Κι ἐγὼ νὰ μιλῶ γιὰ σένα
Μὲ περιγραφές παραισθησιακὲς
παντοῦ σὲ ἀναφέρω
Μὲ ὀνειρικὴ ὑφὴ περιπλέκω
τὴν λιγόζωη διαδρομὴ μας
Δὲν ἔχω διαγνωστεῖ ποτὲ ἐπίσημα
ὡς σχιζοφρενὴς ἤ μὲ ἰδιαίτερη ἀποκλίνουσα
συμπεριφορὰ
Κάπου κάπου μόνο
μόνος δακρύζω
Κατὰ καιροὺς βέβαια
ἐπιχειρῶ νὰ μιμηθῶ τῶν ἄλλων
τὴν πραγματικότητα
ὅμως τὰ διαπιστευτήρια μου ληγμένα
ἀπροσάρμοστα ἀπορρίπτονται
Στὸ δικὸ τους κόσμο δὲν ζῶ δὲ θέλω
λίγη χαρὰ ἔχει ἐκεῖ
πολὺ προσποίηση
καλοσύνη μηδαμινὴ ὕποπτη
Γι αὐτὸ
ὅσο ἀναπνέω
χωρὶς στὴν ἀπελπισία νὰ βυθίζομαι
ἡ σκέψη σου ἀπύθμενη γλυκιὰ ἐξουσία
μοῦ δίνει ζωὴ χαμόγελα ἐλπίδα
Ἀνήμπορος μὲ ἄλλους νά συνδεθῶ
συνεχῶς μοῦ μιλῶ γιὰ σένα
τίποτε πιὸ ζωντανὸ στὶς μέρες ποὺ μοῦ ἀναλογοῦν
δέν βρίσκω ἄλλο
πολύχρωμο ἀρωματισμένο λουλούδι μέσα μου ἀνθεῖς
Κάποτε μπορεῖ ἡ ἐκκλησία νὰ κουραστεῖ
γιὰ ἁμαρτωλοὺς νὰ μιλᾶ
ἐγώ γιὰ σένα ποτὲ δέ θὰ πάψω
Γιάννης Μασμανίδης
