Τὸ γράψιμο σταματῶ
Λέξεις
στὰ συστατικὰ τους φωνήματα
θὰ σπάζω
θά σπάσω τὸ Κ τὸ Χ καὶ τὰ ἄλλα σύμφωνα
Μπροστὰ σὲ κόκκινο φανάρι
ὅλα τὰ φωνήεντα σὰν συστατικὰ
μιᾶς ἐννοιολογικῆς νεκρῆς ὑπόστασης
Σὲ κάθε διανοητικὸ ταξίδεμα μόνος θέλω νὰ πάω
Ἐλεγειακὴ αἴσθηση φθορᾶς τὸ γράψιμο
μέσα του ἐγκλείει
Ἡ παρτίδα παίζεται παίζεται ἀνάμεσα σὲ ὅσα ἀγαπῶ
καὶ πάντα χάνω
Ἄς ἀνάβω τσιγάρο καλλίτερα
Οἱ διεισδύσεις καὶ οἱ κόντρα διεισδύσεις
πολύπλοκα γρανάζια πονοῦν κι αὐτὲς
Τὴν ἐπονείδιστη ἀπουσία
τὴν ἁπαλὴ ζεστασιὰ στὶς φλέβες τοῦ κορμιοῦ μου
ποὺ περίτεχνα διοχέτευες ἀποκηρύσσω τελειωτικὰ
Μὲ τὸν ἑαυτὸ μου θυμωμένος εἶμαι
ποὺ σὲ κάθε ἀφήγησή μου σὲ κάθε ὄνειρο
ἔχεις ἐγκατασταθεῖ
Τὸ γράψιμο σταματῶ
ἕνα ποτήρι κρασιοῦ ἀπὸ τοῦ Σταύρου καλλίτερα
καὶ μετὰ
τεμαχίζοντας μὲ τὸ λεπτόλογο καὶ ἀδιάφορο βλέμμα μου
τὴ σκιά σου
θὰ καρυκεύω τὸ χλωμὸ ΤΩΡΑ μου ἐκτεταμένα
τὴν ἀκαταστασία τοῦ μυαλοῦ μου νὰ τακτοποιεῑ
Καλλίτερα βασανισμένος καὶ μὲ κρασὶ
σὲ μιὰν ἀχνὴ λάμψη ἄπληστων πόθων νὰ βασανίζομαι
παρὰ μὲ τὴν αἰχμηρότητα μολυβιοῦ
νὰ σὲ περιφέρω ἐντὸς
σελιδοδείχτη σὲ ὅλα τὰ βιβλία μου
Μέσα σὲ μιὰ τεταμένη σιωπὴ νὰ ταξιδεύω μόνος
παρὰ χαλίκι ριγμένο στὸ δρόμο σου
Ὑπάρχει ἕνας ἄλλος θάνατος κρυμμένος καλὰ
στὴ βαρετὴ διαδοχὴ τῶν ἡμερῶν μου
ἐκεῖ θὰ πάω σαρκάζοντας ὅ,τι
σὰν ξεσπάσματα νηπίων ξεσηκώνεις
ἀμμοθύελλες στὸ ξερὸ χωράφι μου
ὅπως ἡ σκουριὰ ἡ σήψη ἀργὰ καὶ σταθερὰ
γεμίζοντας τὸ νοῦ ἑλκυστικὰ ψεύτικα μηθεύματα
Γιάννης Μασμανίδης
