Τὴν ἀπουσία σου
μέσα μου μὲ περισσὴ ἐπιμέλεια
τακτοποιῶ
χῶρο νὰ ἔχω ἐπαρκῆ
γιὰ νὰ μπορῶ νὰ δεχτῶ μιὰν ἄλλη
πάλι
Μιὰ κρατημένη ἀνάσα
πλανημένη τὸ “σαγαπῶ ” σου
σὲ κατολισθήσεις ἐνδημικές
στὰ χείλη μου περιπλανιέται ἀκόμη
Ξέρω
καλὰ ξέρω τώρα
πώς ἕνα ἐλάχιστο κομμάτι πόνου
κρασὶ ποὺ παραμένει στὸ λαιμὸ
φέρνει ὀμορφιὰ καὶ γαλήνη
ζωὴ ἀποτελεῖ
τὸ σκάψιμο βαθαίνει
σὲ ξέρες ἀναπόφευκτες ἐρημικὲς
ὅπου οἱ χιονοθύελλες εἶναι συνεχεῖς
Φυλαγμένα καλὰ κρατῶ ἀκόμα
σημάδια ἀπὸ τὰ χείλη σου
σὰν αὐτὲς ποὺ κάνει τὸ νερὸ τῆς παλίρροιας
ὅταν ἀργὰ ἀργὰ γλείφει τὶς παλιὲς ρωγμές
Ἀρνοῦμαι πεισματικὰ τὰ ἄλλα
νὰ θυμηθῶ
Νὰ μόνο
Μόνο
τὰ μάτια μου ἀνυπάκουα
τώρα στὴ λύπη σου
ἀκουμπῶ
παρόλο ποὺ ἔχει σκοτεινιάσει
ἠθελημμένα
δὲν ἀνάβω τὸ φῶς
ἤσουν μιὰ λέξη
μιὰ χούφτα χαλίκια
Γιάννης Μασμανίδης
