Έχω την χαρά να φιλοξενώ την συγγραφέα Μαρίνα Πετροπούλου με αφορμή το βιβλίο της ”Παράθυρο Ανοιχτό” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.
Καλώς ήρθατε στο Love Book Diary
Το βιβλίο σας ‘’Παράθυρο Ανοιχτό’’ κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα και εύχομαι να είναι καλοτάξιδο.
Η Όλγα συνάντησε την Κάτια μετά από χρόνια και η ιστορία ξεκινά! Ποια είναι η άποψη σας για τις παιδικές φιλίες και πόσο μας επηρεάζουν στην ζωή μας;
Όλοι θυμόμαστε τις παιδικές μας φιλίες με τρυφερότητα, νοσταλγία κι αγάπη. Σε εκείνα τα άδολα χρόνια, τότε που οι χαρακτήρες έψαχναν τον χάρτη τους, οι φίλοι έγιναν η πρώτη κοινωνική μας επιλογή και η πρώτη συνείδηση συντροφικότητας, αλληλοβοήθειας και στήριξης όταν ματώναμε απλά τα γόνατά μας. Αργότερα όμως, οι προσωπικότητες πάλευαν να ολοκληρωθούν, η κριτική σκέψη αποκτούσε σχήμα και οι φιλοδοξίες έστηναν στόχους μακρινούς, εκείνες οι παιδικές φιλίες μοιραία έγιναν μικρά ή μεγάλα αναμνηστικά αθωότητας, ανίκανα να επηρεάσουν τη ζωή και την πορεία μας.
Τι συμβολίζει το ‘’ Ανοιχτό Παράθυρο’’ στο βιβλίο σας; Την αγάπη, την ελπίδα, την ελευθερία ή κάτι περισσότερο;
Για μένα «παράθυρο ανοιχτό» σημαίνει την ελευθερία να βλέπουμε τον κόσμο, τα αισθήματα και τη διαφορετικότητα του ανθρώπου με ξεκλείδωτη καρδιά, καθαρά μάτια και ολάνοιχτη αγκαλιά.
Πως νιώθετε όταν μπαίνετε σε ένα σπίτι και τα παράθυρα είναι κλεισμένα από έπιπλα ή άλλα αντικείμενα;
Νοιώθω την ανάγκη να φύγω τρέχοντας όχι μόνο από τον χώρο αλλά από αυτούς που στρίμωξαν την τοξικότητα, τους φόβους και την στενομυαλιά τους μακριά από το φως.
Στα παλαιότερα χρόνια μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα επικοινωνούσαν οι γυναίκες στην γειτονιά, έλεγαν την πρώτη καλημέρα! Σήμερα οι άνθρωποι το μόνο ανοιχτό παράθυρο που έχουν είναι η τηλεόραση. Ποια είναι η άποψη σας για αυτό;
Τότε, ήταν ανοιχτά τα παράθυρα, οι πόρτες, οι καρδιές, οι ευχές και τα τραγούδια. Με τα χρόνια όμως, η ζωή άλλαξε και δυστυχώς το παράθυρο της τηλεόρασης έγινε για πολλούς, αναγκαστικός τρόπος επαφής με τον κόσμο. Χωρίς να υποτιμώ τον ρόλο της ενημέρωσης και της ηλεκτρονικής γνώσης, θα προτιμώ πάντα τη ζωντανή συζήτηση, το διάβασμα και το άγγιγμα κι ας είναι αυτό ένα φιλί ή ένα απλό χτύπημα στην πλάτη. Η αποξένωση των ανθρώπων με πονάει.
Πώς θα χαρακτηρίζατε την ηρωίδα σας ; Κατάφερε να κοιτάξει ελεύθερη μέσα από ένα ανοιχτό παράθυρο;
Η Όλγα, η ηρωίδα μου, είναι μια μαχητική αλλά μπερδεμένη γυναίκα που έκανε πολλά λάθη. Όταν βρέθηκε όμως μπροστά σε αληθινά διλήμματα και υποψιάστηκε τι υπήρχε έξω από το παράθυρο της καρδιάς της, προσπάθησε και πάλεψε να το ανοίξει. Το τι θα καταφέρει στο μέλλον είναι άγνωστο ακόμα και σε μένα.
Πολύ έντονη και αγαπητή προσωπικότητα ήταν η γιαγιά της Όλγας; Ποια στοιχεία στον χαρακτήρα της πιστεύετε ότι βοήθησαν την Όλγα για να συνεχίσει την ζωή της;
Η Ιουλία είναι η γιαγιά που όλοι θα θέλαμε να έχουμε. Σύγχρονη παρά τα χρόνια της, δυναμική, προστατευτική και δοτική, χάρισε στην εγγονή της ασφάλεια αλλά και τσαγανό και δύναμη να στέκει στα πόδια της και να αντιστέκεται στις κακοκαιρίες της ζωής.
