Της νιότης τα πολύτιμα στολίδια
Τα μάζεψα ένα ένα
Σε θήκες τα’βαλα…
Πολύτιμα βραχιόλια, δαχτυλίδια
Μία καρφίτσα της μαμάς
Κολιέ της πεθεράς μου
Επετείου τα σκουλαρίκια
Μα βρίσκονται τώρα πια
Στην καρδιακή ντουλάπα
Α! Ξέχασα πως μερικά
Λείπουν από τη συλλογή
Παρέπεσαν μου φαίνεται
Πάνω στης νιότης φούρια
Εκείνα τα ενώτια τα μαργαριταρένια,
Που να τα έχω άραγε
Μόλις τώρα ανακαλώ
Τα χάρισα, πάνω σε μια στιγμή ευγνωμοσύνης.
Σίγουρα κάποια τα φορεί,
η να κοσμούν άλλα κουτιά
Δείγμα αγνωμοσύνης;
Το δαχτυλίδι μια φορά τόχω σιγουρεμένο
Είναι χρυσό και σκαλιστό
Και λίγο φορεμένο
Και το φορώ καμμιά φορά
Μα πιο πολύ το αφήνω
Δεν θέλω άλλο δέσιμο
Και δεν θέλει κι εκείνο
