Και στήσαμε τις ράβδους στη σειρά
και περιμέναμε το θαύμα που θα γίνει
να ευνοήσει εμάς…
Και τρέξαμε κρυφά τη νύχτα
και σκαλίσαμε
και ποτίσαμε το χώμα
γύρω στη δική μας ράβδο…
Μα σαν μισάνοιξε τ’ άλικο μάτι του
ο ήλιος το πρωί
είδαμε πως μονάχα του Ααρών η ράβδος
είχε φυτρώσει
είχε βλαστήσει
είχε ανθίσει…
Η δική μας ράβδος δεν ήταν
παρά ένα όμορφο ραβδί…
Άδικα ελπίσαμε
άδικα τη νύχτα το ποτίσαμε….
Άλλος ήταν…
του Θεού ο ευνοούμενος…
