ΤΟ ΜΕΛΩΜΕΝΟ ΒΥΖΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΒΥΖΑΙΝΩ
μὲ σιωπηρὴ ἱκεσία
τριγυρνῶ
στὴν ἀπάνεμη σελίδα μου πάλι
σαπίζω ἀκούραστα μὲ καμπούρα καὶ ὄψη φιλήσυχη
εἶναι συνήθεια κακὴ ποὺ λὲς καὶ διστάζει νὰ ἐκδηλωθεῖ ξέρω
ἱππότης μοναχικῆς πορείας ποὺ ξεγελάστηκε ὁλοσδιόλου νὰ ἐλπίζει ἄνοιξη
τὴν ἐπέλευση τῆς ζωῆς μου σὲ τόσα ἐγκαύματα-προσεγγίσεις
στὸ αἰσθητικὸ ρίγος τῆς γραφῆς συναντῶ
μὲ μιάν ἀνομολόγητη λυγμικὴ σιωπὴ νὰ περισώσω ἑαυτὸν προσπαθῶ
Στὸ σκάψιμο αὐτοῦ τοῦ δυσθεώρατου τοῦνελ μου
ἴδιες ὀλισθηρές κατακρημνήσεις κουρασμένης ψυχῆς
πάλι σὲ ἄδεια χάρτινα παράθυρα ὁλοσκότεινα ὀλισθηρὰ
Στὰ ἴδια μονοπάτια ἡ σκέψη τοῦ τέλους καταλυτικὴ
μέσα μου ξεσπᾶ
Θαμπὸς ἄγαρμπος ὁ κόσμος σβόλος πηλοῦ
τσιγκελώνει πόθους
θὰ συμφωνοῦσε καὶ ὁ συγχωρεμένος Τηλέμαχος Ἀλαβέρας
ἤ κι ὁ Βύρωνας Λεοντάρης πού δέν γνώρισα ποτὲ καὶ γνωρίζω τόσο
ὅσο κι ὁ φίλος Τόλης Νικηφόρου ὁ Σταῦρος Ζαφειρίου καὶ ἡ Χλόη μας
ποὺ ἀγαπῶ τὴ γραφὴ τους θά συμφωνοῦν
λογαριάζω ὅμως
τὶς σαρακοφαγωμένες κοῖτες τῶν ὀνείρων μου
μέ νυχτολούλουδα ντυμένα φεγγαρίσιες ἀνταύγειες
στάζω λέξεις στὸ χάος μου
Στὴν ἄκρια τῆς λύπης καρπίζω τὸ ἀτέρμονο ταξίδι μου
Τὸ μελωμένο βυζὶ τῆς ποιήσης βυζαίνω
τὴ φυλακὴ τῆς ζωῆς μου σὲ λέξεις διεξοδικὰ στοιβάζω
μὲ τελετουργικὴ μεταμέλεια τὶς ρουφῶ ἀχόρταγα
Μπαλόνι ποὺ ἀφέθηκε ἐλεύθερο
ἀπο χαμηλὴ λυτρωτικὴ αὐτοεκτίμηση
ξεκινῶ γιὰ μιὰν ἄλλη διαδρομὴ ἐπινοημένη ἴδια
κάθε στιγμὴ κρύβει θάνατο μέσα σὲ κάποια ντουλάπα
κάθε στιγμὴ κρυμμένο τὸν κρατεῖ σὰν πεινασμένη ἀράχνη πανέτοιμη
Τὴν ἀφημένη ζωὴ μου σφυροκοπῶ ἐκτοπίζω σύννεφα ἔστω παροδικά
ἄντυτος ἀθεράπευτα μόνος στὸ μελωμένο τεράστιο βυζὶ της
βυζαίνω μεθόδους ἀπεγνωσμένης λυτρωτικῆς ἐξαφάνισης
λέξεις βυζαίνω μὲ ἄρωμα λύπης
ποὺ ἀγκυλώνουν
ΤΟ ΜΕΛΩΜΕΝΟ ΒΥΖΙ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
