι αν τα τραγουδούσα, θα στόλιζα τον κόσμο με τη σπαρακτική δύναμη της ψυχής του φιλτραρισμένου Ιρλανδικού ροκ των U2……..» γράφει ο δρ, Ιστορίας και συγγραφέας κ. Ιωάννης Καρακατσιάννης για τα Πονέματα της Αντωνακοπούλου.
Πέρα ωστόσο από το αισθητικό αποτέλεσμα των ποιημάτων της Παναγιώτας, που, ασφαλώς προσιδιάζει στο προσωπικό αποτύπωμα της εκάστοτε ψυχής, τι αλήθεια, συνιστά διαχρονικό επίτευγμα στα Πονέματα Ψυχής;
Θα τολμούσα να επισημάνω την γλώσσα που χρησιμοποιεί.
Πέρα από τη νεοσυμβολική δυναμική σε λέξεις ( κουρέλια, αλαβάστρινος, ρίζα, πανσέληνος), η γλώσσα της αποτελεί δίαυλο (συνδετικό κρίκο / γέφυρα) της ντοπιολαλιάς των ορεινών χωριών, της αργκό των εφήβων των πόλεων τις δεκαετίες ΄80 και ’90 με το μεγάλο, το ωραίο και το αληθινό που επιδιώκει η Ποίηση.
Οι πετροπέρδικες, το προζύμι, η ξυλοδεσιά, το αρμολόι, τα σουβλίσματα, η στρούγκα, μπερονιάζουν στην ψυχή μας το χωριό των ονείρων μας, συναντούν τις μηχανές, τα σφιχταγκαλιάσματα στα παγκάκια, τα Κυριακάτικα ξαμολύματα και το …. «όχι ρε φίλε!» της εφηβικής πόλης, για να ξεχειλίσουν από την αέναη αναζήτηση αγάπης, ελπίδας και αυτογνωσίας, των τριών δηλαδή συνθετικών στοιχείων της Ποίησης.
Άλλωστε, για να παραφράσω τον Lacan, τι άλλο μπορεί να είναι η Ποίηση εκτός από έναν αγώνα, έναν σπαρακτικό αγώνα για αναγνώριση της ύπαρξής μας;
ΡΑΝΙΑ ΛΥΜΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ Ι ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΕΝΩΣΗΣ ΜΕΣΣΗΝΙΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ
*Η Ποιήτρια Παναγιώτα Αντωνακοπούλου γεννήθηκε στο Σύρριζο Μεσσηνίας το 1982 εκεί έζησε τα παιδικά της χρόνια, αποφοίτησε στο λύκειο Διαβολιτσίου, παντρεύτηκε και απέκτησε δύο παιδιά τον Γιώργο και την Φωτεινή!! Όμως η Παναγιώτα είχε από μικρή μέσα της την ποίηση. Το 1994 στα 12 χρόνια της εξέδωσε το πρώτο της ποίημα το οποίο είχε δημοσιευτεί σε τοπικές εφημερίδες. Η Παναγιώτα Αντωνακοπούλου έχει εκδόσει την ποιητική συλλογή «Πονέματα ψυχής» το 2016 και είναι υπό έκδοση ακόμη μία. Έχει βραβευθεί σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς τέσσερις συνεχόμενες χρονιές!!
