Γράφει ο Τάσος Σεβαστιάδης
Όταν πιτσιρικάδες μοιραζόμασταν για τις επιλογές μας σχετικά με το ποια ομάδα υποστηρίζουμε, εγώ βρισκόμουν σε δίλημμα. Μου άρεσε το κόκκινο χρώμα του Ολυμπιακού, αλλά πάλι ένιωθα σαν να πρόδιδα τον Γιώργο, γιο του θείου Κύριλλου Σεβαστιάδη που έπαιζε στην ΑΕΚ. Έτσι για αρκετό χρονικό διάστημα η υπεροχή στο μυαλό μου ήταν υπέρ του δικέφαλου αετού.
Όταν αρκετά χρόνια αργότερα έμαθα ότι ο Ν. ΓΟΔΑΣ από τους καλύτερους μπαλαδόρους που πέρασαν από τα ελληνικά γήπεδα ήταν στον Ολυμπιακό, η ζυγαριά μου έγινε υπέρ αυτού. Ο Ν. ΓΟΔΑΣ έφτασε το βαθμό του λοχαγού στον Ελληνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό που δημιούργησε το Ε.Α.Μ. και με την ιδιότητά του αυτή πολέμησε σε πολλές μάχες στην Αθήνα με κυρίαρχη αυτή για τη διάσωση της Ηλεκτρικής Εταιρείας που παρήγαγε ρεύμα για Αθήνα – Πειραιά και εκτελέστηκε στην Κέρκυρα από την ανώμαλη κατάσταση που επιβλήθηκε στη χώρα μετά την απελευθέρωση. Ζήτησε λίγο πριν την εκτέλεση, να φορά τη στολή του με το νούμερο 10. Μαζί με τον Ν. ΓΟΔΑ σε λίγους αγώνες αγωνίστηκε ο Μέγας Ανδρέας Μουράτης που το εκτόπισμα του ήταν μεγάλο γι’ αυτό τον λέγανε «Μιζούρι» (αεροπλανοφόρο της εποχής). Πέρασαν ο ΗΛ. ΡΩΣΣΙΔΗΣ, ο Κ. Πολυχρονίου, ο Ν, Γιούτσος, Πέτρος Καραβίτης, παλικάρια που έδιναν νόημα στο χαρακτηρισμό Λαϊκή – Εργατική ομάδα του Πειραιά. Έτσι έγειρα προς τον Ολυμπιακό. Όμως ποτέ δεν αισθάνθηκα ότι πρόδωσα την ΑΕΚ, γιατί έμεινα φίλαθλος και δεν έγινα ταμπουρωμένος οπαδός. Άλλωστε το λέει και ο φίλος μου ο Μπογιόπουλος στο βιβλίο του «ποδόσφαιρο μία θρησκεία χωρίς Απίστους», λειτουργώ υποστηρικτικά και προς τις δύο ομάδες που σημάδεψαν Αθλητικά τα χρόνια της νεότητάς μου.
Άλλωστε και οι δύο ομάδες βγήκαν από Λαϊκές γειτονιές και όπως είπε ο Ντιέγκο Μαραντόνα «το ποδόσφαιρο είναι το ταγκό της εργατικής τάξης». Έτσι μπορώ να κρατώ δύο αγάπες και να «έρχομαι» σε δίλημμα μόνο όπως σήμερα που βλέπω τον μεταξύ τους αγώνα.
Αυτά σκέφτομαι καθώς παρακολουθώ το σημερινό τους παιχνίδι. Κάθομαι σε ένα τραπέζι πίσω από το τραπέζι των παλαιμάχων ποδοσφαιριστών του ΠΥΡΣΟΥ Γρεβενών Χαρίλαου Χατζηγεωργίου και Κούλη Τσιοπλή, δεξιό και αριστερό αντίστοιχα μπακ. Βλέπω την πραότητά τους στην παρακολούθηση του ματς, σε αντίθεση με άλλους ξελαρυγγίζοντες οπαδούς που με την «δήθεν» αγανάκτηση και το βρισίδι τους ξεσηκώνουν τον κόσμο. Το ποδόσφαιρο, αυτή η θρησκεία χωρίς απίστους ή αν θέλετε το ταγκό της εργατικής τάξης, είναι πολύ σπουδαίο άθλημα. Λένε ότι είναι ο αρχηγός όλων των αθλημάτων. Ίσως γι’ αυτό το υπερεκμεταλλεύονται οι «Μάγκες» και οι επιτήδειοι. Γι’ αυτό παρακολουθούμε τα τελευταία κυρίως χρόνια να το ποδοπατούν και να το δολοφονούν – βλέπε ΑΛΚΗ Καμπανό. Να βρίσκουν καταφύγιο οι «οπαδοί» μπράβοι των επιτήδειων αφεντικών στις κερκίδες των γηπέδων αλλά και αλλού.
Σκέφτομαι μήπως επειδή οι «αρμόδιοι» δεν στέκονται ικανοί ή ίσως να πω ότι είναι ανίκανοι να λύσουν το πρόβλημα, λέω μήπως οι τοπικοί υπεύθυνοι να αναλάβουν δράση με πρωτοβουλίες, ώστε τα παιδιά μας να μάθουν να αγαπάνε να βλέπουν ποδόσφαιρο και όχι να γίνονται φονιάδες;
Μήπως για να γίνει μία αρχή η δημοτική εκπαίδευση να καλέσει στα σχολεία τους παλαίμαχους όπως ο Χαρίλαος και ο Κούλης και βέβαια και άλλους ανθρώπους του Αθλητισμού και σε συνεργασία μαζί τους να γίνονται επισκέψεις – διαλέξεις για να μαθαίνουν τα παιδιά να είναι φίλαθλοι, να είναι οπαδοί της ομάδας χωρίς βία και όχι οπαδοί – ρεμάλια του κάθε επιτήδειου;
