Η Εύα Στάμου γεννήθηκε στην Αθήνα. Έζησε στη Μ. Βρετανία όπου έκανε ανώτατες σπουδές φιλοσοφίας και διδακτορική διατριβή στην ψυχολογία με θέμα τη συγκρότηση της προσωπικότητας. Εργάστηκε στην Πρότυπη Ψυχιατρική κλινική του Γιορκ και δίδαξε Ψυχιατρική Ηθική στο Πανεπιστήμιο του Μάντσεστερ. Από το 2007 ζει και εργάζεται στην Αθήνα ως ψυχοθεραπεύτρια ατόμων και ζευγαριών. Αρθρογραφεί σε εφημερίδες και περιοδικά.
Τα βιβλία της είναι:
| (2018) | Τα κορίτσια που γελούν, Αρμός |
| (2016) | Η εκδρομή, Αρμός |
| (2014) | Η επέλαση της ροζ λογοτεχνίας, Gutenberg |
| (2011) | Εθισμός, Μελάνι |
| (2009) | Μεσημβρινές συνευρέσεις, Μελάνι |
| (2005) | Ντεκαφεϊνέ, Οδός Πανός |
| (2004) | Ελιγμοί, Οδός Πανός |
» Κάθε ιστορία ξετυλίγει ένα δίχτυ από εσωτερικές αναζητήσεις, προσωπικούς ανταγωνισμούς, εμμονικές προσπάθειες, και συντροφικές προδοσίες που συνθέτουν ένα ψυχολογικά ακριβές αφήγημα των σύγχρονων σχέσεων. Από το λιμάνι της Λέρου ως τα προάστια της Κοπεγχάγης, κι από το ΜΙΤ της Βοστόνης ως τον σταθμό του ΗΣΑΠ στην Κηφισιά, οι αφηγήσεις τής Εύας Στάμου μάς αποκαλύπτουν όψεις του ανθρώπινου ψυχισμού που ταράζουν αναγνωστικές βεβαιότητες».
- Πώς προέκυψε η ενασχόλησή σας με τη γραφή;
Η ενασχόλησή μου με την συγγραφή ήρθε με απόλυτη φυσικότητα, γράφω συστηματικά από πολύ νεαρή ηλικία, και όχι μόνο λογοτεχνία. Η αλήθεια είναι ότι είμαι εθισμένη στην γραφή είτε πρόκειται για επιστημονικά άρθρα ψυχολογίας, είτε για τα λογοτεχνικά βιβλία μου, είτε για κείμενα που δημοσιεύονται σε ηλεκτρονικά περιοδικά όπως η Athens voice, η book press και η fractalart και αφορούν παρουσιάσεις λογοτεχνικών έργων ή τον σχολιασμό της κοινωνικής και πολιτικής επικαιρότητας. Γράφω πολύ -είναι ένας εθισμός που απολαμβάνω - αλλά δημοσιεύω μόνο όσα κείμενα με ικανοποιούν απόλυτα, δεν έχω το άγχος να βγάζω συχνά λογοτεχνικά βιβλία.
- Είναι πρόσκληση γραφής τα σημερινά, κοινωνικά προβλήματα;
Η τρέχουσα κοινωνική πραγματικότητα είναι πάντα πηγή έμπνευσης για μένα, αποτελεί το πλαίσιο εντός του οποίου κινούνται οι λογοτεχνικοί μου ήρωες.
