Οὔτε μνήμη
οὔτε μοίρα
τίποτα
Ἀδέξια τὴ θλίψη
ἐξισορροπῶ
λησμονημένος
οὔτε μνήμη οὔτε μοίρα
τίποτα
ὅσο κι ἄν προσπαθῶ
δὲν θάβεται ὁ χρόνος
σὰν ψίθυρος μὲ κυλᾶ στὶς ἀπόκρημνες σχισμὲς του
σταλάζει βαθιὰ μου βουβὴ ἐγκατάλειψη
λειψὴ κι ἡ σελήνη μὲ ἔρωτες ἀνικανοποίητους
συνωμοτεῖ
ἀχνὰ φωτίζει τὰ μισοκαμένα μου
στὴν εἱρκτὴ τοῦ χώματός μου ἐγκλωβισμένος
μέσα μου λοξοδρομῶ πάλι
ἕνα ποτήρι κρασὶ κρατῶ σκοπεύοντας ἀδέξια τὸ μάταιο
θαμμένος ἀπὸ καιρό μὲ νέες ἐκδοχές καὶ ἑρμηνεῖες
σὲ ἄδειες κάμαρες σὲ ἄδεια ζωὴ
ἥλιο γυρεύω
τὸ παρελθὸν μάταια στὸ μέλλον ἀναζητῶ
ὅλα κι ὅλοι ὅμως ἀργοῦν
τοὺς πῆρε ἡ νύχτα
τὸ ποτάμι τοὺς παρέσυρε πάλι
ἀνάγκη καρδιᾶς ἔχω
οὔτε μνήμη οὔτε μοίρα
τίποτα ἄλλο
Γιάννης Μασμανίδης
