Σοβαρά και ευτράπελα
Του Βαγγέλη Μπάκα
Όταν βλέπω κάποιο συνάνθρωπό μου με σοβαρό κινητικό πρόβλημα πάντα στενοχωριέμαι. Όταν όμως το πρόβλημα αυτό έχει να κάνει με την νοημοσύνη θλίβομαι αφάνταστα. Ραγίζει η καρδιά μου.
Το ίδιο έπαθα στην παραλία της Θεσσαλονίκης, όταν συμπτωματικά βάδιζα πίσω από κάποιον κύριο ο οποίος, προφανώς, είχε σοβαρό νοητικό πρόβλημα. Παραμιλούσε!
Μόλις τον άκουσα ράγισε η καρδιά μου. Μπορούσα κάλλιστα να επιταχύνω, ή να επιβραδύνω το βήμα μου, για να τον αποφύγω αλλά με απορρόφησε ο μονόλογός του:
«Πάρε κι από αυτήν την εταιρεία. Έχει πολύ καλή ποιότητα. Οι μετοχές της τελευταία ανεβαίνουν κατακόρυφα, που θα πει… Άκου τι σου λέω εγώ! Και η οικοδομική συμφέρει, αλλά ας μην τα μπερδέψουμε… Πάρε όσο σηκώνει… Άκουσέ με που σου λέω! Πάρε πάρε!».
Εγώ δεν πήρα τίποτα. Απλά τα πήρα… Για πόσα ακόμα παράπλευρα θύματα να ευθύνεται άραγε το χρηματιστήριο; συλλογίστηκα. Μίσησα τον Παπαντωνίου, τον Σημίτη, το ΠΑΣΟΚ, ακόμα και το πράσινο χρώμα. Τι του κάνανε του ανθρώπου για να παραμιλάει έτσι! Ποιος ξέρει πόσα του φάγανε. Από τη στιγμή που πλησίαζε όλο και πιο πολύ προς τη θάλασσα η φαντασία μου είχε φτάσει μέχρι και την συνέντευξη στην ΕΡΤ-3, που ενδεχομένως να έδινα, εάν τον έσωζα από βέβαιο πνιγμό.
Κόβει για λίγο το βήμα, κοντοστέκεται, και κάνω το ίδιο κοιτάζοντας το ρολόι, τάχα, πως περιμένω κάποιον. Συνεχίζει το περπάτημα σκεφτικός και κάνω τη δεύτερη οδυνηρή διαπίστωση. Ο κύριος κουνούσε το δεξί του χέρι, που ήταν από τη μεριά της θάλασσας, στο ρυθμό του χτυπήματος αυγών για παρασκευή ομελέτας. Η διάγνωση αυτήν τη φορά ήταν πιο εύκολη, γιατί ήταν σωματική. Καιρός να φτάσω μέχρι και τον Ανδρέα Παπανδρέου ο οποίος έχει ιδρύσει αυτό το κόμμα. Ο άνθρωπος μάλλον έπασχε από πάρκινσον. Αυτό ήταν το ιατρικό πόρισμά μου! Κι από περιέργεια, ρώτησα κάποιον συνπεριπατητή… πριν μου κάνει προσπέραση από δεξιά.
Η χειρονομία μου ήταν τόσο καταληπτή, όσο άμεση ήταν και η μονολεκτική διάγνωση του κυρίου:
«Αλτσχάιμερ!».
«Είστε σίγουρος;».
«Εάν δεν σας κάλυψα γράψτε χαζάιμερ! Άντε γεια» προσπερνώντας από δεξιά και τον «άγγλο ασθενή».
Θα μου πει κάποιος, και εύλογα:
Τι σχέση έχει αυτή η ασθένεια με το χρηματιστήριο, και κατ’ επέκταση με το ΠΑΣΟΚ, και αποκάλεσα τον πρωθυπουργό κύριο Σημίτη (σημιτικής καταγωγής;) σταφιδόψωμο! Αυτός φταίει που είναι βλογιοκομμένος! Αυτός φταίει που κάποιοι πήρανε δάνεια και τα ακούμπησαν… χωρίς να τα ξαναδούν!
Έχει δεν έχει, δεν πλήρωσα και τίποτα για το σκυλοβρίσιμο!…
Και ο «άγγλος ασθενής» συνεχίζει ακάθεκτος:
«Πάρε και μερικές από κει… Εγώ πληρώνω! Τι πρόβλημα έχεις εσύ τώρα!» χωρίς κανέναν ειρμό στα λόγια του.
Αυτή ήταν η τελευταία του φράση μέχρι την φοβερή αποκάλυψη.
Κατά την επιστροφή δεν ακολούθησα τον κύριο. Κόντεψε να ακολουθήσουν άλλοι εμένα, με την ίδια λύπηση! Κάποιος μάλιστα έκανε και το σταυρό του όταν με είδε να γελώ μόνος μου. Να τι θα είπε από μέσα του: «Γελά ο μωρός καν τι μη γελοίον ει».
Γελούσα σαν χαζός! Ευτυχώς! Εάν όμως γελούσα ως χαζός, τότε θα ήμουνα αληθινά για λύπηση. Υπάρχει τεράστια διαφορά ανάμεσα στο σαν και στο ως!
Θα είστε περίεργοι, φίλοι αναγνώστες, να μάθετε το πάθημά μου. Να λοιπόν τι συνέβη: Ο κύριος είχε το κινητό στην τσέπη, ενώ το καλώδιο, που έφτανε μέχρι το αφτί του, ήταν από την αντίθετη μεριά και δεν φαινότανε. Δεν ήταν εύλογο λοιπόν να νομίσω πως παραμιλούσε! Ο άνθρωπος ήταν εργολάβος και μιλούσε από το κινητό του σε κάποιο οδηγό και του έλεγε να φορτώσει μπετόν. Τι πιο φυσικό!… Το μόνο που με έσωζε, από βέβαιο αλτσαϊμεριστικό πόρισμα, ήταν που δεν είχα ξαναδεί κινητό με ακουστικά.
Κι όσο για την σωματική ασθένεια, την σχετική με το πάρκινσον, οφείλονταν σε μια αλυσίδα την οποία στριφογύριζε στο δείκτη του χεριού του χωρίς να φαίνεται… Ίδια η φτερωτή ελικοφόρου αεροσκάφους εν ενεργεία!…
