Κώστας- Ζήσης- Μπάμπης
Είναι στιγμές που σταματά ο χρόνος, η λογική, η αίσθηση της ίδιας της ζωής. Είναι στιγμές που η σκέψη παγώνει και καμιά εξήγηση δεν υπάρχει που να δίνει απάντηση σε αυτό το συγκλονιστικά τραγικό γεγονός που ψυχολογικά μας έχει συνθλίψει.
Ο Απόλυτος πόνος, μου είπε πριν αρκετά χρόνια ο φίλος μου ο Νίκος, ο απόλυτος πόνος και σήμερα όπου η κοινωνία του Νομού μας λύγισε και πάλι.
Χάθηκαν τρία παλικάρια με όνειρα ανεκπλήρωτα. Χάθηκαν τρεις λεβέντες, σκορπίζοντας βαθιά θλίψη με ένα βαρύ μαύρο πέπλο που σκίασε την τοπική μας κοινωνία.
Οι αντιδράσεις αμέτρητες σαν μια χαραμάδα ελπίδας που δείχνει πως η ανθρωπιά δεν χάθηκε και η ψυχική αντίσταση δεν έσβησε στην δίνη του καιρού αλλά μας δίνει ένα ελάχιστο κουράγιο πως υπάρχει ελπίδα.
Τρία παλικάρια βύθισαν τις οικογένειες τους στον απόλυτο πόνο αλλά και όλους εμάς που καλούμαστε να βρεθούμε κοντά τους, να απαλύνουμε αν αυτό είναι δυνατόν και να μετριάσουμε όσο και αν είναι δύσκολο αυτό τον Απόλυτο πόνο.
Είμαστε δίπλα τους σαν να είναι τα δικά μας παιδιά, σαν να έφυγαν τα δικά μας προσφιλή πρόσωπα και νιώθουμε και εμείς τον απόλυτο πόνο να μας λυγίζει.
Όμως δεν υπάρχει γυρισμός και ούτε η σχετική θεραπεία, παρά μόνο η ανθρώπινη συμπαράσταση, όπως αυτή εκφράστηκε με τις αμέτρητες αναρτήσεις των συμπολιτών μας στα κοινωνικά δίκτυα και με την ματαίωση όλων των προγραμματισμένων εκδηλώσεων.
Η ανθρώπινη στάση αλληλεγγύης, σ’ αυτό το συγκλονιστικό γεγονός, είναι μια μεγάλη αγκαλιά που όλοι μας καλούμαστε να φτιάξουμε, για να αισθανθούν λίγη ζεστασιά οι γονείς και οι συγγενείς των τριών παιδιών, μετριάζοντας με αυτόν τον τρόπο τον Απόλυτο πόνο.
Κυριάκος Ταταρίδης
