Τα παιδιά της αμφισβήτησης κατάλαβαν γρήγορα αυτό που οι περισσότεροι ενήλικες αρνούμαστε –με πείσμα μερικών ημιόνων– να παραδεχτούμε. Να αποδεχτούμε δηλαδή το μάταιο των δικών μας αγώνων για την ελευθερία. Μια κίβδηλη ελευθερία που μας έκανε σκλάβους χιλίων άλλων πραγμάτων. Πλαστικό αποδείχτηκε το πέταλο.
Στο ραντεβού ήμασταν ασυνεπείς. Όταν μας αναζήτησαν, δεν ήμασταν εκεί. Ούτε αργοπορημένοι πήγαμε.
Εμείς, ως πιστοί ευνούχοι μιας μπακιρένιας λάμψης, χάσαμε τον δρόμο. Αναγκάστηκαν μόνοι τους να χαράξουν μονοπάτια.
Τους διώξαμε μακριά από την πολιτική, οπότε αγκάλιασαν τις νέες τεχνολογίες και μέσα από αυτές επαναστατούν, διαπρέπουν, κάνουν έναν άλλο υπερφυή αγώνα.
Σήμερα, που οι αρχές χρεοκόπησαν, υποτιμήθηκαν οι αξίες και οι προορισμοί γεράσανε, αυτοί οι νέοι δεν έμαθαν να παπαγαλίζουν. Έχουν κάτι δικό τους να μας πουν. Δεν παραδόθηκαν στωικά στις δικές μας ψευδαισθήσεις αλλά μπήκαν στα μέρη μας, όχι όπως μπαίνουν οι εχθροί μέσα στην πόλη, μα για να απελευθερώσουν τους σκλάβους που νόμιζαν πως ήταν αφεντάδες. Έγιναν συστηματοθραύστες.
Αυτά τα παιδιά δεν πάνε στην Ακρόπολη για να θαυμάσουν τον Περικλή, αλλά τους δούλους που την έκτισαν, ιδρωμένους στον μόχθο που μύριζε ψυχή και μαρτύριο, ιδρώτα και κόπο. Αυτά είναι τα παιδιά τού σήμερα. Ζούμε ανάμεσα σε σπουδαία παιδιά.
Στέλιος Χαλκίτης
Συγγραφέας
Site: http://www.chalkitis.gr/
