H αίθουσα τέχνης Artevisione (Πηλίου 5, Πλ. Κολιάτσου) παρουσιάζει την ενδιαφέρουσα θεματικά ομαδική εικαστική έκθεση “Μη ζώην μετ’ αμουσίας” σε επιμέλεια της Ms Ιστορικού της Τέχνης ΕΚΠΑ και μέλους της ΕΕΙΤ Ευαγγελίας Θ. Καϊράκη.
Στην εικαστική συνύπαρξη των εμπνευσμένων δημιουργών κυριαρχούν καταστάσεις με παρεμβάσεις που επεκτείνουν με αισθαντικότητα μια χαρμόσυνη συγκίνηση που πηγάζει αυθόρμητα από την εσωτερική αναγκαιότητα της έφεσης . Οι καλλιτέχνες γνωρίζοντας την λειτουργική αξία της σχηματοποίησης και την αδιάλειπτη διατύπωση της λεπτομέρειας αποδίδουν με ακρίβεια την ιδιαιτερότητα των συλλήψεων ,τα ατομικά χαρακτηριστικά της εκποίησης και τις ποικίλες καταβολές των δράσεων. Οι συνθέσεις που ιστορούν κινούνται με απλότητα κάλλους και καθαρότητα απέναντι στο ύφος της έντασης . Η λήψη στην εκτέλεση μέσα από τις γραμμές των εναλλαγών κατορθώνει να μεταφέρει στην επιφάνεια το βάθος της ψυχικής διεργασίας που απεικονίζει. Ως θεατές παρακολουθούμε τις ποικίλες διαδρομές των χρωματικών και σχεδιαστικών ιδεογραμμάτων που εμβαθύνουν στο αρχαιοελληνικό θάμπος και στα συμπαντικά σύμβολα με ειρμούς εικόνας .Μεταδίδουν το κατάλληλο κλίμα προς το υπερβατικό μοτίβο της ανασυγκρότησης . Η τεχνική τους μέσα από ευεργετικούς και ριψοκίνδυνους πειραματισμούς έχει στέρεες βάσεις με κωδικοποιημένες εκφράσεις. Η επιλογή και η κατεργασία του χρήσιμου υλικού ,η προετοιμασία και το διάλεγμα έχουν γίνει με ιδιαίτερη φροντίδα ώστε να είναι εξασφαλισμένη η αρτιότητα της λεπτομέρειας και η αισθητική ποιότητα των εκφάνσεων .Παντού κυριαρχεί ο άνθρωπος ως φύση, θέαση και θέση. Είναι ο κύριος πρωταγωνιστής σε μορφές που συχνά αναγνωρίζονται γιατί είναι στιβαρές, έχουν διακριτικά χαρακτηριστικά και δηλώνουν ξεκάθαρα την ταυτότητα τους. Συνδέονται με εννοιακές γραφές που δημιουργούν μια σχετική σημασία στην κάθε εικονιζόμενη σκηνή. Παράλληλα με τις μοναδικές φιγούρες , τις σωματογραφίες, τα πρόσωπα ,τα συμπλέγματα και τα νεφελώματα λειτουργούν πολυκύμαντες συνδιαλλαγές που εκπλήσσουν με την ευρηματικότητα στην διάρθρωση τους . Οργανωμένες παρατακτικά διακρίνονται από την ρυθμική αρμονία και την διάθεση της αφήγησης που τις εντάσσει σε ένα αδιάσπαστο σύνολο με επιμέρους διαφοροποιημένα στοιχεία , σε κειμήλια ζωτικότητας και σε τοτέμ μνήμης . Οι δημιουργοί προσφεύγουν σε εξεζητημένες, ζωογόνες παραστάσεις και σε επάλληλες ζώνες με δεξιοτεχνία που ισορροπεί θαυμαστά και καταγράφει την διάταξη κάθε ζωγραφικού ενστίκτου. Η οικονομία του χώρου, η διάθεση για αποτύπωση της αντίληψης και η προοπτική της φωτοσκίασης προσδίδουν την πρέπουσα φωτεινότητα σε ότι φιλοτεχνούν τολμώντας την προσέγγιση της εξωρεαλιστικής κλίμακας , την οντότητα του απέριττου και την μνημειακότητα της πολυσήμαντης εμβάθυνσης .
