Γράφει η Καίτη Χόρτη
Με τη νέα της ποιητική συλλογή «Το ονόμασαν σπίτι», η Μαρία Ρουκά έρχεται να μας ξυπνήσει τις πανάρχαιες ελληνικές αξίες, εκείνες της καρτερικής μάνας, του μόχθου του πατέρα, της ξενιτιάς, της προσμονής, του φόβου, της επιθυμίας. Η γραφή της συμπυκνωμένη και σμιλευμένη, λες, με τα υλικά των έργων του Τζίμη Χύτα που περίτεχνα απεικονίζουν τα συναισθήματα.
Η φροντισμένη έκδοση των ποιημάτων μας γεμίζει υποσχέσεις αφού και τα ποιήματα της Μαρίας έχουν την υπόσχεση πως υπάρχει κάτι που θα… αναβλύσει.
«Μια αυλακιά στο χώμα,
Ισοδυναμεί με μια αυλακιά γύρω από το στόμα.
Βαθιά ριζωμένες αναμετρήσεις».
Τολμά ακόμη και να καταπιαστεί με το «λυγμό του θανάτου» των προσφύγων, ένα θέμα που μας πονά ως λαό όσο και να θέλουμε να το αποδιώξουμε…
«Τη θάλασσα δε θα αγνατεύω
Σέρνει κασόνια από πληγιασμένα κορμιά.
…..
Εκεί στων υδάτων την αιωνιότητα,
Αχνή σιωπή αναδύεται
Κι ο λυγμός του θανάτου».
Και βέβαια δεν θα μπορούσαν να λείπουν τα ποιήματα για τη μάνα, αυτή τη μορφή που μας συνοδεύει ως ζώσα φιγούρα αλλά και ως μνήμη…
«Τα χέρια της μάνας
Αχ αυτά τα χέρια της,
Με επιμέλεια και πάστρα γερασμένα,
Να αφήνονται απαλά να ξεχειμωνιάζουν πάνω στης φούστας την φόδρα,
Γιομισμένα από αγκαλιές και ξεπροβοδίσματα».
Μαρία Ρουκά, «Το ονόμασαν σπίτι», Εκδόσεις Οδός Πανός
