Ενα βιβλίο, που με σύγχρονη γλώσσα, αστείρευτο χιούμορ και βαθιά ευαισθησία σερβίρει στα παιδιά του σήμερα την ιστορία των Ελλήνων μεταναστών του χθες.
“Εμπνέομαι από οτιδήποτε. Από μια ταινία, από μια φωτογραφία, από ένα τραγούδι, από οτιδήποτε βλέπω να λαμβάνει χώρα στη ζωή, στη δική μου ή στων γύρω μου. Παρατηρώ. Αυτή είναι ίσως η συνήθεια που με πυροδοτεί. Αν όχι η συνήθεια, το χαρακτηριστικό που κουβαλώ από τα παιδικά μου χρόνια” λέει η συγγραφέας, στην Κωνσταντίνα Δρακουλάκου, με αφορμή το νέο της βιβλίο που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις “Υδροπλάνο”.
Όπως αναφέρει, μεγάλη της επιθυμία είναι «Το πιάτο», τα παιδιά, να το διαβάσουν παρέα με άλλα παιδιά μέσα στις τάξεις, παρέα με τους δασκάλους τους, παρέα με την υπόλοιπη οικογένεια, ώστε να γεννηθούν συζητήσεις. Να ψάξουν εάν στην οικογένειά τους υπήρξαν μετανάστες και να αποκομίσουν γνώση για μια πραγματικότητα του χθες που αγνοούν.
Συνέντευξη στην Κωνσταντίνα Δρακουλάκου
– Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο σας βιβλίο με τίτλο “Το πιάτο”. Ο ήρωάς του, μεταναστεύει μαζί με πολλούς άλλους «όπουλους» από τη Μεσσηνία. Πείτε μας για την ιδέα πίσω από το βιβλίο.
Η ιδέα, η έμπνευση για «Το πιάτο» με επισκέφτηκε χρόνια πριν και ας φαίνεται τάχα πως γεννήθηκε στο σήμερα. Ήμουν μικρή, μάλλον μικρότερη από 10 ετών, έκανα διακοπές στο Δώριο Μεσσηνίας, το χωριό του παππού και της γιαγιά και με τα παιδικά μου μάτια παρατηρούσα το σπίτι τους. Εκεί, στον τοίχο του σαλονιού, είδα μια φωτογραφία με τη γιαγιά νέα και με τα μικρά της παιδιά αγκαλιά και κάπου πίσω, πάνω δεξιά, αλλά μακριά, ο παππούς μου, στον αέρα, ψηλά, όχι μαζί τους, όχι να πατά στη γη. Αναρωτήθηκα γιατί συνέβαινε αυτό. Ρώτησα τη γιαγιά μου και εκείνη μου εξήγησε κάτι που φαίνεται πως με σημάδεψε. Ο παππούς δεν μπορούσε να βγάλει μαζί τους φωτογραφία, αφού τότε που βγάλανε τη φωτογραφία, εκείνος έλειπε στην Αμερική, όπου είχε πάει για να δουλέψει και συγκεκριμένα, για να πλύνει πιάτα. Καθώς δεν μπορούσε να βγάλει μαζί τους φωτογραφία, ο φωτογράφος τον πρόσθεσε με ένα τέχνασμα της εποχής, για να υπάρχει και αυτός στην οικογενειακή εκείνη στιγμή.
Έτσι απλά, έτσι σύνθετα, χρόνια πριν, έγινε η σύλληψη της ιδέας για «Το Πιάτο» ως συναίσθημα, που τελικά έφτασε να γεννηθεί τόσα χρόνια μετά, ως βιβλίο.
