Τώρα που η απόσταση στέκει ανάμεσά μας σαν βουνό,
Tώρα που τα χιλιόμετρα του Κάποτε, λιγόστεψαν
μα αυγάτισαν θαρρείς,
Τώρα, σαν με ρωτούν για Σένα,
αναγκάζομαι ψέματα να απαντώ.
-Είναι καλά,
Είναι όμως μακριά,
Είναι ευτυχισμένος,
Από μακριά τον αγαπώ.
Το τελευταίο το σωπαίνω.
Μασάω τις προσβολές,
τις κάνω μπάλα και τις καταπίνω.
Κρατάω μόνο τις στιγμές που γέλαγες
κι άνοιγε η ψυχή σαν ουρανός.
Αυτές μονάχα έχω σαν σχόριο
Μ’αυτές θα πάω ως το τέλος.
Απ’ τη μεριά σου τίποτα δεν περιμένω
Είναι λύτρωση η σχώρεση.
Το παίρνω σαν αντίδωρο
το μασουλάω και ηρεμώ.
Αντίο.
Δήμητρα Γκατζηγιάννη Αναστασίου
