Φεύγει η γενιά που μεταπολεμικά έκτισε από άκρη σε άκρη την κατεστραμμένη από την Γερμανική κατοχή Ελλάδα.
Φεύγει η γενιά των μαστόρων που ξαναέστησε με πολύ ιδρώτα τα σπίτια των Ελλήνων στις πόλεις και τα χωριά μας και ξαναγεννήθηκε και πάλι η πατρίδα μας.
«Έφυγε» αυτές τις μέρες με την σύζυγό του μαζί, ίσως ο πιο αντιπροσωπευτικός οικοδόμος στα Γρεβενά, ο Λάμπρος Παπανίκος με την οποία εκτός από την επαγγελματική μας συνεργασία είχαμε και συνεργασία με την ιδιότητα του ως Προέδρου της Κοινότητας Καλοχίου για 3 θητείες.
Μια προσωπικότητα που δεν χρειάστηκε πτυχία και ειδικές γνώσεις για να αναδειχθεί στην τοπική μας κοινωνία, ούτε να χρησιμοποιήσει τεχνικά μέσα που «λουστράρουν» εντέχνως ένα πρόσωπο. Είχε την δική του αυθεντική, αυτόφωτη αξία επαγγελματικά και κοινωνικά, όπου πέτυχε τον απόλυτο σεβασμό σαν μια λαϊκή προσωπικότητα της εργασίας, που ο ποιητή μας σκιαγραφεί με τους στίχους: «η ζωή κάνει τους άνδρες στο γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί.»
Όμως, η προσωπικότητα του καταξιώθηκε στις 3 θητείες που ανέλαβε την Προεδρία της Κοινότητας Καλοχίου με τους 3 οικισμούς, όπου με τον πλέον άριστο τρόπο χειρίστηκε τις ανάγκες και τα προβλήματα των κατοίκων και έγινε υπόδειγμα Κοινοτάρχη, τόσο σωστής διαχείρισης, όσο και αποτελεσματικής διεκδίκησης σημαντικών έργων που πέτυχε επί της θητείας του.
Έντιμος, ακούραστος, συνεπής και άριστος γνώστης των κατασκευών, έγινε πολύτιμος σύμβουλος μου σε αρκετά τεχνικά θέματα, ενώ η στιβαρή του παρουσία συνοδευόταν με βαθειά γνώση και κατάρτιση των σύγχρονών πολιτικών και κοινωνικών μας προβλημάτων.
Τα δύο παλικάρια του και τα 5 εγγόνια του θα νιώθουν περήφανοι για τον άνθρωπό τους, που «έφυγε» αφήνοντας το αποτύπωμά του στον κατασκευαστικό και στον κοινωνικό τομέα, φωτεινό υπόδειγμα για όλους μας.
Τον αποχαιρετήσαμε στην γενέθλια γη του, στο Καλόχι με αγάπη και απόλυτο σεβασμό.
Μετά τιμής,
Κυριάκος Ταταρίδης
Αρχιτέκτων Μηχανικός
Πρώην Βουλευτής Γρεβενών