– Ισως είναι το μοναδικό παιδικό βιβλίο που ασχολείται με το ζήτημα της ελληνικής μετανάστευσης στην Αμερική τη δεκαετία του ’50. Εχει ένα θέμα που είναι τόσο κοντά, σε κάθε μεσσηνιακή οικογένεια. Τι ελπίζετε να αποκομίσουν τα παιδιά;
Ελπίζω και εύχομαι τα παιδιά του σήμερα να αποκομίσουν γνώση για μια πραγματικότητα του χθες που αγνοούν. Θα ήθελα να μάθουν για τους παππούδες μας που είναι οι δικοί τους προπαππούδες και πήγαν μετανάστες στην Αμερική, στην Αυστραλία, στον Καναδά ή στη Γερμανία και μέσω της γνώσης αυτής, να κινητοποιηθούν και να ψάξουν. Να ψάξουν εάν στην οικογένειά τους υπήρξαν μετανάστες. Να ψάξουν τη νεότερη ιστορία της Ελλάδας. Να ψάξουν για την έννοια της ξενιτιάς και των δυσκολιών της, τόσο στο τώρα, όσο και στο τότε και όλο αυτό να τα παρακινήσει για περαιτέρω ψάξιμο και κουβέντες. Η μεγάλη μου επιθυμία είναι το βιβλίο αυτό να μην το διαβάσουν μόνα τους τα παιδιά, αλλά να το διαβάσουν παρέα με άλλα παιδιά μέσα στις τάξεις, παρέα με τους δασκάλους τους, παρέα με την υπόλοιπη οικογένεια, ώστε να γεννηθούν συζητήσεις.
– Ενα μήνυμα για όλους τους αναγνώστες;
«Ευχαριστώ» προς κάθε αναγνώστη. Αυτό είναι το μήνυμά μου, προς τον κάθε έναν που αποφάσισε να αγοράσει «Το πιάτο», να το αγκαλιάσει, να το διαβάσει. Όσα μηνύματα θέλω να περάσω κρύβονται στις σελίδες του, θα τα βρει.
– Ποιες είναι μερικές από τις αγαπημένες σας συγγραφικές προτροπές ή συνήθειες που πυροδοτούν τις ιδέες σας;
Εμπνέομαι από οτιδήποτε. Από μια ταινία, από μια φωτογραφία όπως λέγαμε πριν, από ένα τραγούδι, από ένα τηλεφώνημα, από οτιδήποτε βλέπω να λαμβάνει χώρα στη ζωή, στη δική μου ή στων γύρω μου. Παρατηρώ. Αυτή είναι ίσως η συνήθεια που με πυροδοτεί. Αν όχι η συνήθεια, το χαρακτηριστικό που κουβαλώ από τα παιδικά μου χρόνια.
– Τι είναι για εσάς λογοτεχνική επιτυχία;
Να καταφέρεις το ταξίδι. Να καταφέρεις να ακουμπήσεις τον αναγνώστη στο χέρι, στο στομάχι, στην καρδιά, στον ώμο και να τον συγκινήσεις. Να τον κάνεις να ταξιδέψει κάπου αλλού, εκεί που θέλεις εσύ. Να τον κάνεις να ξεχάσει πως διαβάζει ένα βιβλίο. Να τον κάνεις να το ζήσει. Να τον κάνεις να αισθανθεί πως το δικό σου βιβλίο, έγινε γι’ αυτόν ένα βίωμα.
– Δουλεύετε κάτι επί του παρόντος το οποίο θα θέλατε να μοιραστείτε μαζί μας;
Το ψευδώνυμο που μου έχει δώσει η μαμά μου είναι «Σφίγγα». Δεν μαρτυρώ τα πράγματα πριν έρθει η ώρα τους, πριν να είναι έτοιμα και ανακοινώσιμα. Λίγη υπομονή και έρχονται καινούργια πράγματα.
– Μιλήστε μας για άλλα ενδιαφέροντά σας εκτός από τη συγγραφή.
Μουσική, περπάτημα, διάβασμα, κινηματογράφος, καφέδες με φίλους, συζητήσεις, ηρεμία στον καναπέ με αφράτο πάπλωμα, διακόσμηση του σπιτιού, μαγείρεμα, αγκαλιές, επικοινωνία.
