Μὲ τὰ μαραμένα
πρώην
λειτουργικὰ δάχτυλα
γράφω
φθαρμένα τώρα
ὅπως γίνεται ὁ στενὸς δρόμος
ἀπὸ τὸ ἀβάσταχτο βάρος τῶν ὀχημάτων
ποὺ ἀκόμη πάνω του κυκλοφοροῦν
Μὲ κεῖνα τὰ παγωμένα
πρώην περιγράφω
τὶς ἴδιες ἀνεπάρκειές μου
στὸ ἴδιο διαβρωμένο τριαντάφυλλο
σκυμμένος
Σφυροκοπῶ ἀκατάπαυστα
τὶς γυμνὲς ὧρες
τὸν οἷστρο τῶν ἀπωλειῶν μου
Μέσα σὲ τόσο ὀρυμαγδὸ τόσων σιωπηλῶν θρήνων
ποῦ νὰ βρῶ χαμόγελο
ποῦ ἄγγιγμα νά ζεσταθῶ δὲν ξέρω
ποῦ ζωή
Μὲ τά” λειτουργικὰ” μέλη
τώρα πρώην κι αὐτὰ
οὔτε πείνα οὔτε δίψα
μιὰ συντομογραφία ἐπιθυμιῶν μόνο
σὰν ἀργοστάξιμο παλιᾶς βρύσης
στὸ κρύο
Γράφω
μὲ μάτια κλειστὰ
μελωδῶ τὶς τρικυμίες τῆς ψυχῆς
μὲ ψυχὴ
ἀνάμεσα σὲ ἀθώων πληγὲς
τελευταία καληνύχτα ψελλίζω
Ζωντανεύω τὴ σκέψη σὰν γράφω
Μετρῶ σιδεριὲς ποὺ φυλακίζουν
μὲ ἀγάπη ὁδοιπορῶ
τὴ σκοτεινιὰ τῆς λήθης
ψυχὴ ἀδειάζω
Μὲ κεῖνα
ἀκόμα γράφω
γιὰ τὰ μάτια σου τὰ τόσο φωτεινὰ
τὰ μακρινὰ τώρα
σὰν νὰ μὴν ὑπάρχουν ἄλλα ἀστέρια
ἡ ἄνοιξη δὲν ἔρχεται
ὅσο ἐσὺ ἀργεῖς
ὅσο κι ἄν γράφω ὅσο κι ἄν μελωδῶ τρικυμίες
κι ἡ ψυχή φιλεῖ τὸ χῶμα
σιωπηλά χαμόγελα
ἀναθάλλει
Γιάννης Μασμανίδης