Συνηθίζω να πλησιάζω τα θέματά μου με έναν τρόπο πλάγιο με απώτερο στόχο να φωτίσω τους ήρωές μου και την ιστορία τους από διαφορετικές οπτικές και να δείξω πώς η θέση του καθενός στον κόσμο -ανάλογα με την κοινωνική τάξη, την εθνική καταγωγή, τη σεξουαλικότητα, ή το φύλο του- επηρεάζει τις αποφάσεις του και τον τρόπο που κινείται. Μέσα από τις ιστορίες μου περνούν θέματα όπως η ανέχεια, ο ρατσισμός, η ψυχική ασθένεια, η ζωή των προσφύγων, οι προκαταλήψεις που αφορούν την μέση ηλικία, αλλά αυτό δεν γίνεται ‘φωναχτά’, περισσότερο με τρόπους όπου όλα αυτά υπονοούνται, ή συνθέτοντας υπο-πλοκές που εκτυλίσσονται ταυτόχρονα με το κύριο αφήγημα λειτουργώντας ως πλαίσιο της ιστορίας. Ας μην ξεχνάμε ότι η λογοτεχνία δεν είναι χρονογράφημα και ότι ο πεζογράφος δεν είναι υποχρεωμένος να αντιδρά άμεσα κάθε φορά που κάτι σοβαρό συμβαίνει σε πολιτικό ή οικονομικό επίπεδο-καλό είναι να κρατά τις χρονικές και συναισθηματικές αποστάσεις του, ώστε να ωριμάσει μέσα το θέμα με το οποίο κάθε φορά καταπιάνεται.
- Ποιες είναι οι αφηγηματικές τεχνικές στα βιβλία σας;
Σε αρκετά λογοτεχνικά κείμενά μου επιλέγω έναν συνδυασμό τριτοπρόσωπης και πρωτοπρόσωπης αφήγησης, πιστεύω ότι αυτή η εναλλαγή διατηρεί το ενδιαφέρον του αναγνώστη αμείωτο. Αποφεύγω και τις μακροσκελείς περιγραφές και τους διαλόγους που εκτείνονται σε πολλές σελίδες ώστε να μην αποκαλύπτονται γρήγορα στοιχεία της πλοκής και να διατηρείται ως το τέλος το μυστήριο των ηρώων και των ηρωίδων μου. Φροντίζω οι ρυθμοί μου να είναι γρήγοροι και η ιστορία να ρέει χωρίς να κάνει ‘κοιλιά’. Η γραφή μου είναι ρεαλιστική. Κάποιες φορές η αφήγηση είναι γραμμική, κάποιες άλλες χρησιμοποιώ πολλά φλας μπακς για να φωτίσω τα κίνητρα και την ψυχική κατάσταση των πρωταγωνιστών μέσα από σκηνές που αποκαλύπτουν στον αναγνώστη το παρελθόν τους.
- Οι ηρωίδες σας ποιες είναι στο τελευταίο σας βιβλίο;
Τα κορίτσια που γελούν είναι οι γυναίκες της διπλανής πόρτας: μελαγχολούν με το πέρασμα του χρόνου και την φυσική φθορά, αισθάνονται ανικανοποίητες από τις φιλικές και ερωτικές σχέσεις, βρίσκονται σε κάποια δύσκολη στιγμή της ζωής τους, αγωνίζονται να ξεπεράσουν κάποιο πρόβλημα και να επιβιώσουν, μοιάζουν συχνά τρωτές και αβοήθητες, με τη μοναξιά να τις βαραίνει, βιώνουν την διαφορετικότητά τους σε κάποιο ανοίκειο περιβάλλον. Την ίδια στιγμή είναι γυναίκες επίμονες, δυνατές, ρεαλίστριες και με αστείρευτες αντοχές, φτιαγμένες από ανθεκτικά υλικά.
- Τι είναι αυτό που χαρακτηρίζει τα βιβλία σας;
Δουλεύω πολύ τους χαρακτήρες μου ώστε να είναι πειστικοί, ζωντανοί, να έχουν οι πράξεις τους ψυχολογική συνέπεια, να εξηγούνται οι αποφάσεις και τα κίνητρά τους. Αλλιώς η ιστορία - όσο ενδιαφέρον και αν έχει η πλοκή της - δεν είναι για μένα άρτια και ολοκληρωμένη.
