Ὅταν τελειώσουν κι οἱ θαυματοποιοί
οἱ γυναῖκες μὲ τὰ πλατύγυρα καπέλα
οἱ ταινίες γιὰ παντοτινὸ ἔρωτα
οἱ πικροδάφνες στὴ στεγνωμένη ἄβουλη καρδιὰ μου
ὅταν
τὸ σῶμα ἕλκεται καὶ τελικὰ ἀφήνεται
ἀπὸ τὴ βαρύτητα τοῦ χώματος
Ὁ θάνατος εἶναι πάντα μιὰ διέξοδος
πρόκειται γιὰ ἕνα εὐρύχωρο σπίτι
γιὰ τὴ στέγαση ἄστεγων
Σ’ αὐτὸ
ἄλλοι μποροῦν νὰ βροῦν τὴν ὀρθολογικὴ συνοχὴ
τῶν θραυσμάτων τους
ἄλλοι συμπέφτουν
στὴν ἄμμο τῶν ἀντικατοπτρισμῶν μὲ ἀπατηλὲς ἐλπίδες φροῦδες
μὲ ἄγγελους μεθυσμένους λευκοφορεμένους μὲ ροῦχα φτωχῶν
μέσα στὴ λάσπη ἤ σὲ μιὰ στέρνα γεμάτη ἀσημόψαρα
ἡ ποίηση τότε ζεστὴ πατρίδα
ἐπουλώνει πληγὲς
μὲ τὸ γερασμένο μολύβι μου
τρελός ἤ ἀσήμαντος
τὰ ναυαγισμένα βράδυα μου μαζί της μετρῶ
πλαγιάζω μὲ κρύα πόδια
μελωδῶ ὅμως ἀδιάκοπα μαζὶ της
τὴ χαμένη προσδοκία ζωγραφίζοντας ὄνειρα πάλι
Ὦ ποίηση
μὲ τὸ ἀντικλείδι ἀπρόσκλητου ἐπισκέπτη
στὸ σχῆμα μιᾶς γυναικείας θαλπωρῆς
κρυφῆς μαγείας ἀχνοντυμένη
μὲ τὶς ἰδιότυπες καμπυλότητες
σὰν κα·ί·κι γεμάτο μὲ τὰ πιὸ παράξενα δέματα
με ταξιδεύεις
ὦ
ἀνάμεσα σὲ τόσες καὶ τόσους ἄψυχους
φῶς στὰ βλέφαρὰ μου βάνεις
στὰ πικρὰ χείλη ἁγνὸ ἀνθόμελο
συντάσσοντας τὴ μυστηριακὴ μαγεία τοῦ ἀκαθόριστου
οὐρανὸς δὲν εἶναι παντοῦ
μόνο ἐσὺ ποίηση
τότε στοὺς θεόφτωχους Λάζαρους
Ψωμὶ προσφέρεις
καὶ ὁ θάνατος- ὑπεύθυνος τῆς ὕλης-
μὲ τὴν ἐπιδεξιότητα καὶ αἰσθήματα μουσικοῦ
ἐλιὲς Χαλκιδικῆς μόνο
Θεσσαλονίκη,ΝΤΕ ΦΑΚΤΟ 12/5/22
Γιάννης Μασμανίδης
