Ένα ζήτημα που απασχολεί όλο και πιο έντονα τον κλάδο της μαζικής επικοινωνίας, είναι το πόσο έχει αλλάξει η θεματολογία των ειδήσεων. Πόσο συχνά προβάλλονται δυσάρεστες ειδήσεις και πόσο αυτές επηρεάζουν τον δέκτη. Προσεγγίζοντας, ακόμα, την κοινοτοπία που παρατηρείται, από επικοινωνιακής πλευράς θα λέγαμε πώς είναι αντώνυμη λέξη της «αποκλειστικότητας», των ειδήσεων μιας εφημερίδας, ενός δελτίου ή ενός site.
Η δημοσιογραφία, πλέον, δεν συναντάται όπως είχε πρωτοεμφανιστεί. Όλο αυτό που η ίδια πρέσβευε έχει αλλάξει, έχει δεχτεί σημαντικές μεταβολές και τα αποτελέσματα δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικά.
Ο χρόνος, η κύρια αιτία που προκάλεσε μία σειρά από αλλαγές, εξωθεί τους δημοσιογράφους να επιλέγουν τα λεγόμενα θέματα ψυγείου, με εύκολη θεματολογία που βασίζεται σε προσχεδιασμένες, αυθόρμητες και απρογραμμάτιστες ειδήσεις. Ο δημοσιογράφος θέλοντας μόνο να περάσει την είδηση και να προσελκύσει τον δέκτη αρέσκεται στις συνεχείς και προσχεδιασμένες ειδήσεις και αδιαφορεί για την μοναδικότητα και το νέο που πιθανόν να παρέχει.
Οι διάφορες κοινωνίες και η καθημερινότητα γενικά, έχουν πολλά να μας προσφέρουν που σίγουρα δεν επιτρέπουν την έλλειψη πρωτοτυπίας. Ο δημοσιογραφικός παλμός όπως εξηγήθηκε από τον Fishman δεν προσδιορίζεται απλώς χωροταξικά αλλά περιλαμβάνει ένα δίκτυο κοινωνικών σχέσεων με ανταποκριτές και πηγές που συχνάζουν σε συγκεκριμένα μέρη. Σίγουρα λοιπόν αυτές οι πηγές κάτι το καινούργιο έχουν να δηλώσουν, να αποκαλύψουν και να δημιουργήσουν ένα γεγονός, το οποίο θα αποτελέσει είδηση και θα ενημερώσει.
Από επικοινωνιακής τεχνολογίας τώρα, η τελευταία καταφέρνει και υπερβαίνει τα εμπόδια του χρόνου. Συνδέσεις και διάφορες ανταποκρίσεις τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό καλύπτονται χωρίς κανένα εμπόδιο. Το πρόβλημα όμως εντοπίζεται στην κρίση του δημοσιογράφου, ο οποίος θα πρέπει να προσεγγίσει το θέμα και να παρέχει είδηση όχι κουτσομπολιό και ανακύκλωση.
Της Σταματίας Γκαραλιάκου
