Ένα φλυτζάνι καφές καυτός τόσο
που να καίει την ύπαρξή μας
στα κατάβαθά της
τόσο που να καίει όλα τα λάθη μας εν τη γενέσει τους
Πάνω-πάνω αφρόγαλα κατάλευκο, αθώο, ανέγγιχτο σαν τα παιδικά μας όνειρα
Και με μια απαλή επίγευση κανέλλας σαν τις ανέφικτες ηδονικές ημέρες και νύχτες μιας ανεπίδοτης ζωής
Ένας καφές απρόσκλητος με το μοτίβο ίδιο και απαράλλαχτο χρόνια και χρόνια τώρα Που δεν υπόσχεται καμία βίαιη και αισθαντική ανατροπή της καθημερινότητας
Ένας καφές απύθμενα ερεθιστικός των στάτους που μας καθήλωσαν σ’ αυτό το σύμπαν το εφήμερο Ένας τέτοιος καφές στο ομιχλώδες απογευματινό παραμύθι μας είναι εν τέλει εξαιρετικά επικίνδυνος Ποιος τολμάει να τον παραγγείλει χωρίς συστολές αναστολές χωρίς ; ”Παρακαλώ , έναν καπουτσίνο με αφρόγαλα και κανέλλα χωρίς ίχνος ζάχαρης χωρίς ίχνος άφεσης χωρίς ίχνος επιείκειας…”
(Φ.Β. 171211 ” Μεθυσμένες Λέξεις” 2017)