Ο Μανώλης Πίπιλας γράφει για τη νέα ποιητική συλλογή της Μαρίας Ρουκά

Πήρα καθυστερημένα την τρίτη ποιητική συλλογή της Μαίρης, λανθασμένη συνεννόηση με τη βιβλιοπώλισσα

και την προσμονή διαδέχθηκε η συγκίνηση.

Αρχίζω με τον Τζίμη, τον αριστούχο της ΑΣΚΤ, που πρόσφατα έργο του με σχετικό θέμα προσφέρθηκε από το Πυροσβεστικό Σώμα, όπου υπηρετεί ως επιπυραγός, στην Επιτροπή ”Ελλάδα 2021” σε ειδική τελετή, είναι και μουσικός.

Άκρως ενδιαφέρουσες οι συζητήσεις όταν ανταμώνουμε στο χωριό μας τη Δεσκάτη, συνοδεία τσίπουρου. Η υπομονή και προθυμία του να μου εξηγεί τα χαρακτικά και τα επισμαλτωμένα κεραμικά του, τις πολλές συμμετοχές του σε εικαστικές εκθέσεις, με απογειώνουν!

Δεν θα μπει όμως τώρα στον κόπο να μου ερμηνεύσει το … πρόστυπο, την ανάγλυφη παράσταση που εξέχει ελαφρά από την επιφάνεια όπου δημιουργήθηκε. Ένα δείγμα των έργων του παρουσιάζω που κ ο σ μ ο ύ ν την ποίηση της Μαίρης. Εκείνη, με τον όγκο του εκφραστικού της λόγου, τα λέει καλύτερα Τζίμη

”Να μπολιάσει το άψυχο κορμί του ζήτησε

στη γη που τροφοδότησε μιας ζωής

συμπυκνωμένες μνήμες”

Σου τηλεφώνησα αργά πριν τη μπόρα και … μάζευες σκουριασμένα σίδερα από μια ξεχασμένη υπόγεια αποθήκη για τα έργα σου. Είπαμε όμως, όταν η τέχνη συναντά το λαϊκό αίσθημα, μεγαλουργεί!

Για την ταλαντούχα και όμορφη Μαίρη τώρα, από το χώρο της σωματικής αλλά και ψυχικής υγείας.

Μια προσέγγιση τολμηρή από καρδιάς, ας με κρίνουν οι επαΐοντες.

Δεν ξέρω αν υπάρχει ”διηγηματική ποίηση”, κάτι σαν ιστόρημα με την έννοια του βήματος όπου ακούς ιστορίες άλλων και μοιράζεσαι τις δικές σου, ή καλύτερα μυθιστόρημα στίχων.

Ο ίδιος αγνοώ τεχνικές και ποιητικούς κώδικες.

Τα ποιήματά της σίγουρα είναι βιωματικά, κατοπτρίζουν (κοινές) μνήμες, περιγράφουν με εξαιρετική αρμονία δράματα με λυρικό τρόπο, θυσίες, αγάπες χωρίς όρους, όνειρα, καταδικασμένους χωρισμούς, με ζωντανή γλώσσα που μαγνητίζει.

Μου θυμίζουν, θα ‘λεγα με θράσος, την Οδύσσεια. Υπάρχει πλοκή, γεγονότα που διαλέγεται, με αφηγήτρια όμως μόνον την ίδια.

Μιλάει ρυθμικά με την ελευθερόστιχη ποίηση που την βοηθά για ιστορίες, χαρακτήρες και τόπο μέσα στο χρόνο (ίσως έτσι γεννήθηκε ο τίτλος της ποιητικής της συλλογής). Και ονομάζεται σπίτι ο γενέθλιος τόπος των οικονομικών μεταναστών, αυτό το ξεχασμένο και περήφανο χωριό!

Η χαρισματική Μαίρη παρουσιάζει τη νοσταλγία, τους κόπους και τα βάσανα των Δεσκατιωτών σαν τραγούδι με παιδική αθωότητα, δεν σεναριογραφεί, την πραγματικότητα εξιστορεί με φαντασία και έμπνευση.

Δίνει υπόσταση σε άψυχα αντικείμενα, αναπλάθει εντυπώσεις και εμπειρίες κρατώντας απόσταση από το παρελθόν, ερμηνεύει την ανθρώπινη μοίρα.

Κάτι ακόμα.

Έχει την ικανότητα να τελειώνει τα ποιήματά της με λέξεις που λυτρώνουν από το σφίξιμο της πονεμένης ιστορίας που αναφέρεται, είπαμε με ποιητικό λόγο, συμβολικό και χωρίς ψευδαισθήσεις. Καταφέρνει να φωτίζει το σκοτάδι! Όπως

… προθυμία η υποτέλεια

… μη και ματώσει η πλέξη

… είπα να ξεφλουδίσω τις υποσχέσεις που ανυπόμονα γίναν βηματισμός

… η απροθυμία των λέξεων να μπολιάσουν κουβέντες…

… ας ήταν στη χαραμάδα να δει περπατησιά

… την κουρτίνα τράβα κι άσε με εδώ

… και έκαψα το τεφτέρι

… τόσες αμαρτίες έθαψαν, χωρίς τρισάγιο