“απόηχος συνοδοιπόρων”
τεθλασμένη πορεία
ασύμμετρη
στον ρυθμό της ανθρώπινης ανάσας
το αόρατο στην ορατότητα
το στιγμιαίο
στην μη χρονικότητα
η μη χρονικότητα μνήμη σε έναν επίπεδο χρόνο
σαν μιά άδεια ομπρέλα
κάτω από τον απόηχο της βροχής
σαν το άδειο δωμάτιο
που κλείνεις πίσω σου τρίζοντας
την βαριά του πόρτα
σαν τις άδειες καρέκλες στην
Δεσκατιώτικη πλατεία τα βράδια
του καλοκαιριού
“μετά την καταιγίδα”
Π.Φάληρο 9 Ιούλη.
