Μπάκας Ευάγγελος
ΟΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΤΟΙΧΟΙ
Μυθιστόρημα
Στο πρώτο μου μυθιστόρημα, και το οποίο είχε εκδοθεί το 1994 από τις εκδόσεις Ισοκράτης, αντί προλόγου, είχα βάλει τον, ως κάτω τον τίτλο: ΓΙΑΤΙ ΕΓΡΑΨΑ!
Ακολουθεί πιστή αντιγραφή του προλόγου αυτού:
ΓΙΑΤΙ ΕΓΡΑΨΑ
«Το πρόβλημα της βίας απασχόλησε επί αιώνες τη φιλοσοφία και την κοινωνιολογία. Εμένα, προσωπικά, με συγκλόνισε ιδιαίτερα η ακραία της μορφή που είναι ο πόλεμος.
Η βία κατέχει την πρώτη θέση ανάμεσα στα δεινά του ανθρώπου. Ξεκινά από την δολοφονία του Άβελ, και φτάνει μέχρι τις μέρες μας χωρίς την παραμικρή διακοπή στο πέρασμα του χρόνου.
Όταν μάλιστα αυτή η βία συνοδεύεται από φανατισμό, τότε τρομοκρατεί, βασανίζει και θανατώνει τον άνθρωπο γράφοντας τις πιο μελανές σελίδες της ιστορίας. Δεν είναι άλλωστε και λίγες οι φοβερές χρονολογίες. Από πού να ξεκινήσουμε: Από τις επιθέσεις των βαρβάρων, το Σικελικό εσπερινό, το Βατερλώ, τις διάφορες επαναστάσεις, τη σφαγή της Χίου, τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως κλπ.
Από τη βία δεν εξαιρέθηκε ούτε η θρησκεία, αφού παρεξηγήθηκε ο ρόλος της από τους πιστούς.
Σταυροφορίες, μαύρος μεσαίωνας, ιερά εξέταση, θρησκευτικοί και ιεροί πόλεμοι. Ο φανατισμένος άνθρωπος βρίσκεται σε μια κατάσταση μερικής, ακόμα και ολικής, πολλές φορές, τύφλωσης. Δυστυχώς και στις μέρες μας, παρά την ενημέρωση από τα μαζικά μέσα και τα εκατομμύρια τόμους βιβλίων, ο άνθρωπος δεν βρήκε ακόμα τον εαυτό του, την μεγάλη αποστολή. Η ανθρωπιά έμεινε στο ράφι, έμεινε στα αζήτητα, ακρίβηνε πολύ.
Ακόμα και για κάτι που είναι τόσο ξεκάθαρο, δεν υπάρχει ταύτιση απόψεων, αλλά ούτε σύγκλιση. Άσπρο το βλέπει ο ένας, κατάμαυρο ο άλλος.
Κι όμως, υπάρχουν εκτός από το ασπρόμαυρο και ένα σωρό άλλες αποχρώσεις για να καταλήξουν. Ο φανατισμός όμως τους κόβει το δρόμο!
Τους οπλίζει με το πάθος, το μίσος, την εμπάθεια, και τους ρίχνει στα μαρμαρένια αλώνια για να βρουν τη λύση. Ακραία περίπτωση πολιτικής εμπάθειας και φανατισμού είναι ο εμφύλιος πόλεμος. Δεν νομίζω να το αμφισβητεί κανείς! Οι μορφές φανατισμού είναι πολλές και ποικίλες.
Η όξυνση των παθών στις τελευταίες εκλογικές περιόδους, με βάση τον κομματικό φανατισμό, ήταν από τις αντιπροσωπευτικές του περιπτώσεις.
Η άλλη σοβαρή μορφή είναι ο θρησκευτικός φανατισμός. Τα φοβερά γεγονότα στον περσικό κόλπο σ’ αυτόν οφείλονται.
Ο αθλητικός φανατισμός με πρωταγωνιστές τους χούλιγκανς είναι μια άλλη μάστιγα με τρομερή έξαρση τα τελευταία χρόνια. Κάθε Κυριακή τα γήπεδα μετατρέπονται σε αρένες. Ο νόμος της ζούγκλας σε όλο του το μεγαλείο. Βία, βία, βία…
Οι νέοι μας, με ινδάλματα εγωκεντρικούς και ανισόρροπους πολλές φορέ τύπους, κυρίως από το χώρο της μουσικής, έχουν καταστεί μιμητικά όντα, χωρίς προσωπικότητα και βούληση, δεχόμενοι τα επικίνδυνα μηνύματα χωρίς την παραμικρή αντίσταση. Αποτέλεσμα, ο δρόμος για τα Κύθηρα να τους βγάζει στην Ιθάκη. Η βία, λοιπόν, είναι γεγονός. Τι κάνουμε όμως για την καταπολέμησή της; Τι κάνουμε για την τρομοκρατία;
Ο καθένας ως άτομο, οι διάφοροι μαζικοί φορείς, τα κόμματα, οι κυβερνήσεις και όλα τα κράτη, γενικότερα, έχουν καταντήσει ένα διαρκές δικαστήριο.
