Με αφορμή την κυκλοφορία του νέου βιβλίου του Νίκου Τακόλα
«Το αίνιγμα του Τάπιρου»
- Ο πίνακας του Τάπιρου είναι έργο του ζωγράφου Ιωακείμ Μιναρετζόπουλου, Βόλος,
- Τη συνολική σύνθεση του εξωφύλλου επεξεργάστηκε ο γραφίστας Χρήστος Γκουντινάκος
-Γιώργος Διαμάντης, Polispost: Από πού εφορμάται η έμπνευσή σας για το νεοεκδοθέν βιβλίο και τι πραγματεύεται;
Νίκος Τακόλας: Το βιβλίο μου, «Το Αίνιγμα του Τάπιρου*», είναι μια συλλογή διηγημάτων. Το καινούριο, ως προς τις προηγούμενες συλλογές, είναι η όποια δική μου ωρίμανση στη συγγραφική σκέψη και στο στυλ, σε σύγκριση με τα προηγούμενα βιβλία. Θεώρησα ότι τα διηγήματα αυτά αποτελούν μια συστάδα, μια ενιαία θέαση της ζωής και των φαινομένων της.
-Γ.Δ. Πείτε μας λίγα πράγματα σχετικά με το χρόνο και τον χώρο του νέου σας βιβλίου.
Ν.Τ. Ευχαρίστως. Τα διηγήματα της παραπάνω συλλογής κινούνται σε ένα ευρύ φάσμα χρόνου και τόπου. Μερικά έχουν ρίζες στο παρελθόν, ενώ τα περισσότερα κινούνται γύρω από τα θέματα του σύγχρονου ανθρώπου και την ανθρώπινη ύπαρξη σαν πρωταξία, πάνω σε κάθε μηχανισμό κοινωνικό ή οικονομικό. Τόπος όλη η γη, της οποίας επιθυμώ να είμαι πάντοτε πολίτης.
– Γ.Δ. Τι στοιχεία θα περιείχε ένας ήρωας του βιβλίου σας; Πώς θα τον
περιγράφατε;
Ν.Τ. Συνθέτοντας έναν χαρακτήρα εκ του όλου, θα διέκρινα έναν «ήρωα» μαχητικό κι αλύγιστο σε κάθε πρόβλημα, μέσα στην κοινωνία, με πολλή αγάπη για τη ζωή, που προσπαθεί να ομορφύνει τον κόσμο αντιδρώντας συλλογικά σε κάθε δομημένη κυριαρχία. Ας παρατηρήσουμε ότι η χώρα μας είναι από τις λίγες που «διανοείται» διεθνώς, παρά τις άπειρες στρεβλώσεις της. Στις «αναπτυγμένες» χώρες υπάρχουν «ειδικοί στη σκέψη», τα think-tanks που παράγουν θεωρία, συχνά με κατευθυνόμενους σκοπούς.
– Γ.Δ. Όταν είδατε τυπωμένο το πρώτο σας βιβλίο, πώς νιώσατε;
Ν.Τ. Στη συγγραφή του πρώτου βιβλίου, «Το κρυμμένο Αριστούργημα του Ζοζέφ Ινεμπράο», συνετέλεσαν δραστικά οι παροτρύνσεις πολλών φίλων του συγγραφικού χώρου, που ήξεραν τη δουλειά μου από συμμετοχές σε λογοτεχνικούς διαγωνισμούς. Υπήρχαν ήδη βραβεία από πρώτα μέχρι επαίνους κι αυτό κάτι έδειχνε, γι’ αυτούς. Έτσι το πρώτο εκτυπωμένο βιβλίο μου ήταν και δικό τους προϊόν. Εγώ ένιωσα χαρά και κάποια αγωνία για την αποδοχή, που συνεχίζεται σε κάθε νέο βιβλίο…
– Γ.Δ. Ποια είναι τα κυρίαρχα συναισθήματά σας κατά τη διάρκεια της συγγραφής;
Ν.Τ Είναι μια διαρκής σχοινοβασία η συγγραφή. Βιάζεσαι να διατυπώσεις τις σκέψεις σου, αλλά η πείρα μού έδειξε ότι η ωρίμανση απαιτεί χρόνο και διαρκή έκκληση προς την έμπνευση. Η συμμετοχή μου σε διαγωνισμούς, οδηγεί στην ανάγκη να περιμένω μια μακρά ωρίμανση των γραπτών μου, χωρίς να εκβιάζω ένα αποτέλεσμα. Βεβαίως υπάρχουν και διηγήματα ή κομμάτια μυθιστορημάτων που γράφηκαν «αυτόματα», σε ρύμη σκέψης.
