Η στάχτη κυλάει ανάμεσα από τις φάλαγγες των δακτύλων,
βουβή ακολουθία μιας άμαχης κραυγής,
το σώμα που διατείνετο πως τα ‘χε όλα κανονισμένα,
τώρα περιφραγμένη σιωπή
παλάμες νοτισμένες να παραχώνουν στα σπλάχνα της γης
χαραγματιές που ξέβρασαν φόβο.
Δρόμοι αδειανοί,
τραγούδι σαν θρόισμα φύλλου που αντανακλά ξεριζωμό.
Στο σταχτί της στάχτης, αποτυπώνεται η κραυγή,
πόσο ελαφριά η ύλη στο τελείωμα της.
Λασπωμένος ύπνος,
ξύπνιες θα μείνουν οι ανακωχές,
μα αργεί να ξημερώσει.
Μαρία Ρουκά
7.3.2023