Του Βαγγέλη Μπάκα
Έπειτα από μια σκληρή μάχη με τον καρκίνο υπέκυψε στο μοιραίο ο αδερφικός μου φίλος Παύλος Βλέτσος. Μια απώλεια η οποία έκανε το χωριό μας ακόμα πιο φτωχό!
«Ήταν!». Πόσο καταραμένος αυτός ο παρατατικός όταν αναφέρεται σε πρόσωπα! Πώς να τον προφέρω χωρίς να βουρκώσω! Χωρίς να κλάψω! Χωρίς να θυμηθώ την όλο ευγένεια και καλοσύνη του, με την αφειδώλευτη προσφορά στον πολιτισμό του χωριού μας, και τη στήριξη της ποδοσφαιρικής ομάδας ΑΟ Σειρήνα, ως πρόεδρος και αρχηγός της! Ένας από τους πιο πετυχημένους επιχειρηματίες της πόλης των Γρεβενών δεν υπάρχει πια! Πώς να το πιστέψω! Θα με πάρει αρκετό καιρό!
Μαζί με τον αδερφό του Χρήστο ορφανέψανε από πολύ μικρά παιδιά, και προκόψανε στο στίβο της ζωής παραδειγματικά. Να γιατί τα παρομοίαζα πάντα με τον Κλέοβι και το Βίτωνα. Και την συγχωρεμένη ηρωίδα μάνα τους, Σταυρούλα, με μια εργάτρια της γης και της θυσίας για τα παιδιά της. Ήταν μια Μπουμπουλίνα της στεριάς!
Πώς να ξεχάσουμε τον Παύλο οι χωριανοί και οι φίλοι τον! Εύχομαι το μεγαλύτερο θυμητικό να βρίσκεται επάνω στο Λεύκα, γραμμένο σε μια τεράστια ταμπέλα:
ΓΗΠΕΔΟ ΠΑΥΛΟΥ ΒΛΕΤΣΟΥ. Του δικού μας Καραϊσκάκη!
Γιατί τόση αδικία Θεέ μου! Γιατί τον πατέρα του, και συγχωρεμένο Γιώργο, τον σκότωσε ο κεραυνός! Και τον γιο του Παύλο η ανίατη αρρώστια! Ποιος ορίζει τα μελλούμενα! Τι να πω!
Καλό ταξίδι Παύλε!
Εύχομαι κουράγιο και δύναμη στη σύζυγό του, στα παιδιά του, στον αδερφό του με τη σύζυγό του, και σε όλους τους δικούς του, να αντέξουν έναν τόσο μεγάλο πόνο.
Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα σε σκεπάσει!
Βαγγέλης Αθηνά.