– Γ.Δ. Είστε ένας καταξιωμένος συγγραφέας στον χώρο των νεοελληνικών γραμμάτων. Μιλήστε μας για τις συγγραφικές σας ιδιότητες ως μυθιστοριογράφος, διηγηματογράφος και κριτικός λογοτεχνίας.
Ν.Τ. Γράφω διηγήματα επειδή αυτά ήταν η πρώτη μου προσέγγιση, από μικρό παιδί, στη λογοτεχνία. Η ποικιλότητα των διηγημάτων δίνει την ευχέρεια να ασχοληθείς με πολλά αντικείμενα της ζωής κι αυτό το θεωρώ σημαντικό, αφού ζω τα διηγήματα σαν άμεσο διάλογο με τους αναγνώστες. Τα μυθιστορήματα σού δίνουν τη δυνατότητα να εμβαθύνεις σε εντοπισμένα θέματα. Θα συνεχίσω να γράφω ..εναλλάξ διήγημα-μυθιστόρημα. Τέλος η κριτική της λογοτεχνίας είναι ένας τρόπος να κατανοείς τη σκέψη άλλων συγγραφέων και να εισχωρείς στον ψυχικό τους κόσμο, κάτι που με γοητεύει. Σε κάποια φάση της ζωής μου ασχολήθηκα με την κινηματογραφική κριτική, που ήταν το πρώτο κριτικό είδος που γνώρισα και με το δοκίμιο.
– Γ.Δ. Το βίωμα και η φαντασία πώς συγκεράζονται στο λογοτεχνικό σας έργο;
Ν.Τ. Δεν θα προσδιόριζα τον εαυτό μου σαν βιωματικό συγγραφέα, αφού στα γραπτά μου χρησιμοποιώ εκτενώς μυθοπλασία. Η αγάπη μου για τη φαντασία οφείλεται στη δυνατότητά της να εκτείνει τα όρια της νόησης και της αίσθησης, σε ένα πεδίο που το επιτρέπει ή καλύτερα το προκαλεί, η λογοτεχνία. Στα βιβλία μου είναι ορατή, συχνά, η καταφυγή στο μαγικό ρεαλισμό.
– Γ.Δ. Δώστε μας, σας παρακαλώ, μια …πρόγευση του βιβλίου σας, για τους αναγνώστες μας. Εκτιμώ ότι έχετε μια έφεση στο συμπυκνωμένο λόγο.
Ν.Τ. Ευχαρίστως. Από το διήγημα «Η κόρη της βροχής».
«….Είναι η γλώσσα της κόρης της βροχής. Τα δέντρα εδώ ήταν ψηλά, η ζώνη αλπική, τα φυλλώματα πυκνά, οξιές, πεύκα κι έλατα. Κι όταν ξεθύμανε η μεγάλη βροχή, μετά από κάποια παύση μια λάμψη ιλαρή απλώθηκε προς τον ουρανό, ενώ μια μικρότερη βροχή ακολούθησε κρυμμένη στα κλαδιά. Γεννήθηκε από το νερό που περίσσεψε στα φύλλα και στις συστάδες τους, άρχισε τώρα να γλιστράει συρίζοντας ελαφρά απ’ τα ψηλότερα στα χαμηλά, απρόσμενη και ακανόνιστη. Άλλαζε ρυθμό, νότες και τονικότητες. Ο κάθε ψίθυρός της απρόβλεπτος. Κράτησε πολύ, ενώ δεν έβρεχε, ο ήλιος έλαμπε και εξασθενούσε όσο περνούσε η ώρα. Σώπασε τελικά η βροχή και το δάσος τυλίχτηκε ξανά στη σιγή. Ύστερα ακούστηκε το λάλημα του ορεινού πυρροκότσυφα, τέλος βροχής».
– Γ.Δ. Σας ευχαριστώ, κύριε Τακόλα, φίλε Νίκο, για τη συνεργασία μας. Σας ευχόμαστε καλή επιτυχία στο νέο σας βιβλίο, «Το Αίνιγμα του Τάπιρου».
Ν.Τ. Και γω σας ευχαριστώ πολύ, κύριε Διαμάντη, φίλε Γιώργο, για τη φιλία και τη φιλοξενία. Καλή επιτυχία στο εξαιρετικό Polispost και σε ό,τι άλλο εκδοτικό ετοιμάζετε.
*Ο Τάπιρος ζει στη Νοτιοανατολική Ασία και στην Κεντρική και Νότια Αμερική. Κινείται τη νύχτα, είναι ζώο φυτοφάγο, δειλό και άκακο. Μοιάζει με άλογο και ρινόκερο. Έχει οπλές. Στο βιβλίο είναι σύμβολο, αναλλοίωτο στο χρόνο και υψηλής αντοχής.
Τα βιβλία του συγγραφέα
