Αποχαιρετούμε τη χρονιά που μας έβαλε κινηματογραφικά με παραγωγές από τα απόνερα του εγκλεισμού και μας βγάζει με Χιούστον, Λόπεζ, Καραβάτζιο και… Κουροσάβα. Ο κινηματογράφος δεν επανήλθε στιγμή στην κανονικότητα του, ίσως για αυτό φέτος οι ταινίες που ξεχώρησαν να είναι αυτές που υμνούν τον ίδιο και την παλιά του μορφή.
I want to dance with somebody
Η Γουίτνευ Χιούστον δεν ήταν ποτέ μια καλή ηθοποιός, αλλά πρωταγωνιαστούσε σε μια από τις πιο εμπορικές ταινίες της δεκαετίας του ’90. Στην ίδια ταινία ερμήνευσε και το πιο ανατριχιαστικό σάουντρακ με την απόλυτα προσαρμοσμένη στη φωνή της Χιούστον επιτυχία της Ντόλυ Πάρτον «I Will always love you». Δράττω την αφορμή για έναν προβληματισμό σχετικά με τον καλλιτέχνη και τη ζωή του… Είναι για παράδειγμα η Έιμυ Γουάινχάους ή η Τζάνις Τζόπλιν θύματα της σπουδαιότητας τους ή ανόητα όντα που στέρησαν από τον καλλιτεχνικό χώρο και άλλες μοναδικές επιτυχίες εξαιτίας του εθισμού τους; Η αδυναμία του καλλιτέχνη είναι αυτή που τον κάνει τρωτό και σπουδαίο ταυτόχρονα; Ή μήπως ο μύθος πάει μαζί με την απώλεια στο σύντομο πέρασμα μιας μικρής γεμάτης ζωής; Αυτά θα τα μάθουμε στις κινηματογραφικές αίθουσες… τροφή για σκέψη ή ποπ-κόρν.
Αισθάνομαι ζωντανός (Living)
Ο πρωταγωνιστής του «Αγάπη Είναι» μας χαρίζει μια σπουδαία και μετρημένη ερμηνεία τις γιορτινές μέρες για τη σημασία της αλλαγής, ακόμα και υπό την πίεση της πρόωρης κατάληξης. Ένας δημόσιος υπάλληλος παραδομένος στη μεταπολεμική γραφειοκρατία θα μάθει ότι η ζωή του κλείνει σύντομα την κερκόπορτα. Στο λίγο που απομένει, θα καταλάβει την ασημαντότητα που έχει εκείνος -στη μορφή που έχει πλαστεί- για τους συγγενείς του, θα ερωτευτεί και δεν θα ενδώσει διατηρώντας τις αρχές του απαραβίαστες και θα αφήσει παρακαταθήκη για το δημόσιο, που για χρόνια υπηρετούσε, ένα έργο, χωρίς όμως να αλλάξει τα σκουριασμένα θεμέλια του συστήματος που τον γαλούχησε με το τίποτα του καθόλου. Με τον Kazuo Ishiguro να προσαρμόζει βρετανικά τον «Καταδικασμένο» του Ακίρα Κουροσάβα και τον Bill Nighy να παραδίδει μαθήματα παντρέματος βρετανικής υποκριτικής και ιαπωνικής αξιοπρέπειας, το «Αισθάνομαι Ζωντανός» μοιάζει μια μικρή ταινία που δεν κρύβει τη μεγάλη ψυχή της και τη μακρά ιστορία της. Όπως και το «Μια Υπέροχη Ζωή», μια κλασσική ανθρώπινη ιστορία, πάντα έχει να μας πει κάτι καινούριο για τη διάβρωσή μας. Και καλό είναι αυτές οι ταινίες να ψάχνουν τη θέση τους στο σήμερα μέσα από διασκευές, και όχι οι ταινίες υπερηρώων.
Shotgun Wedding
Η Τζένιφερ Λόπεζ θα φορέσει και πάλι νυφικό, τώρα όμως όχι για να παντρευτεί τον αγαπημένο της, αλλά για να μάθει γιατί τον ερωτεύτηκε. Σε μια υπόθεση που θυμίζει ελαφρώς τον «Γάμο του Καλύτερου μου Φίλου», που έφαγε μπουνιά από το «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει», επαναπροσδιορισμένο από τον «Κύριο και την Κυρία Σμιθ», ελπίζουμε να μην είναι η έμπνευση για μια παρωδία με τίτλο «Όχι άλλη μια ταινία γάμου με τη Τζένιφερ Λόπεζ». Άλλη μια ταινία που δεν είδαμε, όχι γιατί δεν προλάβαμε αλλά επειδή ο Άγιος Βασίλης της διανομής θέλει πρώτα να επιβεβαιώσει αν ήμασταν καλά ή κακά παιδάκια για να μας δώσει το δώρο μας. Ίσως ήταν θέμα χρόνου, ίσως και επιλογή. Θα συμπεράνουμε με υψηλά ποσοστά όταν τη δούμε. Αν και ο νόμος των πιθανοτήτων δίνει προβάδισμα σε κάτι που όλοι ίσως υποπτεύεστε.
The Novelist Film
Η αργυρή άρκτος του Φεστιβάλ Βερολίνου με τίτλο «Η ιστορία μιας μυθιστοριογράφου» περιγράφει με ματιά οτέρ την περιπλάνηση μιας συγγραφέως στα θέματα και τις εμπνεύσεις της. Αποκλειστικά για το κοινό του καλού κινηματογράφου, που παρατηρεί τα κάδρα και τον διάλογο.
Στη σκιά του Καραβάτζιο (L’ Ombra di Caravaggio)
Με βιογραφία ξεκινήσαμε, σε βιογραφία καταλήγουμε. Τηλεοπτικής κοπής υπερπαραγωγή που μονοδιάστατα καταγράφει τη σπουδαιότητα του καλλιτεχνικού του έργου αλλά και την «έκφυλη» για τα χρηστά ήθη βιογραφία του Καραβάτζιο. Σε αντίθεση με το κομψοτέχνημα του Ντέρεκ Τζάρμαν πάνω στον καλλιτέχνη, εδώ βλέπουμε τα αντίγραφα του καλλιτέχνη να προδίδουν την τσαπατσουλιά που φέρουν τα μη πρωτότυπα. Με την Ιζαμπέλ Ιπέρ σε ρόλο μουτζούρας σε μια άθλια μεταγλώττιση, και τους Riccardo Scamarcio και Louis Garrel να προσπαθούν να σώσουν τις «σωσμένες» εμπνεύσεις του Michele Placido, το ισάξια αστόχευτο με τον δικό μας «El Greco» κινηματογραφικό τέχνασμα ιστορικής βιογραφίας, αυτολογοκρίνεται πάνω στην ανάκριση. Χρειάζεται το «μυστήριο της μετάνοιας» σε όσους συνέβαλαν ώστε αυτή η ταινία να είναι μια ακόμα χαμένη ευκαιρία.
