Η θεωρία του θεατρικού παιχνιδιού, παραμένει άγνωστη για το ευρύ κοινό. Η δια του θεάτρου παίδευσις καθώς και η διαδικασία της εμψύχωσης δεν είναι ένα απλό παιχνίδι ρόλων. Πολλοί είναι εκείνοι που μιλούν για ένα θεατρικό παιχνίδι αποτελούμενο από ζωγραφική, εκμάθηση συναισθημάτων και εκπαίδευση σε κοινωνικές δεξιότητες. Ένα παιχνίδι, δηλαδή, που στοχεύει στο λογιστικό κομμάτι του ατόμου ενώνοντας διάφορες διαδραστικές ή βιωματικές δραστηριότητες.
Το θεατρικό παιχνίδι όμως δεν είναι αυτό. Η παιδαγωγική θεάτρου αναφέρεται σε μία συνεχή και δυναμική διαδικασία όπου ο στόχος διαμορφώνεται από την ομάδα. Η ανάγκη του ενός αποτελεί την ανάγκη της ομάδας και το αντίστροφο. Σε καμία περίπτωση ένα παζλ παιχνιδιών δεν αποτελούν το τόσο πολυφορεμένο θεατρικό παιχνίδι που τυγχάνει να ακούμε συχνά. Οι διαφορές ανάμεσα στη μέθοδο αυτή με πολλαπλούς όρους όπως τα παιχνίδια στο θέατρο, το δραματοποιημένο παιχνίδι, την ψυχοκινητική, τη βιωματική διαδικασία κ.α., είναι πολύ μεγάλες.Η διαφοροποίηση, λοιπόν, από τα είδη και τις μεθόδους που τυχαίνει να μπαίνουν ανεμπόδιστα κάτω από την ομπρέλα του θεατρικού παιχνιδιού αφορά ολους όσους ασχολούνται τόσο με τη γενική όσο και με την ειδική αγωγή και εκπαίδευση.
Στον τομέα της ειδικής αγωγής, ιδιαίτερα, το συνοθύλευμα αυτών των όρων με την λανθασμένη άποψη ότι τα παιδιά πρέπει να μπαίνουν για ακόμη μία φορά στη θέση του μαθητή, σε καμία περίπτωση δεν διέπει την ηθική, κοινωνική και παιδευτική διάσταση του θεατρικού παιχνιδιού. Η επικράτηση ενός Ιατροκεντρικού μοντέλου εκπαίδευσης ΑμεΑ σε συνδυασμό με την αυθαίρετη χρήση του «εμψυχωτής παιδαγωγικής θεάτρου και θεατρικού παιδνιδιού» έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας διαστρεβλωμένης αντίληψης περί του τι προσφέρεται σε μια ομάδα θ. Παιχνιδιού.
ΠΗΓΗ:https://teachnews.gr/