Στο κείμενο της για την έκθεση Μη ζώην μετ΄ αμουσίας (Να μην ζεις χωρίς τις Μούσες) Ευριπίδης Ηρακλής Μαινόμενος η Ευαγγελία Καιράκη επισημαίνει : ” Στη Μούσα Καλλιόπη, τη μεγαλύτερη και πιο σεβαστή, κατά τον Ησίοδο, από τις Μούσες, επαφίεται ο Όμηρος στον εναρκτήριο στίχο της Οδύσσειας, για να διηγηθεί τα πάθη του πολύτροπου ήρωα, επικυρώνοντας, έτσι, την απόλυτη εξάρτηση του ίδιου και του φερόμενου ως πονήματός του (βλ. Ομηρικό ζήτημα) από την πρωτότοκη κόρη του Δία και της Μνημοσύνης. Αργότερα, τον 4ο αι., ο Πλάτωνας στον διάλογο του Σωκράτη με τον Εφέσιο αοιδό Ίωνα, παραβάλλει τους ποιητές με μέλισσες που συλλέγουν μέσα στο λιβάδι των Μουσών τις λέξεις του Θεού, για να φτιάξουν μέλι θείο και γοητευτικό και να γλυκάνουν έτσι τις ψυχές των θνητών, μιας και η ικανότητα τους να συγκινούν τα πλήθη, απαγγέλοντας Ομηρικά Έπη, δεν οφείλεται σε κάποια “ειδική γνώση ” (τέχνη), αλλά σε θεϊκή έμπνευση (θεία μοίρα). Την έννοια, άλλωστε, της Μούσας ως προσωποποιημένης έκφρασης μιας prima idea εισήγαγαν οι αρχαίοι Έλληνες, για να προσδώσουν θεολογικό κύρος στην πάσης φύσεως έμπνευση και πνευματική δημιουργία, με τις καλές τέχνες να αποτελούν το υπέρτατο δώρο τους στους Θεούς και τους ανθρώπους. Η Καλλιόπη για την ηρωική ποίηση, η Κλειώ (εκ του κλέος= δόξα) για την ιστορία, η Ευτέρπη για την αυλητική τέχνη, η Τερψιχόρη για τον χορό και τη λυρική ποίηση, η Ερατώ για τον υμέναιο, η Μελπομένη και η Θάλεια για την Τραγωδία και την Κωμωδία αντίστοιχα, η Πολύμνια για τους ιερούς ύμνους και η Ουρανία για την Αστρονομία, όλες με ονόματα αποκαλυπτικά της φύσης και του προορισμού τους. Τις βρίσκουμε αποφασισμένες να ζουν σε “ολότητα, αγαθότητα και ομορφιά”, ευαγγελιζόμενες τη ρήση του Γκαίτε, αειπάρθενες -το ποιείν αθωότατο των επιτηδευμάτων, άλλωστε- να χορεύουν ανέμελες υπό τη μελωδία της λύρας ή να διασκεδάζουν τους Θεούς, στα συμπόσια του Ολύμπου, με αρχηγό τον “μουσαγέτη” Φοίβο, προστάτη Θεό της Μουσικής ως προεξάρχουσας να συνοψίζει την Ποίηση, το Μέλος και τον Χορό σε μια κοινή ρίζα. “Χωρίς τη μουσική”, άλλωστε “η ζωή, θα ήταν ένα λάθος”, όπως εμφατικά έγραφε ο Νίτσε στο “Λυκόφως των ειδώλων”. “Αριθμητική των ήχων, όπως η οπτική είναι η γεωμετρία του φωτός”, η μουσική, κατά τον Debussy, που στον ρυθμό της στέκονταν οι χορευτριούλες του Degas σε position une. Έτσι, στα Πιέρια όρη, τον Παρνασσό και τις κρήνες του Ελικώνα, προέκυψε για πρώτη φορά η ώσμωση των τεχνών, με την ανάμειξη των αισθήσεων, τη συναισθησία, όρο που εισάγουν oi ζωγράφοι και ποιητές του τέλους του 19ου αι., και θέτουν ξανά στο προσκήνιο κινήματα του πρώτου μισού του 20ου αι., με τις καλές τέχνες κάπου να συναντώνται, να συνεργάζονται, να αλληλοεπικουρούνται και τη ζωγραφική, έχοντας το προνόμιο του “οράν” σαν σιωπηλή ποίηση, κατά τον Σιμωνίδη, να εικονοποιεί αυτήν τη σύζευξη, είτε πρόκειται για το πορτρέτο του Chopin από τον Delacroix, είτε του Franz Liszt από τον δικό μας Δημήτρη Γαλάνη, είτε για το απείκασμα του ποιητή με τη μούσα των De Kiriko και Εγγονόπουλου. Στόχος του concept δεν είναι μόνο να αναπαραστήσει σκηνές δράσης και διάδρασης από το πεδίο των τεχνών, της μουσικής, του δράματος, της λογοτεχνίας, αλλά και να πραγματευτεί- στο πεδίο της αισθητικής και της φιλοσοφίας- τη σημειολογία και την προσφορά τους, ως μοχλό ανάτασης της ψυχής, ως φορέα πνευματικής ηδονής, ως το αντίδοτο στην οδύνη της ύπαρξης, κατά την “ηθική φιλοσοφία” των Σοπενχάουερ και Νίτσε.
Ars longa vita brevis. Η τέχνη μακρά, ο βίος βραχύς.. !”
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες :
Handsphere, Toulouse, Αντζουλίδης Αντώνης, Ασπρίδου Ειρήνη, Ασωνίτη Βούλα, Βαζάκας Φίλιππος, Βερυκάκη Όλγα, Γιαντζίκη Καλομοίρα, Δημητράκης Γιάννης, Καράβου Φωτεινή, Κατεργιαννάκη Στέλλα, Λιάπης Αλέξανδρος, Μαμουτόπουλος Σωτήρης, Μάνου Έφη, Μητούδη Ειρήνη, Μιχοπούλου Ιωάννα, Μπακογιαννάκη Δήμητρα, Μπαφίτη Μαρία, Παπαγιαννοπούλου Ελένη, Πασάλογλου Δώρα, Πατιός Θωμάς, Ροβίθη Μαρίνα, Ρωμάνος Σπύρος, Σκλαβενίτης Νίκος, Σκουλάξινου Ηλιάνα, Φουντουλάκη Σοφία, Χαντζιάρας Γιώργος, Χιωτίνης Νίκος, Χουντάλας Γιώργος.
Εγκαίνια:
Τετάρτη 9 Μαρτίου 2022, 6-10μμ
Έως και 24 Μαρτίου 2022
Διεύθυνση :ArteVisione, Πηλίου 5, Πλατεία Κολιάτσου
Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα & Τετάρτη 12:00-16:00
Τρίτη & Πέμπτη 16:00-20:30
Παρασκευή 16:00-20:00
Στον χώρο τηρούνται όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας, όπως αυτά έχουν εξαγγελθεί με υποχρεωτική προσέλευση η μάσκα, πιστοποιητικό εμβολιασμού ή νόσησης.
