της Λίντας Τζουβάρα
Μπορούμε στ’ αλήθεια να κοιτάξουμε γύρω μας τον κόσμο στον οποίο ζούμε και να μη νιώσουμε καμιά ενοχή; Μπορούμε να νιώσουμε τους χτύπους από χιλιάδες απεγνωσμένες καρδιές; Μπορούμε να δούμε τον φόβο για το αύριο στα βλέμματα τόσων ανθρώπων; Μπορούμε να ακούσουμε τις κραυγές χιλιάδων μητέρων που χάνουν τα παιδιά τους κάθε μέρα;
Είναι αυτός ο πλανήτης ο τόπος όπου θέλουμε να ζούμε, ο τόπος όπου κάθε παιδί περιμένει να μεγαλώσει όταν ανοίξει τα αθώα μάτια του και δει τον κόσμο για πρώτη φορά; Είμαστε σε θέση να κοιτάξουμε στα μάτια αυτά τα παιδιά, χωρίς την αίσθηση της ντροπής για αυτή την πραγματικότητα που πρέπει να αντιμετωπίσουν; Είναι αυτό που θέλουμε να κληρονομήσουν τα παιδιά μας στα χρόνια που θα έρθουν;
Δεν μπορούμε να αρνηθούμε την απλή αλήθεια ότι ήμασταν αυτοί που διαμόρφωναν συνεχώς αυτήν την πραγματικότητα. Αλλά μια άλλη απλή αλήθεια είναι, ότι δεν είναι αργά για να αλλάξει κάτι. Μπορούμε να κάνουμε αυτόν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος φτάνει να προσπαθήσουμε. Γιατί λοιπόν να μη δημιουργήσουμε έναν καλύτερο κόσμο; Γιατί να μην καλλιεργήσουμε στα παιδιά μας την αγάπη και τον σεβασμό για τους άλλους αντί για το μίσος και αλαζονεία;
Κανείς δεν γεννιέται με το κακό μέσα του, λένε. Είμαστε γεννημένοι γεμάτοι αγάπη απέναντι σε όλους και σε όλα γύρω μας. Αλλά αντί να ακολουθούμε απλώς τις καρδιές μας, συνεχίζουμε να τροφοδοτούμε τον εαυτό μας με το σκοτάδι ξανά και ξανά. Πότε σταματήσαμε στην πραγματικότητα να κρίνουμε τους ανθρώπους από την προσωπικότητά τους, από τη θρησκεία τους, από το χρώμα του δέρματός τους, από την ομάδα τους; Τι μας ώθησε να αναγνωρίσουμε κάποιον ως εχθρό μόνο εξαιτίας του τόπου στον οποίο γεννήθηκε, τις θεωρίες του, τα πιστεύω του; Δεν είναι η γη το μοναδικό μέρος που όλοι μας γεννηθήκαμε; Είναι τα σύνορα που κάποιοι έχουν σχεδιάσει στον χάρτη τόσο ισχυρά, ώστε να χτίσουν στις ψυχές μας προκαταλήψεις και να μας αποξενώσουν από τους ανθρώπους;
Ποια είναι η θέση μας όταν βλέπουμε πως αυτός ο κόσμος και αυτή η ζωή καταστρέφονται από το κακό και το μίσος που εξαπλώνουμε. Δεν θα φροντίσουμε καθόλου να απεμπλακούμε από αυτό; Δεν θα αρχίσουμε να κάνουμε αυτόν τον κόσμο ένα καλύτερο μέρος για τα παιδιά μας, δημιουργώντας αξίες και αποδοχή; Πώς τότε θα κερδίσουμε το δικαίωμα να κοιτάξουμε στα μάτια τα παιδιά μας με την αίσθηση της υπερηφάνειας για τον κόσμο που έχουμε δημιουργήσει για εκείνα;
Αν σκεφτούμε αυτά τα ερωτήματα, χωρίς αμφιβολία, θα βρούμε τις απαντήσεις. Επειδή οι απαντήσεις σε αυτές τις ερωτήσεις είναι θαμμένες βαθιά μέσα στον καθένα από εμάς. Και θα ανακαλύψουμε αυτές τις απαντήσεις μόλις αρχίσουμε να λειτουργούμε ως σκεπτόμενοι άνθρωποι και όχι ως παθητικοί ακροατές εκείνων που μας οδηγούν με τον τρόπο που θέλουν και τις λέξεις που θέλουν, στοχεύοντας κατά το πολύ σωστά χιλιοειπωμένο: «το μυαλό είναι ο στόχος»!