Μὲ παρόμοιο μηδενικὸ ἀποτέλεσμα
σκηνοθετῶ τὴν παρουσία σου
θεατὴ μοναδικὸ μὲ καθιστῶ
νὰ ἀποφύγω ὅσο καλλίτερα γίνεται
μὲ λέξεις ἴσως καὶ ποιητικὲς
αὐτὸ τὸ στιγμιαῖο τίποτα
Ὕστερα
τό ξεχασμένο πανωφόρι σου τυλίγομαι
σὲ παγωμένα ἀγγίγματα ξανὰ γιὰ λίγο
παλινοστῶ
σημάδια κρύβω χάνω λέξεις
καθώς ἡ ὀροφὴ τοῦ τοῦνελ
εἶναι χαμηλὰ ἀπὸ πάνω μου
Μὲ παρόμοιο μηδενικὸ ἀποτέλεσμα
ζῶ
τὰ ἐνθέματα καὶ οἱ διακοσμήσεις
στὶς ἀκυρωμένες λέξεις στὰ ληγμένα ἀγγίγματα
φύλλα ξερὰ ὁδοιποροῦν
οἱ καπλαμάδες εἶναι ψυχὲς μας ποὺ πάγωσαν
ξεκόλλησαν
σκέβρωσαν
Ἔμεινε μόνη γυμνὴ ἡ ἀλήθεια
μὲ φορτίο ἀνυπολόγιστα αἰχμηρὸ
Μὲ παρόμοιο τρόπο
λείπω
σὲ διαδρομὲς ἀπεγνωσμένης θεατρικότητας
σέ διαστροφὲς ὡρίμανσης ἴσως συχνὰ κουρνιάζω
Μέσα στὸ σκαμμένο ἀνέκκλητο σκοτάδι μου
νεκροὺς κώδικες συνομιλίας μας
σὲ ἀνάγκες ταφῆς βάζω
μηδενικῆς ζωῆς
μηδενικὸ
πεζῆς ὀνειροπόλησης
σπατάλη
κόκκινη ἡ πληγὴ σου σὰν καημὸς
μ ‘ ἔχει ἀγκαλιὰ ὁλοένα
Μόνος δὲν εἶμαι
κάθε λίγο καινούργιο χῶμα ἀπὸ μέσα μου
τὸ ἀσήμαντό μου
σκάβω
μέ παρόμοιο μηδενικὸ ἀποτέλεσμα
τὴν εὐφυ·ί·α τῆς φυγῆς μου κατακτῶ
Γιάννης Μασμανίδης
