Στην υπόθεση που παρακολουθούμε μια παρτίδα σκάκι χωρίς νικητή γίνεται το αποκορύφωμα του υπαρξιακού και παράλογου παιχνιδιού της σκέψης, της ζωής της ίδιας. Οι πρωταγωνιστές, χαμένοι σε ένα παιχνίδι που γίνεται εμμονή, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να ξεχάσουν, ακόμα και να ανατρέψουν την αδυσώπητη πορεία του χρόνου.
Για το νέο έργο της Μαρίνας Σωτηροπούλου έχω επισημάνει :”Οι αποτυπωμένες μορφικές αναλογίες των σχετικών προσώπων του κειμένου μέσα από τις συνάφειες και τους συσχετισμούς ενός ζωτικού περιβάλλοντος εκπέμπουν μια ανάγλυφη αλήθεια της πραγματικότητας που αποδίδεται με τις αλλαγές και τις ολοκληρώσεις που επιφέρουν οι καταστάσεις και ο χρόνος .Στην δεξαμενή της μνήμης της Μαρίνας Σωτηροπούλου οι αναφορικές εντυπώσεις τροποποιούνται καθώς ανασύρονται από εφικτά απεικάσματα που μετασχηματίζονται σε εγγύτερες και ουσιώδεις παρουσίες με διελκυστίνδα την ρευστότητα των αντανακλάσεων της βιωματικής επίγνωσης .Η λογοτεχνική αδεία της ανατρέπει το υπάρχον ιδεολόγημα της κάθε αρνησικυρίας . Παραθέτει και καταθέτει με ψυχικό σθένος πολυδιάστατα και πολυσήμαντα το μεγαλείο της εντεινόμενης μέθεξης και της διύλισης του πάθους. Η όσμωση των λεκτικών αναφορών συνδράμει ανεπιφύλακτα και καίρια σε μια κοσμογονία αλλαγών και ενταξιακής περιπέτειας που αξίζει να γευτεί κάθε θεατής. Θεματολογικά το συναίσθημα στα γραφόμενα ως επήρεια μιας σοβαρής πολιτικής πράξης εντείνει συνοπτικά την προσοχή στο μυστήριο του αντικειμένου της επιλογής .Τα πρόσωπα τοποθετημένα σε διαστάσεις συγκρότησης συνδέονται ευπρόσδεκτα με τις εκδοχές της σύνθεσης και καλύπτουν τους ισχυρισμούς της θέασης που πέρα από την ατομική οπτική ανελίσσεται σταδιακά και βαθμιαία σε συλλογικό επίπεδο διαπραγμάτευσης και διευθέτησης. Η αισθαντική διάκριση που επιτελείτε χρονικά στο κείμενο αντιπαραθέτει ένα πλαίσιο έκφρασης με διαφοροποίηση που εξελίσσεται επιφορτισμένα σε ανάταση και κατάφαση . Αναδεικνύει το προσχέδιο της αναδρομικής συμβατικότητας της σημερινής ζωής και συνιστά αποκλειστικά την καθολική ένταξη σε σημάνσεις που εμφορούνται αμετάκλητα από την συνείδηση και παράλληλα την πλήρη αντίρρηση . Η συγγραφέας αξιώνει με ανατρεπτικό τρόπο την αισθητικοποίηση της ευθύνης απέναντι στην έρευνα ανοίγοντας ορίζοντες με αμετάκλητους προκαθορισμούς που νοούνται σαν διαύγεια άποψης και θέσης. Η ιδιαιτερότητα της στην απόδοση αγγίζει ενορχηστρωμένα μια ιδιάζουσα και ιδιότυπη ανασύνδεση που συνδράμει στην ιδεογραμμική επανασύνδεση των προθέσεων της . Συσσωρεύει τη σύλληψη της επαλήθευσης που εκθέτει με έμφυτη εμμονή στοιχεία που συμπλέκονται χωρίς επαναλήψεις στην αξιολόγηση των συνειρμών.
Παίζουν με αλφαβητική σειρά: Βούρτση Ντίνα, Δρακοπούλου Μαρία ,Λιούνης Θανάσης, Προσμίτη Ιωάννα.
Σκηνικά Κοστούμια: Μαρία Δρακοπούλου. Μουσική Επιμέλεια: Αγουρογιάννης Κώστας.
Σχεδιασμός Φώτων: Κυρλίδης Μάκης. Τεχνικός Ήχου και Φώτων: Τριανταφυλλίδη Ζωή
