Μόνος…
και πάλι μόνος στο μεταίχμιο…
Μόνος…
μ΄ένα τριζόνι στο μυαλό
με δυο μπαλόνια φουσκωμένα στα μενίγγια μου
γεμάτα μ΄αίμα χοχλαστό…
Μόνος…
εγώ κι ο τρόμος μου…
Ανοίγω τη βρύση…
ακούω το νερό που στάζει…
αργά…μονότονα…ανελέητα…
Κι όμως… οι στάλες αυτές
μ΄ ενώνουν με τον κόσμο των ζωντανών…
Απ΄ότι ξέρω στην κόλαση δεν υπάρχει νερό
….θάσβηνε η φωτιά…
Άρα ζω…
Πίσσα σκοτάδι…
Ένας ζωντανός σκελετός που φωσφωρίζει
σαν πυγολαμπίδα στο σκοτάδι…
Μήπως κι εγώ φωσφωρίζω στους άλλους?
Μήπως βρίσκομαι στο Δαντικό καθαρτήριο?
Του μιλάω…
Δεν απαντά…
Μυρμηγκιάζομαι…
ψάχνομαι…
αγγίζω το σώμα μου…
ψηλαφώ το είναι μου…
Είμαι ζεστός…
Άρα υπάρχω…
Μα και τα πτώματα στη αρχή είναι ζεστά…
Κάτι με σπρώχνει…
Τινάζω τη γροθιά μου στο τζάμι…
αίματα και γυαλιά στα χέρια μου….
Τι ευτυχία….Είμαι ζωντανός…
Όρμησα έξω…
Έι…Αφήστε με….Τούρκοι…καθίκια….
Δεν είμαι γιατρός…
Δεν μ΄αρέσουν οι άσπρες μπλούζες…
Έι…μου την φοράτε ανάποδα…
Με σφίγγει….Αχ….
κι αυτή η σουβλιά στον πισινό….
Έι…αφήστε με….
Διώξτε αυτό το τριζόνι απ΄το μυαλό μου…
Λύστε με…
Δεν βλέπετε τα μπαλόνια στα μενίγγια μου?
Πάνε να σπάσουν…Αχ …σώστε με…
Σας παρα…κα……………………………………..