- Τι θα απαντούσατε σε έναν αναγνώστη που αναρωτιέται «Τι το καινούργιο φέρνει ένας ακόμα συγγραφέας στην Λογοτεχνία;»
Ο κάθε λογοτέχνης έχει ιδιαίτερη οπτική, μια ματιά αποκλειστικά δική του που εξαρτάται από μια σειρά παραγόντων: τα προσωπικά του βιώματα, την καταγωγή του, τις σπουδές και το επάγγελμά του, το ταπεραμέντο του και το τρόπο με τον οποίο έχει επιλέξει να ζει, καθώς και τις μεθόδους που έχει κατά καιρούς χρησιμοποιήσει για να καλλιεργήσει το ταλέντο του.
- Κατά τη γνώμη σας πόσους πειραματισμούς αντέχει η μεταμοντέρνα γραφή;
Τα πάντα εξαρτώνται από το ταλέντο και την τεχνική του συγγραφέα, ας μην απορρίπτουμε μία τάση αλλά συγκεκριμένα κείμενα και βιβλία σε περίπτωση που έχουν αποτύχει να πετύχουν τους στόχους τους. Προσωπικά φοβάμαι τις ταμπέλες και τις συνταγές. Αυτό που χρειάζεται μια ιστορία για να είναι καλή και να εξασφαλίσει την διαχρονικότητα είναι η καλοδουλεμένη, καλλιεργημένη λογοτεχνική γλώσσα και οι στέρεοι, καλοχτισμένοι χαρακτήρες. Το πώς θα καταφέρει ο κάθε συγγραφέας να πετύχει σε αυτό το δίπτυχο είναι θέμα προσωπικών επιλογών και χαρισμάτων.
- Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Γράφω τα ονόματα όπως έρχονται στο νου μου, χωρίς να τα ιεραρχώ με καλλιτεχνικά κριτήρια:
Ρέιμοντ Κάρβερ, Όσκαρ Ουάιλντ, Ντοστογιέφσκι, Πατρίτσια Χάισμιθ, Ντόρις Λέσσινγκ, Τζόναθαν Κόου, Πωλ ‘Οστερ, Ροθ, Ντε Λίλο, Τζέιν Ωστεν, Μαργκερίτ Ντυράς, Μπουλγκάκοβ, Φώκνερ, Εμιλ Ζολά, Ντ.Χ. Λώρενς, Γκαίτε, Ντε Μπωβουάρ και πολλοί άλλοι. Λατρεύω επίσης τα θεατρικά έργα του Τσέχωφ, του Ο΄Νηλ, του Άλμπυ.
- Μέσα στην πληθώρα των νέων κυκλοφοριών βιβλίων, ποια «χάθηκαν» κατά την γνώμη σας και οι αναγνώστες καλό θα ήταν να τα αναζητήσουν;
Πολύ φοβάμαι ότι στη χώρα μας είναι αρκετά τα αξιόλογα βιβλία που «χάνονται» κάθε χρόνο καθώς το αναγνωστικό κοινό της καλής λογοτεχνίας είναι μικρό. Αρκετοί αναγνώστες δεν έχουν αναπτύξει τα απαραίτητα κριτήρια που θα τους επέτρεπαν να επιλέξουν καλά βιβλία μέσα από την τεράστια πλέον εκδοτική παραγωγή που πλημμυρίζει τα ράφια των βιβλιοπωλείων. Έτσι κάποιοι από αυτούς επιλέγουν βιβλία με βάση των προσωπικότητα ή την αναγνωρισιμότητα του συγγραφέα και όχι την ποιότητα της γραφής του. Για αυτό βέβαια δεν ευθύνεται τόσο το κοινό όσο η απουσία μιας πιο οργανωμένης πολιτικής βιβλίου που θα στηρίζει την λειτουργία των Δημόσιων Βιβλιοθηκών και θα βοηθά στην διάδοση του ποιοτικού βιβλίου στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.
- Τα επόμενα εκδοτικά σας σχέδια;
Γράφω κάτι αλλά δεν γνωρίζω ακόμα αν θα είναι νουβέλα ή μυθιστόρημα ή ακόμα και μέρος μιας νέας συλλογής διηγημάτων. Όπως και σε άλλες περιπτώσεις έτσι και αυτή τη φορά, θα αφήσω τους ήρωες της ιστορίας μου να με οδηγήσουν…
