Σοβαρά και ευτράπελα
Του Βαγγέλη Μπάκα
Περί τα τέλη της δεκαετίας του 50’ έκανα την παρθενική μου είσοδο στον θερινό κινηματογράφο Σταρ. Βρισκότανε εκεί όπου είναι σήμερα το κατάστημα του κυρίου Κώστα Τζήμα.
Η έξοδος για μια επίσκεψη στον κινηματογράφο, εκείνα τα χρόνια, ήταν η Κυριακάτικη διασκέδαση, κυρίως των ζευγαριών. Ντύσιμο, στόλισμα, γυάλισμα τα σκαρπίνια των ανδρών, βάψιμο τα χείλη των γυναικών, κλπ.
Προσωπικά δεν με απασχολούσε κάποια ιδιαίτερη φροντίδα. Άλλωστε τα τσαρούχια, από γνήσιο χοιρινό, δέρμα δεν βαφόταν! Ούτε και τα λαστιχένια παπούτσια κάποιων άλλων παιδιών. Παρά την φτώχεια, όμως, ήμουνα τρισευτυχισμένος αφού θα έβλεπα για πρώτη φορά κινηματογράφο!
Δεν θυμάμαι αν πλήρωσα εισιτήριο και πόσο. Ίσως ήμουνα λαθροθεατής! Η μόνη ανάμνησή μου από το πολεμικό εκείνο έργο, με τίτλο «Θωρηκτό Ποτέμκιν», ήταν μια ανεπανάληπτη τρομάρα!
Εξηγούμαι λοιπόν: Μπαίνοντας, δεν υπήρχε θέση ούτε για όρθιους! Οπότε πήγα και κάθισα στις πρώτες σειρές. Κάποιο παιδί μου είπε πως εκεί κάθονται οι επίσημοι! Μήπως γνώριζα τι θα πει «επίσημοι!». Μήπως και το άλλο παιδί γνώριζε, γιατί είχαν αργήσει τόσο πολύ να προσέλθουν, ενώ το έργο είχε αρχίσει! Με τόση κούραση από τον ποδαρόδρομο, Μεγάλο Σειρήνι-Γρεβενά, στρώθηκα σε μια από τις πρώτες θέσεις κι ας με σηκώνανε στη συνέχεια!
Αφού θαύμασα το τεράστιο πολεμικό πλοίο, δεν έκανα το ίδιο με κάποιο στρατιωτικό αυτοκίνητο. Κι ενώ στην αρχή πήγαινε πολύ αργά, ξαφνικά αναπτύσσει ταχύτητα και έρχεται κατά πάνω μου με εκατό!…
Σηκώνω τα χέρια μου για να προφυλαχτώ, και πετάγομαι κατατρομαγμένος μέχρι τα τελευταία καθίσματα με χίλια… Ίδιος μίνι Χατζηχρήστος χωρίς τον τορβά! Κι ενώ κοντανάσαινα, ασθμαίνων, με ρώτησε κάποιος κύριος:
«Τι έπαθες και ξεφυσάς έτσι; Ποιος σε κυνήγησε; Δεν το ξέρεις πως απαγορεύεται η είσοδος στα μικρά παιδιά; Μήπως κάποιος χωροφύλακας; Έλα να σε κρύψω!».
«Παραλίγο να μι πατήσ’ του τζέιμς ρα μπάρμπα! Όσου που γλίτουσα!…».
«Αυτά τα αυτοκίνητα σταματάνε όλα μόλις φτάσουν στο πανί του κινηματογράφου! Μη φοβάσαι!»
«Τώρα κατάλαβα γιατί δεν κάθουντι ου κόσμους τόσου κουντά».
«Αυτό το κάνουν γιατί από κοντά δεν βλέπεις καλά την εικόνα».
«Ααααα!».
Από τις τελευταίες θέσεις είδα το υπόλοιπο έργο και όρθιος!
Πόσο Χατζηχρήστος νιώθω, ακόμα και σήμερα, όταν αναλογίζομαι εκείνο το πάθημά μου!
Δυστυχώς το μίνι θηρίο το οποίο ακούει στο όνομα Πούτιν, κι ας μην ακούει κανέναν άλλον, απειλεί με εναέριο Πουτέμκιν! Και μάλιστα πυρηνικό! Λέτε να έχει κάποια συγγένεια με τον κατασκευαστή του θωρηκτού!
Υ.Γ. Σήμερα ο κινηματογράφος μπήκε μέσα στα σπίτια μας. Αρκεί να έχεις έναν προτζέκτορα! Οπότε, μπορείς να δεις το σινεμά ακόμα και ξαπλωμένος στο κρεβάτι!
Πόσο δίκιο είχε ο Ηράκλειτος, όταν είχε πει εκείνη τη σοφότατη ρήση: Τα πάντα ρεί και ού μένει!