Γράφει ο Τάσος Σεβαστιάδης
Αυτοί που παράγουν τον πλούτο σε αυτόν τον τόπο, αλλά και σε όλο τον πλανήτη δουλεύοντας στα εργοστάσια, στα γιαπιά, στη βιοτεχνία, στις υπηρεσίες, στα λιμάνια, στα κάθε είδους και λογιών εργοτάξια, παλεύοντας να ζήσουν οι ίδιοι, να ζήσουν τις οικογένειές τους και να καλυτερεύσουν τους όρους διαβίωσης των γύρω τους, τους δίνει από μόνη τους αυτή η προσπάθεια (εργασία) μία αίγλη στα μάτια του πιο συνειδητού πολιτικά και ταξικά κομματιού της ίδιας της εργατικής τάξης. Γιατί γνωρίζουν ότι η αποστολή αυτής της τάξης (εργατών) δεν είναι να είναι εσαεί η γαλέρα αυτών που καταβροχθίζουν τον πλούτο που παράγουν, αλλά νομοτελειακά και με όσα εμπόδια και να βάζουν οι κλέφτες του πλούτου, που μπορούμε να τους λέμε και παράσιτα, ο ιστορικός ρόλος της εργατικής τάξης είναι να ελευθερώσει τον εαυτό της αλλά και τα άλλα λαϊκά στρώματα όπως οι αγρότες, βιοτέχνες, μικρέμποροι, γυναίκες και νεολαία.
Όσο οι εργάτες δεν συνειδητοποιούν αυτόν τον ιστορικό ρόλο της τάξης τους, πράγματι θα δουλεύουν σε συνθήκες γαλέρας. Θα δουλεύουν για το πεντακοσάρικο που δεν φτάνει να αγοράσουν ούτε τα κορδόνια των παπουτσιών τους, όχι να αναπληρώσουν τη δύναμή τους για να δουλέψουν και την άλλη μέρα. Βεβαίως για να συσκοτίζεται στα μυαλά των εργαζομένων αυτή η ιστορική αποστολή, βάζουν χιλιάδες προσκόμματα, όπως ο έλεγχος των συνδικάτων, των εργατικών κέντρων με συμβιβασμένες αντιλήψεις που ταιριάζουν για την εξασφάλιση των κερδών τους.
Το χειρότερο που κάνουν είναι να ‘ναι πολλές φορές εντελώς αδιάφοροι στα μέτρα προστασίας που βεβαίως κοστίζουν και δεν θέλουν να πάρουν μέτρα προστασίας των εργαζομένων. Βέβαια κανένας τους δεν θα ‘θελε από μόνος να πάρει μέτρα, γι’ αυτό μέσα στα αιτήματα των εργατών πρέπει να ‘ναι στο επίπεδο πρώτης γραμμής.
Στον τόπο μας που κυρίως είναι μία γεωργοκτηνοτροφική περιοχή και στο κυρίως κέντρο της τα Γρεβενά ασχολούμαστε με τις υπηρεσίες, η αντίληψη που εξ αντικειμένου βρίσκεται στα μυαλά τον μικροκληρούχων, μικροκτηνοτρόφων αλλά και των εμπόρων της πόλης ότι είναι κάτοχοι ιδιοκτησίας – μέσων παραγωγής – άρα είναι αφεντικά, εμπόδιζε έτσι κι αλλιώς τη δημιουργία εργατικής ταξικής συνείδησης. Αλλά και η μη ύπαρξη μεγάλης εργατικής τάξης κρατάει σε μικρό επίπεδο αυτή τη συνείδηση. Παρόλο όμως που δεν έχουμε πολλούς εργάτες στην περιοχή μας, το τελευταίο δίμηνο η εργατική τάξη της χώρας θρηνεί με μεγάλο πόνο τέσσερα από τα παιδιά της στο μικρό και χωρίς ιδιαίτερα αναπτυγμένο χώρο μας. Για μας που νιώθουμε την ταξική αλληλεγγύη που είχαμε την τύχη να έρθουμε σε επαφή με τη συνείδησή της εργατικής τάξης, γνωρίζουμε ότι τα αδέρφια της τάξης μας που φεύγουν την ώρα της δουλειάς είναι οι Δικοί μας Μάρτυρες…
