Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας η σημερινή, που κατά τη γνώμη μου οι γυναίκες θα πρέπει να γιορτάζουν κάθε μέρα. Να γιορτάζουν για αυτό που είναι, για τη δύναμή τους, για την ψυχοσύνθεσή τους, για όλα αυτά που προσφέρουν καθημερινά με πολύ ή λίγο κόπο. Για την ισχυρή θέση που κατέχουν μέσα στη κοινωνία, για την αντοχή τους, για τον τρόπο τους να κάνουν τα δύσκολα απλά με μία κίνηση, εξάλλου όλα από τα χέρια τους περνούν. Μας το έχουν αποδείξει άλλωστε από το παρελθόν έως και σήμερα.
Πόνος, αγωνία, αρρώστιες, ανεργία, παιδιά και χίλια δύο άλλα προβλήματα να τις βασανίζουν για χρόνια. Και εκείνες ακόμα εκεί, στέκονται και τα υπομένουν όλα, κρατούν θα μου πείτε το μαγικό τους σκήπτρο και με τις κατάλληλες κινήσεις τα βάζουν όλα σε τάξη.
Το να είσαι μαμά, να δουλεύεις και να συγυρίζεις και το σπίτι, δεν ξέρω μου φαίνεται βουνό. Κάποιες φορές την κοιτάζω και απορώ, πώς τα προλαβαίνει και τα κάνει όλα; Μετά κοιτάζω τον εαυτό μου και με το πέρασμα των χρόνων συνειδητοποιώ πως της μοιάζω, οπότε καθησυχάζω τον εαυτό μου και λέω, εντάξει θα τα καταφέρω στη ζωή μου. Είναι αυτή η δύναμη που παίρνουμε εμείς τα κορίτσια από τις μαμάδες μας- γυναίκες που το αντιλαμβανόμαστε όταν μπαίνουμε για τα καλά στο χορό της ζωής και μας έρχονται οι αναποδιές και τα προβλήματα μαζεμένα.
Ύστερα κοιτάζω τις μεγάλες, τις κυρίες με Κ κεφαλαίο, τις γυναίκες που χόρτασαν τη ζωή τους, που τα έζησαν όλα με τόση ευπρέπεια. Στέκονται και αυτές εκεί και σε κάθε μάζωξη χορεύουν με την ψυχή τους συνοδεύοντας τις μικρότερες τόσο στο χορό όσο και στη ζωή. Μιλούν μέσα από τα χωρατά για τα δικά τους βιώματα, δίνοντας παράλληλα και τις συμβουλές τους.
Γυναίκες τόσο δυνατές και τόσο εύθραυστες ταυτόχρονα. Που τελικά δεν γεννήθηκαν για την καταστροφή αλλά για να ομορφαίνουν και να κάνουν πιο σημαντική τη ζωή. Που σου χαρίζουν το πιο πολύτιμο δώρο αλλά οι ίδιες δεν έχουν ανάγκη από δώρα, μόνο από λίγη αγάπη για να τις συνοδεύσει στο δύσκολο δρόμο της ζωής.
Χρόνια μας πολλά λοιπόν!
Της Σταματίας Γκαραλιάκου
