Βίκη, δώσε μας ένα «περίγραμμα» του εαυτού σου, ώστε να μπούμε για λίγο στον
κόσμο σου…
Γενικά είμαι ανήσυχη. Καταπιάνομαι με διάφορα πράγματα, χωρίς συμβιβασμούς και
κουτσουρέματα. Λίγο αναβλητική, λίγο τελειομανής. Η αναβλητικότητα είναι μέρος του τελικού
προϊόντος. Θέλω να αφήνω το χρόνο μέχρι να ωριμάσουν οι καταστάσεις, κυρίως στο μυαλό μου.
Μου αρέσει να δουλεύω, να διαβάζω, να βρίσκομαι με ανθρώπους, να παρατηρώ, να ακούω.
Μετά το πρώτο σου βιβλίο «Το τσόφλι» ήρθε το νέο σου συγγραφικό πόνημα. Μίλησέ
μας γι’ αυτό.
Ναι, μετά το τσόφλι ήρθε η “Έκτη”. Βγαλμένη και αυτή από το τσόφλι του χρόνου, έρχεται
να αφηγηθεί την πορεία της Ελλάδας μέσα στα διακόσια χρόνια της σύγχρονης ιστορίας. Μια
αφήγηση μέσα από την οποία βλέπουμε το πένθος και την απώλεια και πώς το πραγματεύεται η
ίδια.
Το κείμενο είναι διαρθρωμένο με τη μορφή της τραγωδίας. Τι περιλαμβάνουν τα
στάσιμα;
Ακριβώς, ανάμεσα στις ενότητες σαν να παρακολουθούμε χορό τραγωδίας, σηκώνεται ένας
άνθρωπος που έχει βιώσει την αντίστοιχη χρονική περίοδο ή κατάσταση την οποία η Έκτη
αφηγείται. Στην ενότητα για τη μετανάστευση και την προσφυγιά, για παράδειγμα, υπάρχει η
αφήγηση ενός Έλληνα μετανάστη του Καναδά, ενώ στην ενότητα για τους εμφυλίους μια αφήγηση
ανθρώπου που πήρε μέρος στα Δεκεμβριανά.
Το βιβλίο περιλαμβάνει και ένα δεύτερο μέρος.
Στο δεύτερο αυτό μέρος παρουσιάζονται αφηγήσεις άλλων αγαλμάτων και γλυπτών που έχουν
κλαπεί, όπως της Αφροδίτης της Μήλου και της Νίκης της Σαμοθράκης, των Εργαστινών από τη
μετόπη του Παρθενώνα και των Μαγεμένων από τη Θεσσαλονίκη.
Από το «Τσόφλι» στην “Έκτη” υπήρξε χρονική απόσταση. Τι άλλα έχεις γράψει
εντωμεταξύ;
Η “Έκτη” ολοκληρώθηκε σε μια δύσκολη χρονικά συγκυρία, αυτή του κόβιντ και των περιοριστικών
μέτρων. Είναι ευτυχία που η “Έκτη” βρήκε στέγη στον Εύμαρο, έναν εκδοτικό οίκο που σέβεται το
συγγραφέα και τον αναγνώστη. Εντωμεταξύ, εξαιτίας του μεγάλου χρονικού διαστήματος που
μεσολάβησε, έχω ήδη ολοκληρώσει μια συλλογή διηγημάτων με τίτλο Ικεμπάνα - μια σύνθεση
πεζών.
Η ζωή του συγγραφέα είναι αγχώδης με την έννοια των ερεθισμάτων που δέχεται από
την καθημερινότητα;
Αγχώδης όχι, απλώς νιώθω να είμαι πάντα σε εγρήγορση. Πιάνω κουβέντες στο μετρό, το δρόμο,
στα καφέ στις οποίες κάποιος άλλος δεν δίνει σημασία. Γίνομαι ωτακουστής άθελά μου. Γεμίζω
πολλές φορές με άχρηστες πληροφορίες. Γελάω, θυμώνω, εκνευρίζομαι, τους σκέφτομαι ως
χαρακτήρες σε βιβλία. Κάπως δυσλειτουργικό όταν είσαι έξω με παρέα.
Θεωρείς πως οι σπουδές σου που αφορούν την ψυχολογία σε ώθησαν στη συγγραφή;
Δεν ξέρω αν οι σπουδές είναι που με ώθησαν, αλλά σίγουρα μου έκαναν πιο εύκολο να φτιάξω τους
χαρακτήρες μου και τον ψυχισμό τους. Κανένας τους σχεδόν δεν είναι χαρούμενος. Όλοι τους είναι
κάπως προβληματικοί, αλλά μέσα από αυτό πολλές φορές βγαίνει κάτι αστείο. Σαν να κλείνουν το
μάτι στις αναποδιές τους. Ούτως ή άλλως τα προβλήματα έχουν πάντα και την αστεία πλευρά τους.
Ένας συγγραφέας καλείται να διαρρήξει τον εξωτερικό «φλοιό» της σκέψης και των
συναισθημάτων των αναγνωστών του;
Ένας συγγραφέας καλείται να διαρρήξει το φλοιό των δικών του σκέψεων και συναισθημάτων και
είναι χαρά όταν ο αναγνώστης αποφασίσει να απολαύσει τον καρπό και να τον μετασχηματίσει με
το δικό του συναίσθημα και βίωμα.
Ένα συγγραφικό έργο αποτελεί μέρος του εαυτού του συγγραφέα και των
προβληματισμών του;
Σίγουρα, ένα συγγραφικό έργο δεν μπορεί να υπάρξει αν πρωτίστως δεν αφορά τον ίδιο τον
συγγραφέα. Η δυσκολία είναι να μπορέσεις να αποδώσεις αυτό που θέλεις με τον καλύτερο τρόπο.
Από ποιους συγγραφείς έχεις επηρεαστεί;