Στο βιβλίο -λεύκωμα που κυκλοφόρησε όταν ο Γιάννης Ζαχαρόπουλος παρουσίασε την αναδρομική έκθεση του ”Στιγμιότυπα ” στην Δημοτική Πινακοθήκη του Πειραιά το 2008 με την αιγίδα της Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης Καβάλας και επιμέλεια δική μου είχα επισημάνει μεταξύ άλλων :”Οι αντανακλάσεις των έργων του με συνεχόμενη διαπραγμάτευση αποτελούν πομπό και δέκτη μιας προχωρημένης ιδεογραφικής αίσθησης. Στην εικαστική εργασία του στην διάρκεια των χρόνων με αριστουργηματική παιδεία και εννοιακή μέθεξη παρακολουθούμε συνθέσεις μιας αυτόνομης συγκρότησης με γεωμετρικότητα που κατέχουν το αιθέριο αέναο σπινθηροβόλημα μιας κοσμολογικής τελεολογίας. Στο φόντο των αφηγήσεων του απομονώνονται ιστορίες σε επίπεδο ανάγνωσης με νύξεις στη περιπλάνηση της εμβάθυνσης. Ο δημιουργός ατενίζει επιμέρους επεισόδια σε ενδελεχείς αναφορές .Τα έργα του γίνονται εύστοχα οι μεσολαβητές μιας πληθωρικής γραφής που διαμηνύει στο θεατή την ωριμότητα ενός αυθεντικού ταλέντου που είναι μοιρασμένο σε περίτεχνες λύσεις μεστότητας. Σε ευρύτερο πεδίο το περιβάλλον που συγκροτεί φέρνει κοντά μας δόσεις της ψυχοσύνθεσης του που κινούνται ακολουθώντας ευαίσθητες γραμμές. Αγγίζοντας ότι πυκνώνει κάθε σκιά ανάμεσα στο όνειρο την φαντασίωση , την υπερρεαλιστική απόδοση των στοιχείων. Πρόκειται για μία σχεδιαστική διεργασία στην οποία ξέρει να πλάθει επιφάνειες. Ένα εποικοδομητικό διάλογο ενώ έχει εντάξει την προοπτική του σε πλαίσια .Με ικανοποιητική σημειολογία συνυπάρχουν οι συλλήψεις του συγκριτικά σε ένα περιβάλλον όπου διαφοροποιημένα αγγίζουν την εδαφικότητα που απορρέει από την αίσθηση ενός απόηχου. Παραμένουν σε μεταμοντέρνες θέσεις και σημαδεύουν με την γραφή του ανεξίτηλα κάθε χρήση στην ζωγραφική αποτύπωση που χαρακτηρίζει την περιπέτεια της διακριτικής υπερρεαλιστικής πρότασης και τη συνολική εικαστική αδεία . Στις καταθέσεις που βλέπουμε έντεχνα και απόλυτα προτείνεται ο δρόμος προς την ελευθερία της ψυχής, η έμπνευση που υπερβαίνει την τρέχουσα, πεζή πραγματικότητα, και προχωρά σε άλλα χαρακτηριστικά γνωρίσματα, σε τάσεις και σχολές που δημιουργούν σαν δομή και συγκρότηση υλικού μια καινούργια διαδρομή. Η συνείδηση της τέχνης του στηρίζεται στην αφετηρία της πίστης, στην πρωταρχική πηγή. Στα σύνορα της αναδρομής και στην αμφίδρομη φυσική πορεία της διέλευσης που εισάγει τους θεατές σε μια ευαίσθητη στρατηγική που ως αυθεντικό ρήγμα γίνεται θέμα και αποτέλεσμα μάχης .”