Η ηρωίδας σας στο τέλος του βιβλίου θεωρείτε ότι δικαιώνεται και λυτρώνεται από το παρελθόν της και τα λάθη της;
Κανένας δε λυτρώνεται από τα λάθη του. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να τα αντιμετωπίσει, να τα κοιτάξει κατάματα και να τα αποδεχτεί. Η ηρωίδα μου, ναι, δικαιώθηκε για κάποια από αυτά αλλά είχαν μικρή αξία για εκείνη πια.
Το εξώφυλλο είναι εντυπωσιακό με το βαθύ κόκκινο μπορντό λινό που αγκαλιάζει τα χαρακτηριστικά του προσώπου της γυναίκας. Το χρώμα αυτό συνδέεται πάντα με τις γυναίκες που γνωρίζουν την αξία τους;
Το βαθύ κόκκινο είναι το χρώμα της δύναμης, της εξουσίας και της αντοχής. Οι γυναίκες που το προτιμούν, μου αρέσει να πατάνε γερά στα πόδια τους, να ονειρεύονται ξύπνιες και να μην ξεχνούν τις όποιες δικές τους αξίες.
Οι γυναίκες αναζητούν τους άντρες που έχουν εξουσία και οικονομική δύναμη ή εξαρτάται από τον χαρακτήρα τους και από την ηλικία τους οι επιλογές τους;
Στις μικρές ηλικίες οι γυναίκες αναζητούν αγκαλιά, φιλία, έρωτα και ροζ σύννεφα πάνω από το κεφάλι τους. Περνώντας τα χρόνια όμως, κάτι αλλάζει. Οι γυναίκες αναζητούν ασφάλεια σε κάποιες ή όλες τις μορφές της. Τότε, οι αποφάσεις και οι στόχοι είναι θέμα υποκειμενικής ηθικής και χαρακτήρα. Εγώ λέω πως ζωή είναι αυτή και εγώ δε θα κρίνω πως ο καθένας διαλέγει να πορεύεται μέσα του.
Θα ήθελα να μας πείτε για το τέλος, τι είναι η συγγραφή για εσάς, καθώς και η ανάγνωση ενός βιβλίου;
Θα έλεγα πως είναι πάρα πολλά μαζί. Γράφω κάθε μέρα από μικρό παιδί και έκανα πολλούς κύκλους. Από τις σχολικές εκθέσεις κι εφημερίδες, πέρασα στα διηγήματα, στην ποίηση και τέλος στο διάβασμα και γράψιμο βιβλίων για χρόνια. Γιατί για μένα, το να διαβάζω ή να γράφω ένα βιβλίο είναι πράξη ζωής, της ζωής μου.
Σας ευχαριστώ θερμά!
Παρασκευή Παρίσση
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία!
Μαρίνα Πετροπούλου
ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
Η Μαρίνα Πετροπούλου κατάγεται από τη Σπάρτη. Μεγάλωσε στα Γιάννενα και ήρθε στην Αθήνα δεκαεφτά χρόνων. Σπούδασε σχέδιο και διακοσμητική στη σχολή Βακαλό και ασχολήθηκε με την κεραμική και τη ζωγραφική σε ιδιωτικά εργαστήρια.
Έχει εκδώσει τα μυθιστορήματα: Το Ντουλάπι με τ’ Αγάλματα, Σαν Γλυκό του Κουταλιού, Λεκές από Κόκκινο Κρασί, Τα Μπλε Φεγγάρια, Ένα Πρωινό, Το Ταγκό της Δανάης, Χωρίς Κραγιόν, Η Τελευταία Λέξη, Η Άκρη της Κλωστής, Στους Πέντε Ανέμους, Άδειες Κυριακές, Για Όλα Υπάρχει Λόγος, Το Πέπλο, Έτσι Είναι η Ζωή, Συναντήσεις, Μετά τη Βροχή, Σελήνη, Στον Καθρέφτη
Η Όλγα συνάντησε την Κάτια μετά από χρόνια.
Εκείνη τη μέρα δε φαντάστηκε πως η παλιά φιλία θα έφερνε στον δρόμο της λάθη, ενοχές, απώλειες,
προδοσίες αλλά και έναν φίλο που θα σημάδευε τη ζωή της για πάντα.
Το παρελθόν όμως, που δεν ξεχνάει ποτέ, την κυνήγησε, τη μάτωσε και την έριξε ξανά στο υπαρξιακό της τέλμα.
Ο έρωτας άραγε θα καταφέρει να την οδηγήσει στην ελευθερία και στο δικαίωμα να δει μια μέρα τον κόσμο από παράθυρο ανοιχτό;
Για το Love Book Diary....
