«Η αγροτική ζωή του νησιού που μεγάλωσα, πάντα με προκαλούσε να γράψω ένα βιβλίο» λέει μιλώντας στην Κωνσταντίνα Δρακουλάκου ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Μηνάς Βιντιάδης με αφορμή το βιβλίο του «Το Ρίφι» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα.
Ο ήρωάς του είναι ένα αγόρι που περνάει 18 χρόνια σε μια στάνη στο βουνό, χωρίς ταυτότητα, χωρίς να πάει σχολείο, χωρίς να συναντήσει ψυχή. Μεγαλώνει σαν αγριοκάτσικο και με ελεύθερο πνεύμα δίνει τη μάχη του να γίνει Άνθρωπος σε μια κοινωνία αντιφάσεων και συμβιβασμών.
Ο Μηνάς Βιντιάδης, ζει πλέον το μισό χρόνο στην Κάσο, και όπως ο ίδιος λέει, απολαμβάνει τη γαλήνη και την ανθρωπιά του νησιού, εκεί στις άκρες του χάρτη, όπου οι μικροί και μεγάλοι ήρωες είναι πολλοί!
Αξίζει να αναφερθεί πως ως δημοσιογράφος εργάστηκε για σχεδόν 30 χρόνια σε επιτελικά πόστα, κάνοντας παράλληλα εκπομπές πολιτιστικού περιεχομένου στο Τρίτο Πρόγραμμα της Ελληνικής Ραδιοφωνίας. Σήμερα αρθρογραφεί στο «Ποντίκι».
Εχει γράψει τέσσερα μυθιστορήματα, μια συλλογή διηγημάτων και πολλά θεατρικά έργα, ενώ έχει σχεδιάσει και επιμεληθεί περισσότερες από 100 συλλεκτικές εκδόσεις.
Σε λίγες μέρες κάνει πρεμιέρα το καινούργιο του θεατρικό έργο «Στου Μποχώρη», με θέμα τη Μικρασιατική Καταστροφή, που θα περιοδεύσει σ’ όλη την Ελλάδα.
Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Δρακουλάκου
– Κυκλοφορεί από τα «Ελληνικά Γράμματα» το πέμπτο μυθιστόρημά σας με τίτλο «Το Ρίφι». Αλήθεια τι ήταν εκείνο που σας ενέπνευσε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Η αγροτική ζωή του νησιού που μεγάλωσα, πάντα με προκαλούσε να γράψω ένα βιβλίο. Στην Κάσο, οι βοσκοί κι οι κτηνοτρόφοι, είναι και γεωργοί και μελισσοκόμοι και ψαράδες πολλές φορές. Η άγρια φύση, η απομόνωση, ο κώδικας επικοινωνίας με τα ζώα τους, είναι ένα σύμπαν που πάντα με ιντριγκάριζε.
– Για ποιο λόγο επιλέξατε το συγκεκριμένο τίτλο;
Γιατί ο ήρωάς μου – ένα αγόρι που περνάει 18 χρόνια σε μια στάνη στο βουνό, χωρίς ταυτότητα, χωρίς να πάει σχολείο, χωρίς να συναντήσει ψυχή, μεγαλώνει σαν αγριοκάτσικο και με ελεύθερο πνεύμα δίνει τη μάχη του να γίνει Άνθρωπος σε μια κοινωνία αντιφάσεων και συμβιβασμών.
– Ποιο θα λέγατε ότι είναι το βαθύτερο θέμα που σας απασχόλησε σε αυτή την ιστορία;
Η ανθρώπινη θέληση, η δύναμη της ψυχής, μέχρι που μπορεί να φτάσει; Όταν σύμφωνα με τα αντικειμενικά δεδομένα κάποιος θεωρείται χαμένος, μπορεί να κάνει την ανατροπή; Και κάτι ακόμα: Εκεί στις άκρες του χάρτη, οι μικροί και μεγάλοι ήρωες είναι πολλοί!
– Εργαστήκατε ως δημοσιογράφος για 30 χρόνια σε επιτελικά πόστα. Η μετάβαση στο θεατρικό κείμενο και στη συγγραφή πως προέκυψε;
Η Δημοσιογραφία συνορεύει με τη Λογοτεχνία και το Θέατρο. Είτε γράφεις μια είδηση, είτε ένα μυθιστόρημα ή ένα θεατρικό πρέπει να ακολουθείς κανόνες με απαντήσεις στα ερωτήματα «που», «ποιος», «πότε» και «γιατί». Από κει και πέρα αλλάζει η μεθοδολογία της γραφής και η δυνατότητα χρήσης μεγαλύτερου ή μικρότερου αριθμού λέξεων.
– Ποια θεωρείτε πως είναι η μεγάλη αδυναμία των ΜΜΕ στην Ελλάδα;
Η διασταύρωση της είδησης. Στον βωμό της πρωτιάς και του εντυπωσιασμού το ασήμαντο γίνεται σημαντικό και το σοβαρό χάνει την αξία του.
-Σκεφτήκατε ποτέ να εγκαταλείψετε την Αθήνα και να ζήσετε στην Κάσο;
Το κάνω ήδη! Έμεινα το 2020 για δεκάξι μήνες και τώρα τον μισό χρόνο είμαι εδώ, έγινα δημότης του νησιού μου, απολαμβάνω τη γαλήνη και την ανθρωπιά του και δίνω την ψυχή μου για το καλύτερό του αύριο.
– Ετοιμάζετε και κάτι νέο που αφορά το θέατρο;
Κάνει πρεμιέρα το καινούργιο μου έργο «Στου Μποχώρη», με θέμα τη Μικρασιατική Καταστροφή, που θα περιοδεύσει σ’ όλη την Ελλάδα. Σκηνοθέτης είναι η Βάνα Πεφάνη και πρωταγωνιστούν ο Κώστας Αρζόγλου, η Πέμη Ζούνη και ο Βασίλης Ευταξόπουλος και μαζί τους ορχήστρα και πολλά σμυρνέικα τραγούδια.
Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Online