– Σύμφωνα με εσάς, τι πρέπει να γίνει για να εμπεδωθεί το διάβασμα ως συνήθεια στα μικρά παιδιά;
Να εμπεδωθεί ως συνήθεια στα μεγάλα παιδιά. Απλό δεν είναι; Ό,τι βλέπουμε να κάνει κάποιος, ίσως και να θελήσουμε να το επαναλάβουμε. Αν δεν το δούνε τα παιδιά στο γονιό, γιατί να θέλουν να το κάνουν; Αν υπάρχει ένας πατέρας που μοιράζεται τη χαρά από το βιβλίο που αγάπησε, αυτό μπορεί και να ξεκουνήσει και το παιδί ώστε να το διαβάσει. Αν μία μάνα μοιραστεί την εμπειρία ενός ωραίου βιβλίου και όσα της άρεσαν μέσα στις σελίδες του, τότε ίσως ενδιαφερθεί και το παιδί να ζήσει κάτι παρόμοιο. Αν όμως το διάβασμα είναι ένα «πρέπει» που απλώς ζητιέται από τα παιδιά, δίχως να το παρατηρούν ως συνήθεια στους δικούς τους, ως συνήθεια που την χαίρονται και τους προσφέρει απόλαυση, τότε είναι λίγες οι πιθανότητες να το πράξουν. Φυσικά, αυτό που λέω δεν είναι απόλυτο, γιατί αργότερα, ως ενήλικας, ο καθένας φέρνει τούμπα πολλά και κάνει το δικό του ψάξιμο, όμως αν θέλουμε να γενικεύσουμε, τότε η απλή λύση είναι αυτή που θα αποδώσει. Δεν μπορείς να ζητάς από ένα παιδί να κάνει αυτό που δεν κάνεις εσύ και μάλιστα να το επιβάλεις, να γκρινιάζεις που δεν το κάνει και να θέλεις να του το περάσεις και ως απαραίτητο. Τότε εσύ, γιατί δεν το κάνεις, θα σου πει;
– Θα μπορούσατε να κάνετε αποχή μια εβδομάδα από τα social media;
Εύκολα. Δεν είναι υποθετική η ερώτηση, εξάλλου. Ειδικώς σε περιόδους εορτών και διακοπών, απέχω συνειδητά. Επίσης, συνειδητά και πάλι, δεν συνδέομαι από το κινητό μου με τα social media, αλλά λίγο πιο παλιομοδίτικα: βάζω καφέ, κάθομαι στο γραφείο, ανοίγω τον υπολογιστή μου και συνδέομαι. Απαντώ στην αλληλογραφία μου και έπειτα τον κλείνω. Αυτή είναι η σχέση μου με τα social. Ελεγχόμενη. Ελεγχόμενη κοινωνική δικτύωση, δηλαδή, για να μην πνίγομαι.
– Σε ποια πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης είστε πιο ενεργή; Πώς μπορούν οι αναγνώστες μας να έρθουν σε επαφή μαζί σας;
Διαθέτω και LinkedIn και Instagram, αλλά περισσότερο ενεργή είμαι στο Facebook, τόσο στην προσωπική μου σελίδα KonstanTina Tassopoulou, όσο και στην επαγγελματική μου KonstanTina Tassopoulou Righter. Επίσης, χαίρομαι πολύ να αλληλογραφώ στο tassopoulou@gmail.com. Είπαμε. Παλιομοδίτικα πράγματα. Παραδοσιακά. Με καφεδάκι και χαλαρά στην καρέκλα, όχι τρέχοντας με σκυμμένο κεφάλι και βιαστικά.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ
Η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1977 και έχει μεσσηνιακή και μανιάτικη καταγωγή.
Σπούδασε Δημοσιογραφία και είναι κάτοχος Πτυχίου Πιάνου και Πτυχίου Θεωρητικών της Μουσικής.
Είναι μέλος της Εθνικής Εταιρείας των Ελλήνων Λογοτεχνών και της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς.
Βιβλία της κυκλοφορούν από τις Εκδόσεις Υδροπλάνο, Καστανιώτη, Άπαρσις, Ίτανος, Οσελότος, Εντύποις, Αστερόπη, Otherwise, ενώ έχει συμμετάσχει σε πολλές συλλογικές εκδόσεις, με διηγήματά της και παραμύθια.
Γράφει ιστορίες για μεγάλα και μικρά παιδιά. Γράφει, όπως η ίδια συνηθίζει να λέει, με την ψυχή, όχι με το χέρι.
Μπορείτε να την γνωρίσετε μέσω της ιστοσελίδα της: www.tassopoulou.gr
Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Online