Συνεχώς καταδικάζουν τις πράξεις βίας. Καταδικάζουν την τρομοκρατική ενέργεια, τη δολοφονία, την παραβίαση του εναέριου χώρου, την επέμβαση στο Αφγανιστάν, στην Κύπρο, τις δικτατορίες κλπ.
Ο ΟΗΕ, το ανώτερο διεθνές όργανο, επικυρώνει αυτές τις καταδίκες με τα διάφορα περιβόητα ψηφίσματα, έτσι απλά, για να πάρουν επίσημο χαρακτήρα οι αποφάσεις. Τι έκανε για την πρόληψη. Τι κάνει για παραδειγματισμό;
Τα φοβερότερα γεγονότα βίας στην ιστορία της ανθρωπότητας ήταν οι δυο τελευταίοι παγκόσμιοι πόλεμοι. Άνθρωποι οι οποίοι εξόντωσαν λαούς ολόκληρους, καταδικάστηκαν σε λίγα χρόνια ή και μήνες φυλάκισης.
Ας καταδικάσουμε, λοιπόν, το φανατισμό και τη βία, για μια ακόμα φορά, για να ξαναγίνουμε φίλαθλοι, χριστιανοί, συνετοί και πολιτικοποιημένοι πολίτες, και η νεολαία μας να ξαναβρεί τα ιδανικά της πέρα από τις απατηλές υποσχέσεις των ναρκωτικών.
Αυτά θα τα πετύχουμε σίγουρα πιο εύκολα, αν δώσουμε τη βαρύτητα που αρμόζει για την δημιουργία της σωστής οικογένειας.
Παρακαλώ τον αναγνώστη να διαβάσει με κατανόηση τα τυχόν λάθη του πρώτου μου βιβλίου.
Πάντα θεωρούσα την ιδιότητα του συγγραφέα κάτι το ασύλληπτο και φανταστικό. Ίσως επειδή δεν έτυχε να γνωρίσω κάποιον προσωπικά. Την απόφασή μου να τολμήσω να γράψω την οφείλω στο φίλο μου Χαρίλαο Χατζηγεωργίου που με παρότρυνε από καιρό.
Αν ο αναγνώστης διαπιστώσει πως κατάφερα να περάσω μέσα από το βιβλίο μου ένα θετικό μήνυμα για την διόρθωση της ρότας στην οικογένεια και την κοινωνία γενικότερα, η οποία περνάει βαθιά κρίση, να είναι σίγουρος πως θα με κάνει πολύ περήφανο».
Πρόλογος Φώτη Σιούμπουρα
Πώς να είσαι αντικειμενικός όταν γράφεις για ένα φίλο.
Αλλά πώς να μην είσαι αντικειμενικός όταν το έργο του φίλου σου μιλάει από μόνο του…
Είσαι την ευτυχία να μου εμπιστευθεί –εν λευκώ- τα χειρόγραφά του, ο φίλος, ο συγγενής, ο καλός συμπατριώτης Βαγγέλης Μπάκας. Η έκπληξή μου μεγάλη. Η χαρά μου ανείπωτη. Γιατί μέσα από τα χειρόγραφά του, που ευτύχησε να γίνουν βιβλίο, αναβλύζει σαν γάργαρο νερό ο ανθρωπισμός, το συναίσθημα, η δημιουργία.
Σίγουρα ο Βαγγέλης Μπάκας δεν διεκδικεί τον τίτλο του συγγραφέα. Το ήθος του, η σεμνότητά του και η ταπεινοφροσύνη του είναι πάνω και πέρα από τέτοιου είδους χαρακτηρισμούς.
Όμως δικαιωματικά στέκεται όρθιος, δίπλα στους ‘‘λαϊκούς γραφιάδες’’ σ’ αυτούς, που έχουν να πουν, εντελώς αυθόρμητα, ήρεμα κι απλά, πολύ περισσότερα από αρκετούς μεγαλόσχημους ‘‘συγγραφείς’’…
Η θεματολογία αφορά τον φανατισμό γενικότερα με κυρίαρχο αυτόν του αθλητικού.
Κάποιος φανατικός παοκτζής είχε μαχαιρώσει και τότε κάποιον αθώο φίλαθλο.
Το βιβλίο αυτό βρίσκεται στη δημόσια δημοτική βιβλιοθήκη Γρεβενών.
Φυσικά η αφορμή πάρθηκε από τον θάνατο του Χαρ. Μλιώνα στη Λάρισα από κροτίδα.
