Ένα ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα χωρίζει πλέον την πραγματική ζώσα ποίηση από την ασθμαίνουσα αν και εκκωφαντική παραλογοτεχνία και τα απότοκά της. Ίδιο με εκείνο που είχα δει κάποτε οδεύοντας προς το αεροδρόμιο της Λάρνακας και με είχε γεμίσει φρίκη. Γι’ αυτό λέγω πως η ποίηση σήμερα είναι ένας τόπος «κατεχόμενος».
Συγκέντρωσα μερικούς εκ των αφορισμών που έχω κατά καιρούς γράψει:
Η ποίηση είναι σφαγή. Χρειάζεται απόντες για να ζήσει.
Η ποίηση είναι συμμετοχή και συνέργεια σε πολύπαθο έπος.
Ποίηση σημαίνει νικώ κατά κράτος μέχρι και τις ίδιες τις ήττες μου. Αμφισβητώ κάθε προσωρινό ή μονιμότερο θάνατο και τελικά τον καταργώ.
Η καταγωγή του ποιήματος είναι βάρβαρη.
Το ποίημα που δεν αποκαλύπτει μια αλήθεια δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Το ποίημα που δεν προκαλεί στον αναγνώστη κραδασμούς και σύγκορμο ρίγος δεν έχει λόγο ύπαρξης.
Η ποίηση είναι “τραγωδία”. Δεν είναι μυξόδραμα που περιφέρουμε στα δίκτυα για να συγκεντρώνουμε αρέσκειες.
Ο ποιητής είναι ή πρέπει να ασκηθεί ώστε να γίνει ο νομοθέτης του εαυτού του.
Ο ποιητής είναι μεταλλωρύχος. Στόχος του είναι να ορύττει την ουσία της ύπαρξης και να την αποδίδει γνήσια και με καθαρότητα.
Η ποίηση είναι κατάκτηση και δικαίωμα της αλήθειας που υπερασπιζόμαστε αδιάκοπα.
Η ποίηση είναι θέμα τιμής. Δεν υποθηκεύεται ούτε παραχωρείται.
