ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ :”Ένα φλιτζάνι από πορσελάνη Βοημίας που επέζησε ”

Το θεατρικό έργο ”Ένα φλιτζάνι από πορσελάνη Βοημίας που επέζησε” του συγγραφέα ,ηθοποιού και σκηνοθέτη Γιάννη Ρωμανού παίζεται κάθε Δευτέρα στην σκηνή του θεάτρου Ασωμάτων στο Θησείο. Πρόκειται για ένα νοσταλγικό παραμύθι και ταξίδι στον ιδεαλισμό για μεγάλους ,που εκτυλίσσεται κάπου στο μεταπολεμικό Λονδίνο , που μας υπενθυμίζει πως τα χρηστικά αντικείμενα του σπιτιού όπως αυτά που είναι κατασκευασμένα από πορσελάνη ,έχουν ζωή και ιστορία σαν τους ανθρώπους. Γεννιούνται και πεθαίνουν . Η διαφορά  είναι ότι δεν γερνούν ,δεν αρρωσταίνουν, δεν μετεωρίζονται  και ως άυλη μορφή η μοναδική αιτία που χάνονται  χωρίς διαπραγμάτευση  είναι όταν ο ο άνθρωπος τα καταστρέψει .

Τα πρόσωπα του έργου μας καλούν σε ένα φανταστικό περίπατο στα μονοπάτια του ανθρώπινου ψυχισμού και στην σχέση  που εμφωλεύει με τα άψυχα πράγματα  .

Στην παράσταση πρωταγωνιστούν ο Γιάννης Ρωμανός που έγραψε και  σκηνοθέτησε το έργο και η Τριαντάφυλλη Μπουτεράκου  .Οι δυο τους κατορθώνουν να μεταφέρουν στους θεατές τον επικείμενο προβληματισμό της υπόθεσης με μια υποκριτική που κατακτά αρκετές στιγμές  της αυτοπραγμάτωσης .

Η αντίφαση που γεννιέται από την υπόθεση   δεν συμπλέκει τα συμβάντα  αλλά προσλαμβάνει διαστάσεις της μετέπειτα ερμηνείας καθώς μιλάμε για την συνάντηση  αγνώστων  προσώπων  . Η κατάσταση της επικείμενης  φιλικότητας που δημιουργείτε μεταξύ τους είναι σίγουρα ευεργετική, καθώς αμβλύνει σημαντικά τους περιορισμούς και δυναμώνει τις προϋποθέσεις για μια γνωριμία ,μια σχέση επαγγελματική και μια συμπάθεια. Μέσα από τις θλιβερές αναμνήσεις και τις διηγήσεις για τα ιστορικά γεγονότα που συγκλόνισαν τον περασμένο αιώνα  η ματιά του συγγραφέα ξεπερνά τα υπάρχοντα στεγανά  και στρέφεται δικαιωματικά στα  εγκάρσια επίπεδα της  νόησης και  στις εσώτατες πτυχές της ανθρώπινης ψυχοσύνθεσης.

Η  δραματουργική προσέγγιση του Γιάννη Ρωμανού στο συγκεκριμένο θέμα  αναβλύζει αναμφίβολα  ποιητικό και αισθαντικό οίστρο που είναι ο μοναδικός τρόπος για να αποδοθούν οι λεπτές εκλάμψεις της συνείδησης. Η ευαισθησία του  γίνεται έναυσμα προσήλωσης  σε κάθε λέξη που ακούμε. Ο άνθρωπος γίνεται σύμβολο με την παρουσία του  αντικείμενου που είναι το φλυτζάνι . Το συναίσθημα  διαπερνά από τους  λογισμούς  της σύνεσης και συνθέτει το ζωτικό ψεύδος στα πρόσωπα των ηρώων που  εφίστανται συχνά  τις οριοθετήσεις του χαρακτήρα τους . Κάνουν πράξη την εισαγωγή τους σε ένα πραγματιστικό περιβάλλον και στο φάσμα ενός υπαρξιακού τέρματος που φέρνει την  αποχώρηση μακριά από την  δοκιμασία. Στην συνέχεια ενώνονται με το φως της αυτοσυνειδησίας και διαρρηγνύουν τους δεσμούς του υπέρτατου προορισμού. Απογυμνώνουν το αρχέτυπο της συμβεβλημένης σιωπής. Ενώνονται με το πεπρωμένο και αφήνονται με ορμή στην ολοκλήρωση της αναφοράς τους που έχει σημαδεύσει το παρελθόν αλλά δεν στοιχειώνει το μέλλον. Με εκούσια  επίφαση τακτοποιούν κάθε τι που  εκπέμπει  απαραίτητα την αλήθεια ,που ατενίζει και διανύει τις αποστάσεις .

Στο κλειστό σαλόνι μέχρι πρότινος του σπιτιού ο Γιάννης Ρωμανός εισβάλει με αισιοδοξία ,δυναμικά και ανοικτά. Με αριστοτεχνική κλιμάκωση στέκεται  απέναντι στην προβληματική του κειμένου του και εξαντλεί στο διηνεκές τους απαραίτητους τόνους και τους εκλεπτυσμένους τρόπους του ευγενικού κυρίου που υποδύεται θυμίζοντας στο κοινό πως ο άνθρωπος σε όλες τις εποχές παράλληλα με την επιφάνεια που επιδεικνύει παραμένει ελεύθερος αλλά και εκτεθειμένος και ανεπαρκής ,πως βιώνει συχνά  σε  ένα ασφυκτικό ιστό αποκαλύψεων και αναζητεί πάντα την πορεία στο φωτεινό πεδίο .Η εξαντλητική διαδρομή του αναδομεί με ισχυρή αίσθηση τους  πυρήνες της  ανύψωσης  με παρρησία και ικμάδα .

Η Τριαντάφυλλη Μπουτεράκου ενσαρκώνει τον ρόλο της με την απαραίτητη  γοητεία ,την απαιτούμενη αυτοπεποίθηση και την αυτοματική κυριαρχία  που του  αρμόζει . Δραστικά  αρκείτε να  επανατοποθετήσει  την ζωή της , να διευκολύνει την πρόσληψη της υλικής  αλλαγής , να αναδιατάξει τις συντεταγμένες που γεφυρώνουν το χθες με το σήμερα  και συνιστούν μια αδιαίρετη χρονική μάζα ταύτισης .Ευθυγραμμίζει την καινούργια σχέση της με τον γνωστό -άγνωστο επισκέπτη  αποκρυσταλλώνοντας  τις εκδοχές της σκηνικής  οικονομίας  που μετατρέπουν άρρητα και ερμητικά  τα συναισθήματα της.